"Over zeven minuten ben ik volwassen" zegt hij. Nadat hij voor de zoveelste keer uit bed is gekomen. Hoe spannend is dat? Hij wordt 23 jaar. Omdat je vanaf die leeftijd een volwaardige uitkering krijgt ziet hij dit als de grens van volwassenheid. Hieperdepiep hoera..........
Met een guitig snoetje luistert hij naar ons zingen, want hij is jarig. Hij is zo blij en heeft zich er echt op verheugd om jarig te worden.
Al weken ben ik bezig voor een fotoboek voor hem. Regelmatig gaven de zorgvragers aan dat ze het jammer vinden dat ze zo weinig foto's hebben van zichzelf. Dat heb ik ter harte genomen en heb dit jaar voor iedereen een eigen fotoboek gemaakt, waar zij zelf de hoofdrol in spelen. Hij verwacht ook een boek. Want laatst kwam hij bij mij op kantoor, toen ik met zijn boek bezig was. Je kon aan zijn gezicht zien dat hij dat heel leuk vond. Hij bleef maar naar mijn scherm staren.
De verrassing is dan ook niet echt groot, als hij ons cadeau uitpakt. Zoals op elke verjaardag is iedereen toch wel nieuwsgierig wat er in staat. Ik heb zeker wel 10.000 foto's gemaakt in de loop der jaren, van alle zorgvragers. Er staat dus van alles in.
Het boek doet zijn ronde in de groep. Als zijn oom, die naast mij zit, het boek doorbladert vertel ik trots bij elke foto waar het over gaat. Het boek geeft een beeld van toen hij bij ons kwam en de jaren daarna. Opeens zegt hij iets spontaan, waar ik kippenvel van krijg, en wat mijn dag een extra dimensie heeft gegeven. Het is zeker een opsteker voor ons gehele team.
Hij zegt:
Hier heeft hij zichzelf terug gevonden............
en weet je?? Wij zijn er zo trost op dat we hebben mogen helpen bij het zoeken !!!!!!!!!!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten