De kinderen zitten op het voordek met de zwemvesten aan. Dit is een geluksmomentje. Het is stil, geen machine's van de fabriek. Je hoort alleen de wind, de zeilen en de golven op het water. Dit is nu het echte vakantie gevoel.
In de verte is de haven al in zicht. Daar zullen we gaan aanleggen voor één nachtje. Omdat we al vroeg vertrokken zijn, zijn we nu bijtijds in de haven, om een mooi plekje te krijgen. Rond twee uur. Kom je na drieën dan is het moeilijk om een plek aan de stijger te krijgen. Iets wat in de nacht vervelend is. Want wil je dan naar de wc op vaste land, moet je over verschillende dekken van de boten klimmen.
Als we aangelegd hebben, gaan we op zoek naar een verfrissend drankje. In de haven is keuze genoeg. Vanwege het mooie weer heeft bijna iedereen die drankjes verkopen een terras opgebouwd. Doordat we vroeg zijn is er genoeg keuze.
We gaan zitten en enige tijd later komt er een dame naar ons toelopen die de bestelling gaat opnemen. Eén van de kinderen bestelt een grote coupe ijs. "Mag dat wel van jou vader?" vraagt de dame.
Nee hé, daar gaan we weer. Dit gebeurt regelmatig en we kijken al een beetje om ons heen. Want als het antwoord komt op de gestelde vraag, kan ongeveer de hele omgeving meegenieten. Wij voelen ons meestal een beetje ongemakkelijk. Want de kinderen zitten in de ontkenningsfase. Moeders is al geruime tijd gescheiden en heeft sinds kort een vriend. Dat kan die mevrouw natuurlijk niet weten. Daar waar onze bewoners bij die vraag in een deuk gaan liggen, is dat bij de kinderen even wat anders. Daar helpt mijn zoon haar wel even op gang: "Dat is mijn vader niet......... het is maar een vriend........
Dit komt regelmatig voor. Als dit bij één van de zorgvragers gebeurt, dan zegt hij altijd: "Dat is mijn vader niet...........maar het is mijn aller beste vriend.
Gelukkig zijn de kinderen ook van mening veranderd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten