GA NOOIT WEG ZONDER TE GROETEN

"Je gooit mijn hele systeem in de war" boos kijkt onze mam me aan. Ze is ziek, erg ziek, en er wordt thuiszorg ingezet.

Haar systeem van haar hoorapparaat is ingewikkeld. Daar heeft de thuiszorg geen tijd voor. Ze heeft nogal wat kaartjes met batterijen. Wat wij niet wisten, was dat ze steeds de lege weer in de verpakking stopte.

Na diverse batterijen te hebben geprobeerd, en ze ons niet kon horen, bleek dat we steeds oude hadden gepakt. Dus gooide ik haar systeem om. Oude batterijen gooi je weg.

Maar dat vond ze niet fijn. Ze mopperde en mijn vader beloofde haar dat na het weekend als ik weer weg was, ze gewoon haar systeem weer zouden volgen. Toen ik naar huis ging, die vrijdag, gaf ik haar een knuffel, maar ze was nog steeds boos. Zo vertrok ik naar huis. 150 km verderop.

Niet wetende dat ik haar de volgende dag niet meer levend kon zien, was het afscheid niet iets om naar huis te schrijven. Dat blijft je altijd bij, en je kan het nooit meer over doen.

လလ လလ လလ 

Samen met mijn vader rijden we naar Nijmegen. Nico is ook onderweg, maar dan helaas met de ambulance. Ze gaan hem katheteriseren, en dat gebeurt in het Radboud. Wij komen eerder aan en lopen naar de opgegeven afdeling. Daar worden we opgevangen. De dame begint alvast uit te leggen dat hij naar de O.K. gaat, al wijzend naar een deur in de volgende gang. "En als hij er is kunt u hier afscheid nemen van hem." .............AFSCHEID?.........Oké......................

Maar er komt een spoed binnen en ze komt vertellen dat we naar beneden naar de spoedeisende hulp moeten lopen, want daar moet hij wachten tot er tijd is voor hem. We lopen naar de lift, gaan naar beneden en komen op de SEH. Daar ligt hij en begroet ons. Ook hier wordt gezegd dat we straks boven afscheid kunnen nemen, voor hij de O.K. ingaat.

Het duurt maar even en we mogen weer naar boven. De verpleging loopt met ons mee en duwen zijn bed in de goede richting. Er wordt niet veel gezegd. Weer de lift in naar boven en we komen weer bij de eerste dame die nu opstaat en aangeeft dat het tijd is........

Opnieuw zegt ze " neemt u maar even afscheid van elkaar."
We groeten ongemakkelijk en ik geef hem een zoen: "tot straks" zeg ik. Hij kijkt me aan met vragende ogen van wat gebeurt hier allemaal. We moeten afscheid nemen.

We zitten weer in de hal en wachten af. Ze zijn begonnen en hoe lang dit gaat duren weten we niet. Er gonst door mijn hooft dat we afscheid hebben genomen. Afscheid ....... het klinkt zo ernstig.

Als we later weer op de I.C. van Boxmeer zijn beland komt het afscheid weer ter sprake. Dat was heftig, want het kon zo maar de laatste groet zijn geweest. De verpleging is zich hiervan bewust en dringt daarom aan dat je van elkaar afscheid moet nemen. Heftig, want dat wil je helemaal niet. De dood komt dan zo dicht bij............

Hoe belangrijk is dus afscheid nemen van??????????
Heel belangrijk!!!
In de zorgwoning geven we altijd een knuffel als we vertrekken. En dat is goed, want het kan zomaar de laatste zijn. Het is dus belangrijk dat je daar aandacht aan besteed. Je kan het namelijk nooit meer overdoen.