EVEN EEN TRAANTJE WEGPINKEN...

FEESTMAAND IS CADEAUMAAND TOCH??

Het is weer december. Naast het vallen van de bladeren en de daarbij behorende neerslachtige buien komt er nu een toefje spanning bij. Feitelijk leven onze zorgvragers van verjaardag naar verjaardag. Als het laatste feestje van een jarige in november is afgelopen worden er voorbereidingen getroffen voor de feestdagen in december.

Sinterklaas wordt eigenlijk overgeslagen, maar de cadeautjes voor 24 december roept de spanning op. Wat ga je wie geven, wat wil iedereen hebben? Zijn de verlanglijstjes al klaar? Per dag zie je de emotie thermometer oplopen. Eén dag gaan ze gezamenlijk inkopen doen. Dan overleggen ze wie ze wat gaan geven. Wat ze zelf leuk vinden en dan komt het inpakken. En vooral het afwachten tot....

Dat duurt heeeeeeeel lang................................

Sinds kort hebben we een jongedame, als medebewoner gekregen. Een lieve vrouw die heel graag een familie wil hebben. Mensen die naar haar omkijken, haar nemen zoals ze is, waarmee ze kan knuffelen en stoeien. Kort gezegd.. een warm nest. En toevallig hebben we een dergelijke plek die voldoet aan de hoge verwachtingen. Ze heeft een aandoenlijke manier om haar blijheid te tonen. Ze fladdert met haar handen. Het bewijs dat ze op haar plek zit, want ze fladdert wat af.

Zo lief......
zo duidelijk..............

Maar vandaag is het even anders. De groep had besloten dat ze mee mocht doen met hun pakjes avond. Zelf was ze al begonnen met kleine cadeautjes te kopen. Wij gingen er dus vanuit dat ze begreep wat er op kerstavond allemaal gebeurt.

Er wordt op mijn deur geklopt. Durk stapt het kantoor binnen en heeft Wietske bij de hand en trekt haar het kantoor binnen. ' Jij moet haar maar uitleggen hoe het zit met de cadeautjes bij ons' zegt Durk. 'Want ze begrijpt er niets van.
Ik kijk hen verbaast aan. Wietske gaat voor me staan en friemelt nerveus aan haar kleding.
' Ik snap het niet...' zegt ze, ' Als ik van iedereen cadeautjes krijg dan moet ik hun toch geld betalen? '
'Betalen ???' vraag ik verbaasd. 'Waarom dan?'
'Dat hoort toch zo, zij brengen iets mee en als ik het krijg moet ik terug betalen.' Ze kijkt me hopeloos aan. Want geld heeft ze nauwelijks. Ik denk na, hoe leg je uit dat je elkaar cadeautjes geeft zonder met elkaar af te rekenen? 

'Als jij jarig bent dan krijg je toch ook cadeautjes en dan hoef je toch ook niemand terug te betalen? '

'Jarig ??.... cadeautjes ?? ....................
"Ik heb nog nooit cadeautjes gekregen voor mijn verjaardag"
Ik kijk haar verbaasd aan. Moet wel tien keer bevestigen dat ze niemand hoeft te betalen.

Dit is het leven als je in een instelling woont en geen familie hebt die naar je omkijkt.
Als je jarig bent mag je het menu voor de warme maaltijd uitkiezen en trakteer je op taart. Niet meer en niet minder.
Als het kerst is heb je gewoon een dag als alle andere.
Als het oud en nieuw is dan ga je net als anders om 22 uur op je kamer zitten want dan gaat de begeleiding naar huis. Gelukkig nieuwjaar???????? hoezo gelukkig?

cadeautjes...... fijne warme dagen met iedereen die je liefhebt............. 
en elkaar een gelukkig nieuw jaar wensen om 0.00 uur dat doe je gewoon allemaal ...............
alleen....................

WAS VROEGER WERKELIJK ALLES BETER ? ?

Ik zit op het bed om mijn "bonuskleindochter" te mogen instoppen. Ik ging even op de koffie en zit nu op de rand van haar bed. Het is duidelijk dat ze niet direct van plan is om te gaan slapen. Op haar nachtkastje ligt het verhalenboek, wat zij aan het lezen is en ik heb geschreven. Ze heeft er al eens een spreekbeurt over gehouden, waarbij ik door haar werd ondervraagt over het boek. Maar ze had nog een paar vragen, zei ze. 😀

We babbelen een tijdje en ik realiseer me dat dit een leuk momentje is. Een momentje dat, naar mijn mening, iedere grootouder koestert. Ik denk terug aan een tijdje geleden, toen mijn zoon tegenover me zat in een zeer heftige emotionele discussie, en zijn ongenoegen op luid en duidelijke toon uitte.
In het heetst van de strijd schreeuwde hij wat hij ooit tegen mijn kleinkinderen moest gaan zeggen, als we geen contact meer zouden hebben. Ik was verbijsterd. Kleinkinderen ? ? ? ? Hij was net aan zijn studie begonnen. Hoe vaak worden de (klein) kinderen niet ingezet in een strijd van hun omgeving ? Het is één van de puurste vormen van chantage. Ik zal hierin niet de enige zijn, die dat overkomt.

In wat voor tijd leven we eigenlijk ? Op de televisie is zelfs een programma die hierop aansluit. Wil jij mijn oma zijn?  Bij mij komt dan onmiddellijke naar boven, is dit iets van nu of was het vroeger niet anders ?

In mijn jeugd waren alle mensen, met grijs haar, opa's en oma's. Alle mensen die dezelfde leeftijdsgroep hadden als mijn ouders waren ooms en tantes. Je leefde in gemeenschappen, buurten en speelde op straat. Je hoorde bij een kerkgenootschap, sportclub en de buurt was je veilige omgeving waar je bij iedereen kon aankloppen. Er was saamhorigheid alom.

Na mijn studie ging ik trainingen geven over  het onderwerp teamwork en hoe je samen problemen kan oplossen. Ik werd uitgenodigd door mijn eigen  kerkgenootschap om deze training te geven. Aan het begin van een training met een nieuwe groep is een voorstel rondje. Terwijl ik de groep rondkeek bedacht ik me dat dit eigenlijk overbodig was, want ik kende ze allemaal, ome Gerrit, ome Jan, ome.......
Toen we begonnen met het voorstellen, was ik niet de enige die daaraan dacht. "Ik ben ome Gerrit, maar je bent nu groot dus je mag Gerrit zeggen. Was de reactie.

Was het vroeger anders ? Ja vroeger praatte je met elkaar en minder over elkaar. Ik mis de saamhorigheid in de buurt. Het allerergste vind ik het middel van chantage, om iets voor elkaar te krijgen wat met praten kennelijk niet meer kan worden opgelost. We hebben dus nu televisie-programma's nodig om opa en oma te mogen zijn.

WAKKER WORDEN

'Wanneer komt Nico nou? '
'Als hij wakker wordt.'
'Waarom wordt hij niet wakker?'
'Omdat hij heel moe is.'

Ik kijk vanuit de keuken de kamer in. Jeroen zit op de grond te spelen en muntjes te tellen. Af en toe zie ik het kruintje boven het barblad uit. Ik hoor een zucht.

'Waarom duurt het zo lang?'
'Wachten duurt altijd lang.'
'Mag ik hem wakker maken?'
'Je mag hem wakker maken als het eten klaar is.'

Vanaf het moment dat Nico zei dat hij even naar bed wou om bij te slapen, zit Jeroen te wachten op het moment dat hij hem wakker mag maken. Wachten is voor hem een hele opgave. Dus is hij op de grond gaan zitten en heeft onze spaarpot met kleine muntjes op de kop gekiept. Om de tijd te doden telt hij het geld bij elkaar op. Bij peuters is het tijdsbesef nog niet goed ontwikkeld. Ben benieuwd waar hij nou mee komt.

'Wanneer is het eten klaar?'
Jeroen gooit het over een andere boeg.

'Als je nou even mee helpt om de tafel te dekken, mag je hem daarna wakker maken.'
Dat laat Jeroen zich niet nog een keer zeggen. Hij veert op en loopt naar de kast waar het servies staat. Vanuit de keuken houd ik hem in de gaten. Voorzichtig zet hij de borden op tafel. Hij loopt vervolgens naar de keuken en zoekt het bestek uit. dat duurt even want hij zoekt zijn eigen bestek.

'Mag ik nou naar boven??????'
'Het eten is klaar dus je mag Nico wakker maken.'

Jeroen rent naar boven, gooit de slaapkamerdeur open en met een luide schreeuw springt hij boven op het bed, boven op Nico die op dat moment nog slaapt.

Ik hoor een luide gil. Het is niet niks als een peuter je bespringt. In zijn hoofd is hij een peuter maar wel twee meter lang met schoenmaat 52.

AFVALLEN

Ik kijk naar een foto. Ik ben daar denk ik een jaar of veertien. Ik ben eigenlijk verbaast. Op die foto ben ik heel normaal slank. Ik kan het me niet herinneren, maar als je mij zou vragen hoe ik er vroeger uitzag dan zou ik toch aangeven dat ik stevig was. Maar dan klopt dus helemaal niet.

Voor we met de zorgwoning begonnen zat ik in een afvalfase. Ik was toen inmiddels al 30 kilo kwijt. iets waar ik trots op was. Maar ja daarna ging het weer mis. In een jaar of zeven kwamen die kilo's er weer bij. Ik kan jaloers zijn op enkele zorgvragers die ook 30 kilo zijn afgevallen en dat ook volhouden.

Met andere woorden: ik heb me weer eens op modus afvallen gezet.  Zelfs tijdens de periode dat we drie weken lang het personeel vervangen als die op vakantie zijn, heb ik me netjes aan het schema gehouden. Net als de vorige keer moet ik veel meer eten. En op betere tijden, niet om twaalf uur in de nacht.

Tijdens het ontbijt komt de discussie op hoeveel je nu mag eten. Afvallen betekent niet dat je niets meer mag eten en ik leg uit dat het belangrijk is dat je voldoende binnen krijgt.
'Kijk Jos, volgens mij eet jij overdag te weinig. Want je klaagt vaak dat je rond drie uur in de middag gaat trillen en dan voel je je niet zo lekker.'

Jos voelt zich aangevallen en geeft aan dat hij zich netjes aan zijn schema houdt.
'Ik vind toch dat je te weinig eet' zeg ik.

'Ik at altijd twee boterhammen en nu vier crackers en dat is precies hetzelfde.' verdedigt hij zichzelf.
'Hoe kom je daar nu bij?' vraag ik verbaast.

Toen hij begon met lijnen hebben we aan de hand van suikerklontjes uitgelegd wat gezond eten was en hoeveel calorieën ergens inzit.  Dat had hij goed begrepen. Maar ergens was het mis gegaan.

'Kijk' zegt Jos 'Als je twee crackers op een boterham legt dan zijn ze even groot als de boterhammen dus is dat gelijk.' ...................................

Voortaan mag hij zes crackers eten.

KLEIN KLEIN KLEUTERTJE...

Om de vakantie af te sluiten gaan we naar het ABC restaurant. Dat is voor onze groep een beleving. Zoveel mogen eten als je wilt en zoveel om uit te kiezen. Ze verheugen zich er al weken op. Volgens sommigen kunnen ze de hele wereld op. Het is een paradijs, die bestaat uit diverse soorten keukens. In elke keuken wordt vers eten bereid. Je hebt Italiaans, Mexicaans, Chinees, een sushi bar, een soepenbar, een ijsbar, een pannenkoekenbar eigenlijk te veel om op te noemen.

Ook is het een spannende onderneming. Want je bent daar niet alleen met de groep, nee er zijn heel veel mensen die daar rondlopen. Er lopen mensen die kijken, maar vooral mensen die met borden vol eten op zoek zijn naar hun plek. En tussendoor krioelen er een hoop kinderen, die met veel lawaai van zich laten horen. Want het lijkt wel een doolhof.

Na eerst een verkeerde afslag te hebben genomen komen we op de parkeerplaats aan. Die staat redelijk vol. Ik moet helemaal naar achteren rijden om een passende plek te vinden. Want ja, we hebben een mooie personenbus, maar die is naast de extra hoogte ook langer dan een gewone auto.
We moeten dus een eindje lopen. Ik loop achteraan en zie de jongens voor me. De één duwt de ander in de hoop dat die struikelt en de ander loopt bewust de volgende omver. Het zijn uitingen van spanning. Veel auto's betekent veel mensen.

Na de volgende duw zegt ik: 'Jullie lijken wel kleutertjes.'

'O ja,' zegt Xander 'Als wij kleuters zijn....................................


................................................................... dan ben jij een kleuterin. '

ACCU PROBLEMEN

Jassen aan, tassen mee en vol goede moed stappen we in onze bus. Het is vandaag Hemelvaart en er is er ook nog eentje jarig. De zon schijnt volop en het beloofd een mooie dag te worden. Op naar een jaarmarkt in Zuid-Limburg. Voor mij erg vroeg om nu al te gaan rijden, maar de anderen kunnen heerlijk nog wat dutten in de bus.

Als we allemaal zitten start ik de motor. Hij slaat aan, maar heel even, want dan slaat het af. Oké, het is een beetje vroeg, dus ik start opnieuw. Te vergeefs. Ik hoor het al aan het geluid. Ik kijk meteen naar de knop voor de verlichting en ja hoor de stadslampen staan aan. Die hebben ervoor gezorgd dat de accu's leeg zijn. Ik probeer het nog een keer. Inmiddels wordt de groep onrustig.
Gelukkig is pake erbij. Die heeft startkabels in zijn auto zitten.

Hij rijdt met zijn auto langs de bus en de boy's stappen ook uit om te helpen. Met veel moeite krijgen ze de motorkap open.  Het aansluiten van de startkabels op de bus is een makkie. Maar dan die bijzondere Volkswagen. Waar zitten de accu's eigenlijk??????????

Met z'n drieen duiken ze onder de kap van de auto. Er wordt van alles los gemaakt. Xander doet ook zijn best om mee te kijken. Hij staat het verst af van de auto en houdt in zijn handen de uiteinden van de startkabel. Hij kan het niet goed zien en duikt nog wat dieper onder de motorkap. Ineens zie ik vuurwerk. De vonken schieten alle kanten op. De uiteinden blijven aan elkaar plakken en Xander trekt met volle kracht de twee klemmen van elkaar. Aan zijn gezicht te zien is hij enorm geschrokken. Maar het lukt, de motor slaat aan.

Opgelucht stapt iedereen weer in de auto. We zijn op weg naar het zuiden.
Na een tijdje zie ik Xander voor zich uit te staren, in plaats van dutten. Ik vraag of hij is geschrokken.
Hij knikt: 'Ik ben zo geschrokken dat ik meteen helemaal klaar wakker ben.'


Ik denk dat het niet weer zal gebeuren. En voor de zekerheid hebben we startkabels maar achter in de bus gelegd.

goed voorbeeld doet goed volgen

We hebben pauze. Ook als we een dagje weggaan moeten we natuurlijk lunchen.  Als er iemand jarig is mag die kiezen waar we dat doen.


Inmiddels is in de steden waar we vaker komen de leukste tentjes wel bekend. Ook als je uit eten gaat zijn er tafelmanieren. Je ziet dan ook vaak dat ze eerst even kijken wat ik doe, om vervolgens hetzelfde te doen. Dat is een vorm van veiligheid. Zo begaan ze geen blunders.

Nou is dat niet altijd zo. Vaak als we een milkshake halen, vind ik dat de siroop niet goed wordt gemend met het ijs. Daar nemen ze te weinig tijd voor. Immers tijd is geld.

Het gevolg is dat ik dan de deksel eraf haal, om even goed te roeren. Dit doe ik best vaak, achteraf gezien. Maar ineens viel het me op dat als ik dat had gedaan, iedereen ineens de deksel eraf haalden.

Ik nam me voor om eens te experimenteren. Dus de eerst volgende keer dat we aan de milkshake zaten haalde ik de dop er af. En ja hoor binnen enkele minuten gingen de deksels bij de anderen er ook af.

De keer erop bedacht ik me dat ik het nu maar eens niet ging doen. Je zag in de groep dat er twijfel was en dus ging bij de één de deksel eraf en bij de ander niet. De keer daarop deed ik weer de deksel eraf en ja hoor iedereen volgde.

Dit is een interessant gegeven. Want je bent dus gewoon een levend voorbeeld. Ik ging dus testen of dat je dat ook op andere dingen zou kunnen toepassen. Soms in het weekend zijn er broodjes. Die zijn niet zo groot. De kaasplakken daartegen zijn wel groot.

Bij het eerste broodje pakte ik de kaas. Deed de plak door de helft en belegde mijn broodje, zonder daar iets bij te zeggen. In no time volgde de rest. Zo werd dit een gewoonte, zonder een afspraak hierover. Het leuke is dat er op een geven moment een nieuwe begeleider aanschoof bij het ontbijt. Die pakte een broodje en een plak kaas en vouwde die tussen het broodje.

