'Mijn vriendjes zeggen dat ik geen moeder meer heb.' hij kijkt me verdrietig aan en vervolgd: 'ik sla er gewoon boven op.' De woorden weergalmen in mijn hoofd. Een bijzondere jongen van 10 jaar, die net twee dagen geleden zijn moeder heeft verloren. Wat is de wereld toch hard en gemeen.
'Maar weet je dat dat helemaal niet klopt?' vraag ik hem. Hij kijkt me hoopvol aan. 'Jou mama is overleden, maar ze blijft altijd jou mama. Ze is alleen niet in de buurt, maar wel in jou hart.'
'Dus als ze dat weer zeggen kan je gewoon vertellen dat ze is gestorven, maar altijd jou moeder blijft.'
'Waar is ze dan?' vraagt Geert.
'Ze is naar de hemel gegaan en als het donker is en je ziet de sterren aan de hemel dan is zij er één van.' Ik kijk naar Geert en probeer te ontdekken of hij dit begrepen heeft. Hij is stil en denkt na.
Na een tijdje kijkt hij uit het raampje van de auto. 'Ik zie sterren, kijk maar.' roept hij blij. Ik kijk naar boven en geef hem gelijk. Het is een heldere hemel en je kunt diverse sterren zien. Hij tuurt door het raam en blijft kijken.
'Hoe weet ik nu welke ster mijn mama is?' vraagt hij nieuwsgierig.
'De ster die het meest zichtbaar is, net een felle lamp.'
Hij kijkt en roept terwijl hij met zijn vinger wijst 'Daar die ster, die hele grote.'
'Dan is dat jou mama.' Ik zie dat het hem ondersteund in zijn verdriet. Hij blijft kijken. Als we wat verder zijn zegt hij 'Er is nog een ster, niet zo groot als mama, maar die is ook heel fel. Dat is mijn oma, de moeder van mijn mama.
Ik beaam dat en ben blij dat hij even weer wat vrolijker is.
De sterren zijn behoorlijk interessant want hij blijft kijken...............
'Ik kan jou moeder niet vinden.' zegt hij. 'Maar dat snap ik wel want die woonde heel ver weg van ons huis, dus die ster is ook heeeeel ver weg.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten