ONDERNEMERSCHAP EN SPAREN GAAN HAND IN HAND

Ik ben met ondernemersbloed geboren. Als driejarige stond ik al bij mijn vader in de winkel het boter-schappen te vullen. Daar kon ik net bij, met mijn kleine beentjes. Mijn ouders leerden ons dat je moest sparen. Als meisje zijnde was dat natuurlijk voor de uitzet.

Vanaf mijn negende kreeg ik wat zakgeld als ik meehielp in de winkel, maar dat werd allemaal opzij gezet. Ik wilde ook wel eens wat kopen, dus verzon ik daar iets op. Het speelgoed waar ik niet meer mee speelde, kon ik natuurlijk verkopen.

Dus ging ik langs de deuren om het te verkopen. Met het verdiende geld ging ik dan iets nieuws kopen. Zoals een springtouw van zes meter. Die had niemand en daarmee stal ik de show.

De handel ging goed en na een tijd had ik zo mijn eigen adressen, die altijd in waren voor het kopen van mij waar.

Maar mijn ouders bleven consequent, het geld wat ik verdiende in de winkels, dat spaarde mijn moeder netjes voor me op een bankrekening. Ik was er wel eens op tegen en probeerde wat geld los te peuteren, maar niets hielp. Toen ik ging trouwen, toen was ik hen dankbaar. Want daarvoor was nu voldoende geld en zelfs voor de inrichting van een huis.

Toch heb ik daar iets van geleerd. Eerst sparen en dan kan je iets uitgeven. Lenen was iets dat hoorde bij je studietijd en het kopen van een woning. Meer schulden mocht je niet maken.

Onze zorgvragers hebben een hele andere kijk op het geld. En de waarde ervan, is moeilijk door hen te beoordelen. Toch doe ik mijn best om hen iets mee te geven van mijn opvoeding.  Eén zorgvrager komt altijd met de vraag: Wat zal ik doen iets kopen of nog langer sparen?

Een moeilijke vraag voor hem, want de waarde van geld zegt hem niets. Eén euro kan net zoveel zijn dan tienduizend euro. Maar hij was flink aan het sparen. Hij wilde graag een nieuwe fiets op accu natuurlijk. Op een dag komt hij weer naar me toe."Wat vind jij slimmer, zal ik door sparen voor mijn autorijbewijs of zal ik die fiets maar kopen?" Ik krijg niet de kans om te antwoorden want hij gaat verder : " Een fiets kan ik nog niet kopen, want ik heb nog niet genoeg, ik moet dus nog even door sparen" 

Hij wijst naar me met een vingertje en zegt: "Eerst sparen en dan kopen, want je mag geen schulden maken. Dat zeg jij altijd"

Ik heb daar niets aan toe te voegen! De tijd is voorbij dat je langs de deuren kunt gaan om je speelgoed te verkopen.