Tijdens het vullen en plakken komt Nico binnen. De nacht was rustig, zonder een onderbreking. Maar nog steeds geen aanval te bekennen. Hij is er goed aan, en maakt grapjes. Nico wil beginnen met de boterhammen te smeren. Ojé, probleempje we hebben nog twee boterhammen en ook Nico is vergeten ons speciale brood mee te nemen. Wat nu, even naar Bergen op en neer is wel heel duur.
Er wordt dus een beroep gedaan op onze creativiteit. Nico geeft me een knipoog en duwt me de lege zak in handen. "Misschien hebben ze wel hier op de afdeling hetzelfde brood?" zegt hij.
Dat gaat dus niet werken, want hij wil absoluut geen ziekenhuis eten. Dus ook hun brood niet. Ik doe mijn jas aan en stop de lege zak in mijn jaszak. "Weet je wat ik ga doen?" zeg ik "Ik ken de plaats hier heel goed en weet dat er in de stad een supermarkt zit. Ik ga eens even kijken of ze daar wel ons eigen soort brood hebben." "Dat is wel lief van jou" zegt hij, "want je weet hoe belangrijk dat voor me is." "Natuurlijk weet ik dat, dus ik ben zo weer terug." antwoord ik.
Ik weet inderdaad de supermarkt te zitten. Rijd er snel heen en kijk in de schappen. Ik vind niet wat ik zoek. Dat was te verwachten, want dit wordt voor ons speciaal besteld. Ik zoek de mooiste uit, die er het meest op lijkt. Betaal de aan de kassa, stap in de auto en wissel de zakken om. Zo ons eerste placebobrood is geboren. Want een mooie uitvinding. Ik doe het zakken sluiterje van vandaag er op en voila het eerste verse PB ( placebobrood) vezelrijk ligt klaar om gegeten te worden.
Bij terugkomst is hij helemaal blij, met het nieuwe brood. Alleen in de loop van de middag, raakt hij aan de diarree. Dat is ook weer te begrijpen, want hij is gewoon van slag en heeft al een aantal dagen alleen brood gegeten. Dus hij besluit om dan toch maar het warme eten van het ziekenhuis te proberen. Ondertussen is hij kei lief. Wat weer logisch is, omdat hij steeds minder medicatie krijgt. De medicatie heeft als bijwerking gedragsproblemen. Die nemen nu dus ook af.
In de avond, geeft hij aan heel moe te zijn. Dat valt te begrijpen, want het wachten duurt lang. Het is vervelend dat er steeds maar niets gebeurt. Hij wil vroeg naar bed, nadat hij zich heeft geschoren, tanden gepoetst, gegorgeld en de wc heeft bezocht. We spreken af dat we dat gaan doen, als Nico weg is. Hij begint te glunderen. Hier zit hij de hele tijd op te wachten. Nu komt het. Hij begint al zoengeluiden te maken. Want dit is toch wel elke dag zijn ultieme geluksgevoel. Dat is als Nico naar huis gaat, en mij een afscheidszoen geeft. Nico zegt dan dat hij niet even mag kijken. Maar dat vindt hij natuurlijk helemaal geweldig, want hij roept dan al dat hij toch gaat kijken. Als we gezoend hebben schatert hij het uit dat hij stiekem heeft gekeken en dat snuitje is onbeschrijfelijk. Je ziet aan hem dat het zo hoort te zijn. Zag alles er maar zo simpel uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten