IN DE HEMEL

Ik zit aan tafel om samen met Jeroen te ontbijten. Er hangt een vreemde stilte. Je hoort de vork over de broodplank schrapen. Geluiden van het kauwen op de boterham. Mijn hoofd voelt duf. Ik wrijf erover, maar het helpt niet. Er spookt van alles in mijn hoofd. Het te kort aan slaap breekt me op. Maar ja, het is niet anders.

Al een paar dagen heeft Jeroen een psychose. Dat is heel heftig om van dichtbij mee te maken. De pillen die hij voorgeschreven kreeg maken hem zeer agressief. Gecombineerd met de extreme verwardheid maakt dat we in een achtbaan zitten die voor mijn gevoel wel honderd keren over de kop gaat. Terwijl ik hoogtevrees heb en mijn maag dus van slag raakt.

Hij wil maar niet gaan slapen, want dan wordt hij niet meer wakker. Wij kunnen niet slapen want hij spookt door het hele huis. Om de groep rust te geven hebben we hem een paar dagen geleden meegenomen naar ons huis. Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt.

Ik kijk hoe hij zijn boterhamstukjes aan de vork prikt. Geconcentreerd alsof hij één is met de broodstukjes. Nadat het stukje brood aan de vork is geprikt, kijkt hij of er iets achter is gebleven op de broodplank. Hij prikt net zo lang tot alle kruimels aan het brokje zijn vastgeplakt. Hij steekt de vork in de mond en kijkt me aan.

"Wat doe jij nou hier?" vraagt hij zeer verbaasd.
"We zijn samen aan het ontbijten en ik ben al klaar."

"Maar dat kan helemaal niet want jij bent allang dood." Aan zijn gezicht zie ik dat hij dit echt meent.
"Nou ik ben er toch echt hoor, zal ik je even knijpen?"

"Dat kan helemaal niet." hij draait zijn hoofd rond en kijkt de kamer rond, alsof hij iets zoekt. Voor hem is deze beleving echt. Je ziet dat hij het niet begrijpt en zegt "Zouden we dan samen in de hemel zitten?"
Hij kijkt weer om zich heen en merkt op dat dit niet de hemel is. Tja, dan zal het wel niet kloppen.

Ik beaam dat en geef aan dat hij maar beter met de boterham bezig kan zijn. Hij knikt zijn hoofd en prikt het volgende brokje aan zijn vork............