'oh, dat mag niet.' werd er onmiddellijk geroepen. Wij mogen er maar een halve plak kaas op doen, dus jij ook.'

En dat, terwijl ik er nooit iets over heb gezegd. Hoe machtig is het gegeven dat je een voorbeeld moet zijn voor anderen. Ik wou dat dit meer gebeurde, dan zag de wereld er misschien toch iets anders uit.

IN DE HEMEL

Ik zit aan tafel om samen met Jeroen te ontbijten. Er hangt een vreemde stilte. Je hoort de vork over de broodplank schrapen. Geluiden van het kauwen op de boterham. Mijn hoofd voelt duf. Ik wrijf erover, maar het helpt niet. Er spookt van alles in mijn hoofd. Het te kort aan slaap breekt me op. Maar ja, het is niet anders.

Al een paar dagen heeft Jeroen een psychose. Dat is heel heftig om van dichtbij mee te maken. De pillen die hij voorgeschreven kreeg maken hem zeer agressief. Gecombineerd met de extreme verwardheid maakt dat we in een achtbaan zitten die voor mijn gevoel wel honderd keren over de kop gaat. Terwijl ik hoogtevrees heb en mijn maag dus van slag raakt.

Hij wil maar niet gaan slapen, want dan wordt hij niet meer wakker. Wij kunnen niet slapen want hij spookt door het hele huis. Om de groep rust te geven hebben we hem een paar dagen geleden meegenomen naar ons huis. Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt.

Ik kijk hoe hij zijn boterhamstukjes aan de vork prikt. Geconcentreerd alsof hij één is met de broodstukjes. Nadat het stukje brood aan de vork is geprikt, kijkt hij of er iets achter is gebleven op de broodplank. Hij prikt net zo lang tot alle kruimels aan het brokje zijn vastgeplakt. Hij steekt de vork in de mond en kijkt me aan.

"Wat doe jij nou hier?" vraagt hij zeer verbaasd.
"We zijn samen aan het ontbijten en ik ben al klaar."

"Maar dat kan helemaal niet want jij bent allang dood." Aan zijn gezicht zie ik dat hij dit echt meent.
"Nou ik ben er toch echt hoor, zal ik je even knijpen?"

"Dat kan helemaal niet." hij draait zijn hoofd rond en kijkt de kamer rond, alsof hij iets zoekt. Voor hem is deze beleving echt. Je ziet dat hij het niet begrijpt en zegt "Zouden we dan samen in de hemel zitten?"
Hij kijkt weer om zich heen en merkt op dat dit niet de hemel is. Tja, dan zal het wel niet kloppen.

Ik beaam dat en geef aan dat hij maar beter met de boterham bezig kan zijn. Hij knikt zijn hoofd en prikt het volgende brokje aan zijn vork............

EVEN STOPPEN....

We hebben een uitje. Een uitje betekent iets leuks doen, zoals een musical bezoeken of bowlen. Als ze aan de beurt zijn mogen ze zelf kiezen wat ze leuk vinden.

Bij een uitje hoort nette kleding. Kleding die de dag te voren gewassen en gestreken wordt. Een nette bloes, met daaronder een nette broek en de zondagse schoenen.

Dit uitje met Durk is winkelen in een grote stad. Hoe dom kan ik zijn om er van uit te gaan dat elke grote stad de koopavond heeft op de donderdag........ verkeerd dus. De winkels zijn gesloten.

We besluiten om naar de pizzeria te gaan. Het is een flink eind lopen. Al lopend gebeurt het soms dat de broek niet op zijn plek wil blijven zitten. Of de broek zakt naar beneden, of de riem gaat ineens open.

Om het euvel te verhelpen roept Durk dat we even moeten blijven staan.

want.............................................................

'Anders val ik van mijn kont af.'

LEVEN ALS GOD IN FRANKRIJK

Ik hoor een doordringend geluid. We zitten in de woonkamer tv te kijken. Het geluid kan ik niet plaatsen in het kader van het programma wat we kijken.  Verschrikt sta ik op, het is het noodalarm die ik hoor. Ik spoed me naar achteren. Jeroen heeft een aanval.

We blijven met ons tweeën bij hem. Hij is goed aanspreekbaar maar wil niet van zijn plek komen. Zijn handen zitten geklemd om de beugel aan de wand. Hij knijpt zo hard dat zijn knokkels wit uitslaan. Het gaat mis en ik dien de neusspray toe, conform protocol.

Dan is het even wachten, want hij blijft aanspreekbaar. Ik heb om een hand gevraagd, zodat ik kan checken of hij mij hoort. Ik vraag hem in mijn hand te knijpen. Dat doet hij zo hard dat ik aangeef dat het iets minder mag. Ondanks alles mompelt hij "sorry".

Het duurt te lang, dus herhaal ik het protocol en geef aan dat ze naar Nico moeten bellen voor ondersteuning en ik bel de ambulance. Liggend op de grond met een aantal dekens over hem heen wachten we gelaten op de ambulance.

Als ze zijn gearriveerd nemen ze de zorg even van ons over. Alles wordt gecheckt en omdat zij geen extra medicatie hoeven te geven is het aan hen of hij mag blijven of dat hij mee moet naar het ziekenhuis. Samen met de verpleegkundige neem ik de gegevens door en beantwoord zijn vragen.
Geef aan hoe we het verder afhandelen als hij hier blijft.

Jullie kennis van hoe te handelen is zeer goed en ik laat hem hier. In zijn eigen bed, slaapt hij het best. Hij pakt zijn spullen in en geeft me een hand. Ik loop achter hem aan om ze uit te laten. In de woonkamer gekomen zegt de beste man: 'Zo, jullie leven hier wel als god in Frankrijk zeg.'

Er is niemand die reageert. Ik ben juist blij met een dergelijke opmerking.
'Volgens mij hebben ze jou niet gehoord.' geef ik aan.
Luid en duidelijk herhaalt de man zijn zin: 'Jullie leven als god in Frankrijk, zo mooi is het hier!'

Ze kijken op van hun bezigheid en zwijgen.

Je kunt ze het niet kwalijk nemen. Waar Frankrijk ligt weten ze niet. Ze zijn er ook nooit geweest. En god is niet alleen van Frankrijk. Dus waar heb je het over.

Ach ja, ik was in ieder geval blij met het mooie compliment.

SLAAPDIENST VACATURE

Pioenroos is een kleinschalig wooninitiatief, gevestigd in Bergen L, waar zes mensen wonen met een verstandelijke beperking.  Volg jij een opleiding in de maatschappelijke zorg niveau 4 of sph en ben je op zoek naar een bijbaantje dan kunnen wij iets voor jou betekenen.

De slaapdiensten beginnen om 23.00 uur en eindigen op 8.00 uur. Er worden conform de gehandicapten cao 4,5 uur uitbetaald en een kilometervergoeding woon-werk verkeer.
Hebben we jouw interesse gewekt kijk dan voor meer informatie op onze website https://depioenroosbv.com

We nodigen je uit om een kennisafspraak te maken. Je kunt ons bereiken op telefoonnummer 0485-340195. Of mail ons pioenroosas@live.nl.

KLEDING MAKEN DE MAN

Ik was alleen maar op zoek naar een rok. Ik wist zeker dat het in de kledingkast moest liggen. Dus begon ik daar te zoeken. Met de voorjaarsschoonmaak in het verschiet dacht ik secuur aan de slag te gaan.

Met plastic zakken toog ik naar boven om de kast eens flink uit te mesten. Als ik een zak vol had met kleding die ik nooit meer zal dragen, knoopte ik het dicht en gooide het via de wenteltrap naar beneden. Een paar uur later kon ik de zakken tellen. Ik schrok er zelf van. Maar liefst twaalf volle zakken. Met kleding die ik al geruime tijd niet meer heb gedragen.  Ik wist niet eens dat ik zoveel kleding had.

En de rok die ik zocht? Niet gevonden. Maar ik bekijk het positief : ik heb weer plek voor een nieuwe rok.

Volgende probleem. Wat doe ik met die twaalf zakken? Er zijn inzamelingsplekken. Je kunt het afstaan voor mensen in nood in andere landen. Goed doel, want die hebben het hard nodig. Je kan het ook naar de goederenbank brengen. Dan help je mensen in de buurt. Ik ga voor het laatste. Ook hier zijn mensen die onder de armoede grens leven. Waarom zo ver weg, als hier ook mensen geholpen kunnen worden.

Ik vraag me wel eens af of mensen weten hoe het in grote instellingen gaat. Met de kleding bedoel ik. Ook daar zijn schrijnende gevallen. Mensen die in de steek gelaten zijn door hun familie. Zo ging dat toch, vroeger?  Een mens met een verstandelijke beperking moest je zo ver mogelijk elders onderbrengen.  Er werd nauwelijks naar hen omgekeken.

Daar zitten dus ook mensen die kleding nodig hebben. Maar omdat er geen familie is die hen ondersteunt hebben ze nauwelijks kleding. Gelukkig zijn er ook mensen waarbij de familie wel zaken voor hen regelen. Die krijgen dan geregeld nieuwe kleding, passende bij de hedendaagse mode.  Ook daar is de vraag: Wat doen we met de oude kleding? Die worden gegeven aan de mensen die nauwelijks iets hebben. Zo lopen de meesten toch in goede, mooie kleren.

Mensen helpen?  Hoeft niet altijd in Verweggistan. Ze wonen gewoon om de hoek, bij jou in de buurt. Heb je kleding over denk dan eens aan hen.

SPIEGELTJE SPIEGELTJE AAN DE WAND

'Toe nou, geef me ook een beetje friet........' Nico probeert bij Jeroen wat friet te krijgen.
We zitten in de kantine en hebben de lunch bij de friettent gehaald. Jeroen wil altijd een kaassoufflé en friet met een bak mayonaise. Ik heb net de zakjes verdeeld. Nico wil altijd twee broodjes goulash kroketten. Nu probeert hij bij Jeroen wat friet te bietsen.

Heel demonstratief pakt Jeroen zijn zakje waar de friet in zit en legt die zo ver mogelijk bij Nico vandaan. Eerst de kaassoufflé eten en dan de friet.
'Leg die zak met friet maar tussen ons in' zegt Nico.

'Nee, nee, nee....'Jeroen wijst met zijn wijsvinger 'dat gaan we niet doen. Ik ken jou al langer als vandaag, ik vertrouw jou niet. Dan ga je mijn frietjes opeten. Jeroen neemt een stukje van de kaassoufflé in zijn mond. Als hij het heeft doorgeslikt zegt hij 'Trouwens ik ken mijzelf ook al langer dan vandaag.'

'O ja?' vraag ik, 'Hoelang ken jij jezelf dan al?'
Jeroen denkt na: 'Ik denk al wel zeker vier jaar, maar het kan ook drie jaar zijn.

HELEMAAL GEEN GOEDE MORGEN

Ik staar uit het raam. Ik zie een strak blauwe hemel. Door de wind is de gevoelstemperatuur wel -15. Berekoud, kouder dan koud. Je oren vriezen er bijna af. Op de achtergrond hoor ik stemmen. Iemand wordt wakker. 'Goedemorgen' hoor ik de begeleidster vrolijk zeggen.

'Het is helemaal geen goede morgen voor mij' gromt Jeroen. Hij loopt de trap af om naar de toilet te gaan. Ik zit in de keuken en hij loopt langs mij. Hij zegt, voordat ik wat kan zeggen 'Het is helemaal geen goede morgen voor mij.' 'Dan kunnen we elkaar de hand geven, want voor mij is het ook helemaal geen goede morgen.' zeg ik. Hij loopt door, zonder iets te zeggen, en verdwijnt weer achter de deur.

Ik zucht. Het is inderdaad helemaal geen goede morgen. Je hebt soms van die dagen dat als je opstaat je eigenlijk weer terug wil. Terug, onder de dekens, lekker warm en niemand zien. Dat zijn van die dagen dat je niet naar de toekomst wil kijken, want die is niet zo gunstig. Dan zijn er van die mensen die je proberen op te vrolijken. 'Achter de wolken schijnt de zon.' zeggen ze dan. Nou ten eerste zijn er geen wolken, ten tweede kan ik de zon niet zien want die staat aan de andere kant van het huis. Dus waar hebben we het over? 

Of er zijn van die mensen die zeggen dat je vooral niet naar het verleden moet kijken. Soms klopt dat, want ik gebruik het ook wel eens om iemand op te vrolijken. Maar niet vandaag.

Toch moet ik aan het verleden denken. Want daar heb ik toch  mooie momenten mee gemaakt. Ik realiseer me heel goed dat niet iedereen dat kan zeggen. Vroeger hoorde ik bij de club vroege vogels. Ik was altijd rond vier uur wakker. Ik lag met mijn bed onder een raam. Als die openstond dan hoorde je de vogeltjes zingen en de kikkers kwaken. Toen dacht ik: Als ik later groot ben dan wil ik terug denken aan deze geluksmomentjes. Waarom ik dat toen dacht weet ik niet. Maar nu ik 'groot' ben helpt het soms.

De volgende komt beneden. Ik draai me om, om te kijken wie het is. Hij begint meteen te praten.
'De begeleidster zegt dat ik in een winterdip zit.' Hij kijkt me somber aan. .....................
'Wat is dat eigenlijk, een winterdip?'

Ja, een winterdip.......heb je even dan zal ik voorlezen wat ik net heb geschreven ........................

NU TE KOOP BIJ DE PRIMERA BERGEN L

Nu te koop bij de 

Primera te Bergen L.

DE BRUG 

Geschreven door Alida Schipper.

Met een lokale geschatte waarde.

Wil je het niet missen reserveer daar dan alvast een boek.

BINNENKORT TE KOOP BIJ DE PRIMERA TE BERGEN L

Binnenkort te koop bij de 

Primera te Bergen L.

DE BRUG 

Geschreven door Alida Schipper.

Met een lokale geschatte waarde.

Wil je het niet missen reserveer daar dan alvast een boek.

VACATURE

VACATURE 

De Pioenroos is op zoek naar een Woon/activiteitenbegeleider en oproepkracht.

Vind je het een uitdaging om mensen met een beperking te ondersteunen en te begeleiden? Dan zijn we op zoek naar jou!

Kenmerken begeleidingsklimaat:

Begeleiding is op individuele maat gericht.

De intenties van de cliënt zijn belangrijker dan het concrete gedrag.

Afspraak is afspraak, je zegt wat je doet en je doet wat je zegt.

Cliënten worden te allen tijde bloedserieus genomen

Volstrekte gelijkwaardigheid staat hoog in het vaandel.

Emotionele leeftijd van de cliënt is uitgangspunt voor de begeleidingsstijl, zonder dominante en kenmerkende aspecten van de chronologische leeftijd te verwaarlozen.

Groepsdynamische aspecten zijn bij voortduring onderwerp van bespreking door begeleiders en vragen met regelmaat om interventies.

Je valt in als je collega’s, ziek zijn, verlof hebben en er komen een aantal  vaste uren beschikbaar, waaronder ook slaapdiensten.

Doordat wij werken met een tweewekelijks rooster werk je misschien de ene week meer uren dan de andere week.

Je gaat zorgdragen dat zowel op de dagbesteding als in de woonunit de beste zorg wordt geleverd aan onze zorgvragers.

De zorgvragen van de bewoners liggen o.a. op de volgende gebieden: medicatie uitzetten en toedienen, er is sprake van verstandelijke beperking, sterkte gedragsstoornissen, probleemgedrag en lichamelijke handicaps. Er is ook sprake van psychiatrische aandoeningen zoals: borderline, PTSS, epilepsie, geheugenstoornissen en diabetes.

Wij vragen:

–          In bezit te zijn van een SPW4 of SPH diploma, of SPW3 met ruime ervaring;

–          Dat je stevig in je schoenen staat;

–          Om te kunnen gaan met communicatiestoornissen;

–          Bereidheid nauw samen te werken met de collega’s uit je team;

–          Het bieden van ondersteuning in de zorg;

–          Zorgdragen voor de veiligheid van de zorgvragers, jezelf en

je collega’s;

–          Verantwoordelijkheid voor zorgdragen van de lichamelijke verzorging;

–          Het regelen van de huishouding;

–          Daarnaast is duidelijkheid en ritme erg belangrijk voor de zorgvragers;

–          Beloning volgens CAO Gehandicaptenzorg;

Mocht je interesse hebben in deze functie dan zien we jouw CV graag tegemoet.

Voor vragen en of schriftelijke reacties kun je mailen naar; 

pioenroosas@live.nl t.a.v. mw A.Schipper

CHINEES PUNNIKEN

Steekje voor steekje is Jeroen voorzichtig een veter aan het punniken.  Hij babbelt er lekker op los. Kijkt nauwkeurig of hij niets fout doet.

Zijn gewone veters waren van slechte kwaliteit. Dus was zijn conclusie: dan maak ik ze toch zelf. Dat was geen probleem. Er was nog wel iemand die op zolder een houten poppetje had liggen. Het begin was moeizaam. Want Jeroen trok te strak de veter naar beneden. En aan de witte knokkels op zijn hand te zien, zag je dat hij alles veel te strak deed. Bang om een steekje te laten vallen. Uren spendeerde Jeroen om aan nieuwe veters te komen. Beter nog: hij kreeg begeleiding zover dat zij aan het punniken waren en hij toe kon kijken en beoordelen of ze goed bezig waren. Maar dat was toch niet de bedoeling. Zelf iets doen geeft veel meer genoegdoening. Oefening baart kunst. Wij bleven motiveren en Jeroen kreeg de smaak te pakken.

Hij kan het een langere tijd achter elkaar. Inmiddels kan hij het een beetje combineren met praten. Wat volgens hem het bewijs is dat mannen wel twee dingen te gelijk kunnen doen. De begeleidster zit erbij en probeert in dat gesprek het onderwerp eten aan te kaarten. Het is vandaag de dag dat hij zelf mag kiezen wat hij wil eten. Dan gaan ze samen de boodschappen ervoor halen en mag Jeroen samen met haar het eten klaarmaken. Zo eens in de zoveel weken lukt het om alle activiteiten te doen. Maar vandaag is het moeilijker. Hij weet niets te verzinnen. Heeft geen hongergevoel en heeft geen tijd want de veter moet af.

'Weet je?' stelt ze voor 'we kunnen ook chinees halen.' Het gesprek valt stil. Ze probeert het via een grapje en doet de vrouw bij de chinees na: 'Wilt u nasi goling of witte lijst en kloepoek. Met sambal elbij?

Jeroen stopt met punniken, kijkt haar serieus aan en zegt 'Ik wist helemaal niet dat jij ook chinees kon praten.'

IN DE AANBIEDING

'Kom eens' Jeroen heeft mij binnen horen komen en is gelijk op me afgekomen. Hij maakt met zijn hand het gebaar dat ik naar hem toe moet komen. 'Kom eens' hij loopt op me af omdat hij denkt dat ik hem niet heb gehoord. Maar ik sta even met iemand te praten.

Hij trekt aan mijn mouw 'Kom nou eens, ik wil je wat laten zien'. Ik loop met hem mee naar zijn kamer. 'Dit moet jij even bekijken, want dit een een heel mooi koopje en dan ben jij niet zoveel geld kwijt. 'Ik wist niet dat ik iets ga kopen'. zeg ik tegen Jeroen.

Hij gaat achter zijn laptop zitten. Ik zie dat er allemaal gereedschapskarren op het beeldscherm staan. 'Maar ik heb geen gereedschapskar nodig hoor, daar kan ik niets mee op mijn kantoor'.
Jeroen begint te lachen. 'Dat snap ik heus wel hoor, maar je kan het toch voor mij kopen?' geeft hij als antwoord. "Weet je wel wat die kosten?' vraag ik.

'Dit is een koopje' zegt hij. Hij begint te zoeken. Zoals zo vaak heeft hij tig tabbladen openstaan op zijn computer. Dus hij kan het even niet vinden. Ik pak een stoel en ga naast hem zitten. 'Kijk ik heb het gevonden'. Hij wijst met zijn vinger de gewenste kar aan. "Maar Jeroen, die kost toch heel veel geld? zeg ik. 'Dat valt wel mee' zegt hij vrolijk 'kijk maar eens goed'.

Ik bekijk het beeldscherm. Ik zie een gereedschapskar, die vol zit met gereedschap. Rechts in het beeld staat dat als je die deze week nog besteld wordt het gratis bij je thuis bezorgd. Links onderaan staat dat als je deze kar bestelt met inhoud dan bespaar je € 999,=. Als je een beetje naar beneden scrolt dan zie je dat je de kar nu voor € 450,= kan kopen.

'Zie je wat dit kost? vraag ik Jeroen. Ik kijk hem aan, zijn ogen staan verbaast. 'Snap je het nou echt niet?' vraagt hij. Ik kijk nog eens naar het beeldscherm, kennelijk mis ik iets. 'Dit is echt een koopje hoor.' benadrukt hij nog eens. 'Nou dat mag je mij dan eens uitleggen' zeg ik nieuwsgierig. Wat heeft hij gezien wat ik niet zie?  Geen idee.

'Kijk' zegt Jeroen, hij wijst naar het stickertje waarop gratis staat. ' Je krijgt hem gratis als je het deze week besteld. En dan krijg je ook nog eens € 999,= toe'.

HET IS LEEG

Ik sta stil op een kruispunt. Om de drukke weg over te steken. Ik sta en kijk om me heen. De één raast nog harder voorbij dan de andere. Er sjeest een brommer langs mijn auto. Ik sta gewoon te staan, zonder te kijken of ik al kan oversteken.

Ik zie de wereld aan me voorbij schieten. Ik heb altijd het gevoel in een sneltrein te zitten en die dendert alsmaar door, en door en door. Het houdt niet op en je kunt er niet vanaf. Nergens is een noodknop te vinden. Stoppen kan niet want je draagt zorg voor anderen. En dat wil ik ook helemaal niet.

Ik staar voor me uit en realiseer me dat het stil is. Wat een tijd ligt er achter ons. Alsof het nooit ophoudt. Ik voel de leegte. Maanden het gevoel dat je op de tenen loopt, en alles draaiende wilt houden. Maar het is leeg. Even helemaal niets moeten en doen, maar ja er toetert er een achter me. Ze hebben geen tijd en willen dat ik verder ga.

Ik kijk en trek langzaam op. Op naar de volgende dag. Ik wou dat het zomer was, lekker warm. Dan ziet de wereld er toch altijd een beetje anders uit.

STERRENHEMEL

'Ik word gepest op school.' Ik kijk naast me, daar zit mijn neefje Geert. Hij onderbreekt de stilte. We zijn onderweg naar mijn huis. Even er tussen uit in deze heftige tijd. Ik denk na, waarom zou hij gepest worden?

'Mijn vriendjes zeggen dat ik geen moeder meer heb.' hij kijkt me verdrietig aan en vervolgd: 'ik sla er gewoon boven op.'  De woorden weergalmen in mijn hoofd. Een bijzondere jongen van 10 jaar, die net twee dagen geleden zijn moeder heeft verloren. Wat is de wereld toch hard en gemeen.

'Maar weet je dat dat helemaal niet klopt?' vraag ik hem. Hij kijkt me hoopvol aan. 'Jou mama is overleden, maar ze blijft altijd jou mama. Ze is alleen niet in de buurt, maar wel in jou hart.'

'Dus als ze dat weer zeggen kan je gewoon vertellen dat ze is gestorven, maar altijd jou moeder blijft.'
'Waar is ze dan?' vraagt Geert.

'Ze is naar de hemel gegaan en als het donker is en je ziet de sterren aan de hemel dan is zij er één van.' Ik kijk naar Geert en probeer te ontdekken of hij dit begrepen heeft.  Hij is stil en denkt na.

Na een tijdje kijkt hij uit het raampje van de auto. 'Ik zie sterren, kijk maar.' roept hij blij. Ik kijk naar boven en geef hem gelijk. Het is een heldere hemel en je kunt diverse sterren zien. Hij tuurt door het raam en blijft kijken.

'Hoe weet ik nu welke ster mijn mama is?' vraagt hij nieuwsgierig.
'De ster die het meest zichtbaar is, net een felle lamp.'
Hij kijkt en roept terwijl hij met zijn vinger wijst 'Daar die ster, die hele grote.'

'Dan is dat jou mama.' Ik zie dat het hem ondersteund in zijn verdriet. Hij blijft kijken. Als we wat verder zijn zegt hij 'Er is nog een ster, niet zo groot als mama, maar die is ook heel fel.  Dat is mijn oma, de moeder van mijn mama.
Ik beaam dat en ben blij dat hij even weer wat vrolijker is.

De sterren zijn behoorlijk interessant want hij blijft kijken...............

'Ik kan jou moeder niet vinden.' zegt hij. 'Maar dat snap ik wel want die woonde heel ver weg van ons huis, dus die ster is ook heeeeel ver weg.'

HET IS STIL

Het is stil..................................


Het is zo stil, dat je een traan kan horen vallen.....


Vele tranen................................


Ze vormen samen een zee van verdriet.


Maar wij zijn samen en delen elkaars verdriet.


Jij bent aangekomen op je laatste bestemming.


Het lijden is voorbij.


Jij bent nu samen met degenen die ons achter lieten.


Dus................... samen zijn we nooit alleen.

LAATSTE REIS

Verslagen, wanhopend en machteloos staan we aan de rand van jullie gezin. Hoe vaak heb ik gevraagd of ik wat voor jullie kon betekenen. Een retorische vraag. Maar ja je wilt toch iets kunnen zeggen.

Elke keer denk ik : 'Wat valt er nog te zeggen?'
Ik kan de pijn niet wegnemen.
Ik kan het verdriet niet troosten.
Ik kan de tranen niet drogen, want er komt geen end aan.
Ik kan de woorden niet vinden, want de woorden zijn op.

Je gaat deze week beginnen aan je laatste reis. Eindelijk mag je gaan slapen, het is goed zo. Geen pijn meer, alleen maar slapen, slapen en nog eens slapen. De rust gaat komen die je hebt verdiend. Een spannende reis omdat je niet weet waar die eindigt. Eng omdat je deze reis alleen gaat maken.

Wij zullen ermee moeten leren leven. Maar dat gaat lukken want jou gezin staat er niet alleen voor.

Wij wensen je een goede reis en een behouden vaart.
Doe onze moeders de groeten.
En laat af en toe een sterretje vallen..............☆
                                                                              ☆
                                                                                       ☆

AFSCHEID VIA SOCIALE MEDIA

Wat is er moeilijker dan afscheid te moeten nemen van het leven terwijl je nog in de bloei van je leven zit? Je wilt je kinderen zien groot worden en je wilt grootouder worden. Je hebt zorgen, hoe het leven zonder jou verder gaat. Want jij bent altijd een rots in de branding.

Wat is er moeilijker om los te laten wat je zo verschrikkelijk hebt omarmd? Hoeveel liefde zit er nog in jou, die er niet meer uit kan? Hoe verscheurend is het dat je nooit je kinderen in bruidskleren kan zien?

Alles is gezegd, van iedereen afscheid genomen. Gedwongen omdat de natuur zijn eigen gang gaat.
Er zou nog zo veel te vertellen zijn, nog zo veel te lachen, maar het mag niet zo zijn.

Dan oud en nieuw. Wat moet je zeggen? Gelukkig nieuwjaar? Totaal misplaatst. Gelukkig en vooral gezond? Ze slaan de plank mis. Het leven is hard en gemeen.

Afscheid nemen, waarvan? Waarvoor? De tranen vloeien rijkelijk.  De woorden vinden de weg niet meer naar buiten. Het is zo oneerlijk. Boosheid neemt de overhand. Waarom moet dit zo lopen?? Waarom?????

Omdat praten zonder emotionele tranen niet gaat, gebruiken we de sociale media. Wat een krachtig instrument is dat. Door de berichtjes heb je toch nog contact. De ander ziet de tranen niet en hoort niet de trillingen in je stem. Maar het brengt elkaar toch even dicht bij elkaar. Ondanks de vele kilometers die er tussen zitten.

Een laatste berichtje die altijd op mijn mobieltje zal blijven staan. Niet alleen mobiel, het staat in mijn hart gegrift. Voor altijd!!!!!!
De laatste loodjes zijn heel zwaar, sterkte.