ALLE LOF AAN OMA

Een blik vol begeleiding, die hadden we nodig toen onze jongste zorgvrager erbij kwam. Hij had één op één begeleiding nodig. Maar het is onverantwoord om direct een blik begeleiding open te trekken.

Als iemand het moeilijk heeft en de wereld niet altijd aankan, moet er met beleid gewerkt worden aan de uitbreiding van het team. Doordat hij erbij kwam, moesten ook de andere zorgvragers schakelen. In plaats van één begeleider op de groep, moesten het er minimaal twee worden. Een verdubbeling van het team. Dat is nog niet zo éénvoudig, als je de zorgvragers geleidelijk aan wil laten wennen.

Er kwam dus veel op ons neer. Wetende dat er steeds een begeleider bij zou komen, was het vol te houden. Om zeven uur zaten we op kantoor, om de administratieve werkzaamheden te doen, want zodra ze wakker waren, was daar geen tijd meer voor.

Ik heb net mijn computer opgestart, als de telefoon gaat. Na een onrustige nacht zit ik met slaap oogjes naar de telefoon te kijken. Ik zit even aan en hoop dat er niet nóg iets bijkomt, wat ik vandaag moet gaan oplossen.

Het is mijn moeder. Ik ben verbaasd dat ze zo vroeg belt. Ze weet dat ik rond dat tijdstip al aan het werk ben, en ze weet ook dat ik dan te bereiken ben. Ze wil gewoon even een praatje maken. Dat is fijn, want het is super dat ze meedenken en meeleven met onze groep.

Maar zoals mijn moeder vaak laat blijken, is ze reuze trots op ons, alleen zou zij dit werk niet kunnen doen. Zij gaf altijd toe dat het geduld die wij kunnen opbrengen, voor haar onmogelijk was. Ze was daar altijd heel open in. Dit werk , daar was ze niet voor geschapen.

Ze merkt aan mij, dat ik niet zo vrolijk ben. De vermoeidheid slaat toe. In de groep zijn spanningen omdat ze aan elkaar moeten wennen. En gisterenavond had een begeleider zich ziek gemeld voor de volgende ochtend. Ik zou vandaag dus alleen op de groep staan op de dagbesteding. Normaal draai ik mijn hand daar niet voor om, maar vandaag scheen het allemaal niet te lukken. En ik moest nog beginnen. Ze hoort mij aan, leeft mee en zegt ineens "We komen eraan!"

"We komen eraan." herhaal ik nog, maar zij heeft de verbinding al verbroken. Twee uur later staan mijn ouders voor de deur. Mijn vader heeft werkkleding aan om in de fabriek te helpen. En mijn moeder???

Ze zegt  "Laat mij maar bij de jongste zitten en doe jij de rest maar."
Ik sta verstelt. Ze kiest voor de moeilijkste, waar je het meeste geduld voor moet opbrengen. Ze gaat zitten en begint een praatje met hem. Ik kan mijn ogen gewoon niet geloven. Ze zit daar en blijft zitten en om vijf uur zit ze er nog. De jongen heeft samen met haar gegeten en samen hebben ze de grootste lol. Af en toe zie ik dat hij Oma, zoals iedereen haar noemt, over haar bolletje aait.
Ja werkelijk haar hoofd, waar nooit een haar van in de war mag zitten. En nu, het maakt haar niets uit. Ze knuffelt mee en heeft net als de zorgvrager een leuke dag gehad.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit !.....