Ik zit op het bed om mijn "bonuskleindochter" te mogen instoppen. Ik ging even op de koffie en zit nu op de rand van haar bed. Het is duidelijk dat ze niet direct van plan is om te gaan slapen. Op haar nachtkastje ligt het verhalenboek, wat zij aan het lezen is en ik heb geschreven. Ze heeft er al eens een spreekbeurt over gehouden, waarbij ik door haar werd ondervraagt over het boek. Maar ze had nog een paar vragen, zei ze. 😀
We babbelen een tijdje en ik realiseer me dat dit een leuk momentje is. Een momentje dat, naar mijn mening, iedere grootouder koestert. Ik denk terug aan een tijdje geleden, toen mijn zoon tegenover me zat in een zeer heftige emotionele discussie, en zijn ongenoegen op luid en duidelijke toon uitte.
In het heetst van de strijd schreeuwde hij wat hij ooit tegen mijn kleinkinderen moest gaan zeggen, als we geen contact meer zouden hebben. Ik was verbijsterd. Kleinkinderen ? ? ? ? Hij was net aan zijn studie begonnen. Hoe vaak worden de (klein) kinderen niet ingezet in een strijd van hun omgeving ? Het is één van de puurste vormen van chantage. Ik zal hierin niet de enige zijn, die dat overkomt.
In wat voor tijd leven we eigenlijk ? Op de televisie is zelfs een programma die hierop aansluit. Wil jij mijn oma zijn? Bij mij komt dan onmiddellijke naar boven, is dit iets van nu of was het vroeger niet anders ?
In mijn jeugd waren alle mensen, met grijs haar, opa's en oma's. Alle mensen die dezelfde leeftijdsgroep hadden als mijn ouders waren ooms en tantes. Je leefde in gemeenschappen, buurten en speelde op straat. Je hoorde bij een kerkgenootschap, sportclub en de buurt was je veilige omgeving waar je bij iedereen kon aankloppen. Er was saamhorigheid alom.
Na mijn studie ging ik trainingen geven over het onderwerp teamwork en hoe je samen problemen kan oplossen. Ik werd uitgenodigd door mijn eigen kerkgenootschap om deze training te geven. Aan het begin van een training met een nieuwe groep is een voorstel rondje. Terwijl ik de groep rondkeek bedacht ik me dat dit eigenlijk overbodig was, want ik kende ze allemaal, ome Gerrit, ome Jan, ome.......
Toen we begonnen met het voorstellen, was ik niet de enige die daaraan dacht. "Ik ben ome Gerrit, maar je bent nu groot dus je mag Gerrit zeggen. Was de reactie.
Was het vroeger anders ? Ja vroeger praatte je met elkaar en minder over elkaar. Ik mis de saamhorigheid in de buurt. Het allerergste vind ik het middel van chantage, om iets voor elkaar te krijgen wat met praten kennelijk niet meer kan worden opgelost. We hebben dus nu televisie-programma's nodig om opa en oma te mogen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten