We lopen in Arcen. Het is zomer, we hebben vakantie en dan plannen we met de groep uitjes. In Arcen heb je op de woensdag de sfeermarkt. Lange slierten kraampjes door het dorp. Ongelooflijk veel terrasjes. Wat wil je nog meer. Deze woensdagen trekken vele vakantiegangers aan, maar is ook uitermate geschikt voor bijzondere mensen. Het is gemoedelijk, de gastvrije Limburgers laten zich van de goede kant zien. Het is niet te druk, maar wel gezellig.
Natuurlijk hoort een terrasje pikken erbij. Maar onze groep is groot, met een rollator en het lukt niet om bij elkaar te kunnen zitten. We splitsen ons in twee groepjes op. Een eindje verderop zit Nico met de gebroeders. Vader en moeder zitten bij mij. We bestellen iets fris.
Verderop bestudeert Nico de kaart. Naast het drinken besteld hij van alles. Lekkere hapjes, koekjes en ijsjes. De jongens kijken mij aan. Want dit gaat niet volgens het boekje. Nico heeft niet aan mij gevraagd of dat wel mag.
Maar die zit te geinen. "Ja" zegt hij tegen de ober en wijst naar mij, die gaat dat allemaal betalen. De jongens worden wel heel erg zenuwachtig. En denken dat dit niet goed gaat. De ober gaat weg en komt even later terug met hun bestelling. Steeds kijken ze naar mij. Kan dit wel, mogen ze wel mee snoepen?? Ik steek mijn wijsvingertje op en vraag of ze problemen hebben. Nico moedigt ze aan om lekker mee te eten. De verleiding is groot. Dus eten ze als stoute jongens het lekkers op. Steeds naar mij kijkend of het allemaal wel goed gaat komen.
De ober komt naar mij en vraagt mij of ik alles bij elkaar wil betalen. Ik betaal en opgelucht halen ze adem. Geen ruzie. Ze zijn lekker stout geweest. Met veel bravoure komen ze weer bij mij.
"Dat durfde Nico toch maar mooi hé? roepen ze met opgewonden stemmetjes. "Ja " zegt ik maar ik durf ook hoor" Ze kijken me vragend aan omdat ze niet begrijpen waar ik op doel.
"Je denkt toch niet dat ik betaald heb?"vraag ik. "Ja maar je hebt toch net betaald??????"
"Ja, maar wel met Nico zijn pasje" Verschrikt kijken ze nu naar Nico. Die kan er wel om lachen.
Vrolijk lopen we weer richting de auto. We passeren een vergelijkbare groep, die net de pizzeria ingaan. Ik zie dat ze zeker met zeven man zijn en constateer dat er maar één begeleider bij is. Dat lijkt me wel zwaar, om in deze drukte iedereen bij elkaar te houden.
Onze bus staat aan het eind van het dorp. Dus we moeten nog een eindje lopen. Achter ons loopt ook een bijzondere jongen, die aan het bellen is met een mobieltje. Ik heb de indruk dat hij ons achtervolgt. Want als wij oversteken doet hij dat ook. "Mevrouw.....mevrouw....."roept hij op een gegeven ogenblik. Ik draai me om en voor ik het weet drukt hij mij zijn mobieltje in de handen. Hij maakt gebaren dat ik moet gaan praten. Ik stel me voor aan de telefoon, geen idee hebbende wie er aan de andere kant zit. Ze stelt zich voor als de tante van de jongen. Hij is zijn groep kwijt en weet niet wat hij moet doen. Ze geeft een beschrijving van de groep en geeft aan dat ze zouden gaan eten.
"Oké dan weet ik, denk ik wel waar ze zijn" geeft ik aan. Want ik herinner me de groep van net die de pizzeria in gingen. En zo groot is Arcen nou ook weer niet. Ik stel voor dat we daar naar toe gaan en kijken of dat zijn groep is. Zijn tante bedankt ons wel honderd keer en is blij dat hij een mobieltje heeft voor noodgevallen. Ik stel haar gerust en spreek af als het niet zijn groep is we haar terug bellen en dan brengen we hem wel naar zijn huis terug. Blij loopt de jongen mee.
In het restaurant zit een rood aangelopen meisje die de begeleider is van de groep. Ze mist een jongen, maar omdat ze alleen is kan ze niet gaan zoeken. Want ze kan de rest van de groep daar niet zomaar laten zitten. Lekker die bezuinigingen, dat er maar één begeleider mee mag.
Wat is ze blij als wij met de jongen binnen komen.
"Bel nog even met die tante" adviseer ik want die zal ook wel opgelucht zijn.
Mijn grote vraag blijft, waarom komt die jongen naar mij, terwijl er nog honderden mensen lopen die ook kunnen helpen. Geen idee...........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten