Alles staat netjes op een rij. Soort bij soort. Er staat zoveel dat je er een weeshuis mee kan voeden. Opgeslagen, voor als je iets nodig hebt. Vervolgens vergeten dat het er staat. Dan kom je na het boodschappen doen er achter dat je het al had staan. Of in de tuin heb je groenten en vruchten. Die zijn zo lekker dat je ze maar invriest of in weckt. De vriezer staat daar ook, die past mooi in de hoek. De vriezer zit tot de nok toe vol, maar de kelderplanken ook.
Dan moet er geruimd worden. Want het huis moet leeg. Al die potten en bakjes mogen niet zo in de grijze container. Dus zit er niets anders op dan bakje voor bakje en potje voor potje leeg te kiepen in de grijze container. Eén dag per week, weken lang zijn we bezig met ruimen.
Het is een verzameling van jaren. Overal zitten stikkers op met het jaartal. Zo kan je zien dat het al jarenlang is verzameld. Potjes van uit de jaren zeventig. De kleur ziet er niet meer uit, maar het ruikt toch nog goed.
Maar alles moet weg. Het huis moet leeg. Zonder hulp van anderen zou deze klus niet geklaard worden. Daarom komen er elke week een paar mensen hem helpen. Eén dag per week. Het afvoeren van de grijze containers hebben we ook geregeld, met een bedrijf in de buurt die het afval dan verwerkt. Ze zijn niet meer te tillen, die containers. Het is wel even iets anders dan het gewone wekelijkse huisafval.
Van Amsterdamse uitjes krijg je gele vingers. Van de kersen op alcohol krijg je rode vingers. Elke week kan je raden wat we hebben gedaan.
Uiteindelijk na weken van potjes en bakjes legen is de kelder leeg. De planken zijn schoon gemaakt en het ruikt er weer fris.
Dan kom ik, voor de volgende klus in dat huis. Eén van de vrienden staat me al op te wachten op de straat. "Je moet maar eens in de kelder kijken." roept ze. "Wat is er mis dan?" vraag ik niets wetend.
"Kom maar kijken, je zult er niet vrolijk van worden." geeft ze aan.
Ik loop achter haar aan, naar achteren, de keuken in en zie de deur van de kelder open staan. Daar staat hij, onze zorgvrager. Helemaal trots, met zijn vingers achter de bretels. "Kijk eens wat ik heb gedaan."zegt hij trots. Ik loop het trapje af om te kunnen kijken. Ik zie geen planken meer in de kelder. Ze staan namelijk weer helemaal vol met nieuwe potjes, bakjes en flessen.
Ik kijk hem verschrikt aan. "Het was de bedoeling dat de kelder leeg kwam te staan, weet je nog?" vraag ik hem. "Ja, maar dit verhuizen we wel mee, als er een nieuw huis komt."zegt hij.
Ik hoop maar dat het huis, wat nog moet komen, past, bij de verzameling van hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten