Al vanaf dat ik klein was, trokken de bijzondere mensen naar mij toe. In mijn pubertijd begeleidde ik al jongeren van mijn leeftijd. Dat was bijzonder. Ik kan niet uitleggen waarom dat ik snel een goede band heb met bijzondere mensen. Maar er was één speciaal. Die week niet van mijn zijde. Was gedreven om mij te beschermen. Iets wat door andere pubers wel eens werd getest. Dan gingen ze mij plagen. Nou, dan kwam hij voor me op. Liefst met de vuist.
Hij begon al in het nieuwe jaar te vragen wanneer ik jarig was. Steeds maar weer, want september is dan ver weg. Hij was steeds bang dat hij mijn verjaardag zou vergeten. Dit liep soms zo erg op dat zijn moeder in april al met hem een cadeautje ging kopen, want dan had hij weer rust.
Ik bleef hem zien, totdat ik het huis uit ging om te studeren. Dat vond hij verschrikkelijk, en bleef steeds trouw aan mijn ouders vragen hoe het met me ging. Mijn ouders verhuisden en kwamen nog sporadisch in Sneek. Maar als hij ze ziet vraagt hij nog steeds hoe het met mijn studie gaat. Want daar is zijn geheugen blijven hangen. Super lief na dertig jaar.
Maar op de vraag waarom ik die mensen aantrek, heb ik nog steeds geen antwoord. Het gebeurt gewoon. Zo waren we voor Frans Bauer in Amersfoort. Dat is een heel groot gebouw, met meerdere verdiepingen. We waren erg vroeg aanwezig en hadden al even gekeken welke deur we moesten hebben. Maar omdat het zo lang duurde zijn we weer naar de begane grond gegaan, waar een koffiehoek was. Zittend in de koffiehoek kan je helemaal naar boven kijken. Drie verdiepingen hoog, met allemaal vides. Inmiddels begint het aardig vol te lopen met mensen die voor het concert komen. In de koffiehoek zitten zeker wel vijftig mensen. En dan op iedere verdieping zie je mensen wachten tot de deuren open gaan.
Een eindje verderop is een hoop tumult. Een groep mensen komen opvallend binnen. Stuiven door de ruimte en duwen zelfs mensen opzij. Je hebt al snel door dat dit een groepje bijzondere mensen zijn. Al zoekend lopen ze door de ruimte. Hun lawaai is dermate hard, dat je ze kan volgen op hun geluid. Ze lopen de trappen op. Lopen op de eerste verdieping wat rond en vervolgen hun weg via de trappen naar de tweede verdieping. Diverse mensen volgen hen, vanwege het lawaai. Ook op de tweede verdieping lopen ze schreeuwend heen en weer. Dan buigt er eentje over de balustrade.
Hij schreeuwt naar beneden: "Hé jij daar......."
Diverse mensen kijken van de begane grond naar boven. "Ja jij daar" en hij wijst mijn richting op.
Ik kijk om me heen of er nog meer mensen zich aangesproken voelen. Maar die kijken allemaal naar mij. Dus ik roep naar boven: "Bedoel je mij???"
"Ja jij, kan jij vertellen waar we naar binnen moeten?" roept hij hard.
"Staat op je entreekaart" roep ik terug. "Die begrijpen we niet, kan jij even kijken?"schreeuwt hij.
Ik maak een gebaar dat ze dan naar beneden moeten komen.
Het hele ritueel begint opnieuw. Van boven naar beneden kun je ze horen aankomen. Het zijn er zes.
Door de mensengroep heen zoeken ze me op. Gaan allemaal netjes achter elkaar in een rij staan. Laten allemaal om de beurt hun kaartje aan mij zien. Ik zie dat ze net als ons op de tweede verdieping moeten zijn, maar dan de linker deur moeten hebben.
"Weet je wat" zeg ik, "We lopen alvast met jullie mee, want de deuren gaan zo open en dat wijs ik jullie de deur"
Zij helemaal blij, en samen lopen we naar boven, door de mensenmassa heen, die alleen maar toekijken. Onbegrijpelijk dat er op de tweede verdieping niemand het initiatief nam om hen te helpen.
Maar we lopen naar boven, ik wijs ze de deur, waar ze keurig en rustig gaan staan wachten.
De deuren gaan open en we lopen naar binnen. Als ik zit kan ik ze zien zitten. Ze zwaaien enthousiast naar ons en wij zwaaien terug. Laat de show maar beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten