Hij komt grommend onze woning binnen met de handen op zijn oren. Het lawaai van de carnaval die is losgebarsten in ons dorp stoort hem. Dat komt natuurlijk omdat hij nerveus is, want we vertrekken zo naar het ziekenhuis. Een opname van 5 dagen om te onderzoeken in welk deel van de hersenen de epilepsie actief is. Het is een spannend onderzoek, want er worden aanvallen opgewekt. Een dergelijke aanval kan dodelijk zijn. Dus dit is geen ontspannen onderzoek, die je even tussen neus en lippen doet. Dat besef is duidelijk aanwezig.
Daarnaast kunnen we niet voorspellen wat er gaat gebeuren. We kunnen alleen handelen op het moment die steeds gaat komen. Allereerst moeten we vertrekken.
De auto wordt ingepakt met spullen voor 5 dagen. Want ja je kunt niet gewoon even gaan. Met hem heb je andere spelregels. Om het soepel te laten verlopen, proberen we de thuissituatie zo nauwkeurig mogelijk na te bootsen. Dus alles gaat mee, van bord, glas tot eten toe.
Na een lang afscheid, vertrekken we. Met de handen op zijn oren, want het carnaval druist gewoon door alsof er niets aan de hand is.
Als we de laatste rotonde hebben gehad en het dorp achter ons laten, zakken zijn armen naar beneden. Door zijn spanningen praat hij tig keer zo moeilijk en komt alles er stotterend en stotend uit. Wat hem weer doet ervaren, wat de aanvallen kunnen bewerkstelligen. Zijn spanning loopt zo hoog op dat hij begint te schelden en vloeken. Hele stukken van Hans Teeuwen zegt hij op uit zijn hoofd. Hier niet voor herhaling vatbaar. Maar na een kwartier, zakt de angst en begint hij rustiger te worden.
Afleiding is het beste, dus probeer ik hem met allerlei vragen aan het woord te houden. Dan ineens zakt hij weg en houdt zijn handen voor zijn ogen. "Waarom hebben al die auto's lampen aan en zie je wel hoe fel die zijn." hij begint te grommen. Ik realiseer me dat hij waarschijnlijk nog nooit in het donker heeft gereden, zittend naast de bestuurder. En inmiddels begint het al aardig donker te worden. Ik leg hem uit dat dat verplicht is, omdat we anders elkaar niet goed kunnen zien. Hij vindt het maar moeilijk, want hij heeft de neiging om steeds in de koplampen te kijken. Hier kunnen we ons een tijdje mee bezig houden. Al aaiend over mijn bolletje en arm, komen we een uur later toch enigszins ontspannend aan.
Als eerste zoeken we de toilet. Want dat is een onderdeel van de spanning en heeft een vluchtgedrag als uitwerking. Zo kan hij even acclimatiseren, zonder dat ze hem zitten aan te kijken. Na een half uur blijkt dat de andere mensen al zijn weggebracht en moeten we zeker een uur wachten in de "woonkamer", tot ze ons komen halen en naar de kamer brengen.
Overal hangen camera's. Vanuit alle hoeken worden we steeds in de gaten gehouden. Dat is een vreemd gevoel. Op de kamer hebben we een intake gesprek, waarbij maar weer eens duidelijk wordt hoe moeilijk het is om onderlinge afdelingen te laten samenwerken. De voorbereidende werkzaamheden van drie weken geleden, zijn dus voor niets geweest. Want hier zijn ze dus niet op de hoogte wat er toen allemaal is besproken.
De verpleegkundige doet haar verhaal, steeds onderbroken door hem omdat hij ook wat wil zeggen. Na een tijdje wordt ze ongeduldig en geeft aan dat zijn mama even naar haar moet luisteren. "Dat is mijn mama niet" wijst hij met een vingertje omhoog. Ik leg uit dat ik de begeleiding ben. "Maar ze is wel bijna mijn mama, hoor"geeft hij weer aan:"En haar vriendje is bijna mijn papa."
De verpleegkundige raakt ontroerd. Dit maakt ze kennelijk niet vaak mee.
We installeren ons, pakken de spullen uit en gaan naar bed. "Als ik nu een aanval krijg, dan kan ik niet praten" zegt hij: "Hoe weet jij dan dat ik een aanval heb?" "Ik hoor je toch wel, wees maar niet bang hoor. Dat gaat helemaal goed komen" "Maar....."zegt hij,: Als ik nou vannacht naar de wc moet help je me dan?" "Tuurlijk"antwoord ik. "Maar wordt je dan niet boos of sjaggie, dat ik je wakker maak?"
"Nee hoor" "Beloof je dat????" "Dat beloof ik" "Oké dan, welterusten, slaap lekker en droom maar over fijne dingen"zegt hij en draait zich in zijn slaaphouding...................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten