Hij is autistisch en een verzamelaar. Als een ras autist maakt hij lijstjes van zijn verzamelingen. Zo verzamelt hij dvd's. Van speelfilms, het liefst over de CIA of politie. Of leuke tekenfilm. Hij heeft er een heleboel. Wel 900 stuks. Naast deze verzameling, verzamelt hij handtekeningen, boekjes, computerspelletjes en bijvoorbeeld Sms'jes
Van elke verzameling houdt hij dus lijstjes bij. Eerst op papier en daarna schrijft hij ze over op zijn laptop. In een systeem, waar hij alleen bij kan. Want een echte autist is een kei in het verzinnen van wachtwoorden. Wachtwoorden die niemand kan bedenken en al zeker niet kan onthouden.
Alle lijstjes bewaakt hij met zijn leven en minimaal eens per jaar gaat hij controleren of alles nog wel klopt. Dan worden de dvd's geteld en wordt het vergeleken met zijn lijst in de computer. Hopende dat alles klopt, want anders moet hij weer opnieuw beginnen. Dat komt nog wel eens voor.
Een andere verzameling zijn foto's. Foto's van vrouwen die belangrijk zijn in zijn leven. Foto's waar hij 's nachts naar kan kijken. Die bieden dan veiligheid, want daar verlangt hij heel erg naar.
Logisch als je een leven achter de rug hebt van opgejaagd te worden. Altijd maar die angst dat ze je komen halen. Dus veiligheid staat voorop in het welzijn van zijn leven. En foto's bieden veiligheid. Want op die foto's staan mensen die hij graag mag, en die er steeds hetzelfde er uitzien. Want ja als je ineens je haar gaat kleuren in een andere kleur, is de veiligheid plots verdwenen. En een foto verandert niet. Daar ben je steeds dezelfde persoon, met dezelfde uitstraling.
Er zijn al een heleboel op de foto gekomen. Maar de meeste foto's verzamelt hij van mij. Logisch, want ik ben de eerste vrouw na zijn moeder die zich om hem bekommert. Toen de mobiele telefoons werden uitgerust met een mogelijkheid om foto's te kunnen maken, was hij er als eerste bij. Daarvoor moest hij altijd vragen of ik een foto wilde maken van hem en iemand die hij graag verzamelde. Nu kon hij ongestoord fotograferen. Alleen ik vond het benauwend. Steeds maar weer die camera, poseren en klikken. Gelukkig vroeg hij wel steeds netjes of het was toegestaan. Maar hij kreeg de smaak te pakken. Er ging geen dag voorbij of er werden foto's van mij gemaakt. En elke week liet hij zien hoeveel het er nu al waren.
Ik was op zoek naar rust. Hoe kun je dat nou voor elkaar krijgen. Gecombineerd met het probleem dat hij maar niet op tijd kon komen, kwam ik tot de volgende oplossing.
Hij kreeg een boekje met een kalender. Elke dag dat hij op tijd op de dagbesteding komt, krijgt hij van mij een handtekening. Elke handtekening staat voor één foto. Zo kan hij foto's verzamelen, zonder dat ik elke dag op de foto moet. De afspraak is dan dat hij als we een uitje hebben zoveel foto's mag maken als er handtekeningen zijn.
Je wilt het misschien niet weten, maar dat werkt joh. Hij is laaiend gemotiveerd om op tijd te komen. Toen ontstond er een probleem. Ik had namelijk dagen erbij dat ik niet aanwezig ben op kantoor als het 10.00 uur is. Daar hebben we het volgende op gevonden. Op mijn kantoor hangt een radiografische klok. Die geeft de juiste tijd aan, met de juiste datum en dag. Dus als ik er niet ben, dan maakt hij een foto van de klok en appt me die in de loop van de dag, zodat ik vast kan stellen dat hij echt op tijd is.
een win - win situatie. Ik kom niet elke dag op de foto en hij komt voortaan op tijd op de dagbesteding. Een geweldige oplossing, die volgens mij geen ander heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten