DENNIS DE BENGEL

Opvoeden is voor sommige mensen moeilijk. Er bestaan heel veel boeken, die je er op na kan slaan. Maar feitelijk als je vader of moeder wordt, word je gewoon in het diepe gegooid.

Vaak kijk je naar jou ouders, hoe die het deden, maar dat pas je weer aan op jou eigen waarden en normen. Hoe moeilijk is het als je een kind krijgt met beperkingen. Naast je taak als ouder, moet je ook de beperkingen accepteren. Voor al die beperkingen is geen sluitend handboek hoe jij om kan gaan met jou kind.

Heel veel ouders storten zich op de beperking en doen hun uiterste best om alles te weten te komen over die beperking en vooral te kijken naar het toekomstbeeld. Want die is vaak anders dan je gehoopt en gedacht had. Het is geen gemakkelijke weg.

Sommige ouders hebben moeite met opvoeden. Het maakt niet eens uit wat voor een kind je hebt. Maar je leven verandert gewoon als er een kleine komt.

Onze zorgvrager had een aantal handelingen en uitspraken die we niet konden herleiden naar de ouders. Ouders die moeite hadden om te accepteren dat hun zoon beperkt is. Zijn ouders hadden een vechtscheiding, terwijl hij een heel ander beeld had van hoe ouders zouden moeten zijn.
 Ook wist hij heel goed dat zijn beperkingen en gedrag de basis was voor de scheiding. Hij gaf zichzelf de schuld. Want hij was anders.  Erg triest om waar te nemen.

Toch had hij een mooi beeld van hoe het wel zou moeten. Ik had me al heel wat keren afgevraagd hoe hij daaraan kwam. Zo neust hij bijvoorbeeld. Iets wat zelfs in de vorige instelling werd afgestraft. Hij mocht niet knuffelen, en neuzen.

Tot hij me vroeg of ik Dennis de bengel kende, een film. Nooit van gehoord. Maar hij haalde hem uit zijn collectie videobanden. Hij vroeg me of ik die wilde kijken. Dus wij samen knus voor de tv.
Hij kent de film compleet uit zijn hoofd.  Ik herkende heel veel van zijn gebruiken. Dit was een voorbeeld van hoe een papa en mama om gaan met en houden van hun kind.

Ik vroeg hem of hij die vaak had gezien. Net als vele andere ouders was hij in het verleden voor de tv gezet, om de tijd door te komen. Hij kan de hele film synchroniseren. Een paar seconden voordat iemand iets zegt, zegt hij wat er gezegd gaat worden. Het klopt precies. Zelfs met de rug naar de tv. Maar nog mooier is om hem te zien glunderen, als er in de film geknuffeld en geneusd wordt. Zo hoort het te zijn, volgens hem. Alhoewel ik geen voorstander ben om je kind op te voeden door middel van films.

Toch knap dat hij de essentie uit de film heeft gehaald, en er naar probeert te leven. Hoe triest is het dan, dat een instelling afstand wil houden, geen genegenheid wil tonen. Want zeg nou zelf, daar heeft toch iedereen behoefte aan, of je nou beperkt bent of niet?