NAAR DE KAPPER

Om er fris en fruitig uit te zien, gaan mensen met een regelmaat naar de kapper. Dat is mooi, als je je dat kan permitteren. Onze zorgvragers hebben niet zoveel te besteden. Maar wel de wens om er netjes uit te zien.

Aangezien ik thuis de haren knip, had ik het idee opgepakt om hen ook te knippen. Je moet het durven en kunnen. Durven was niet het probleem, maar kunnen?? Ik had zelf geen idee. Ik heb een vaste hand en vaak gekeken hoe kappers het doen en zeg nou eerlijk, het zijn geen ingewikkelde kapsel. Ik trok de stoute schoenen aan en deed het voorstel dat ik zou knippen. Waarbij geldbesparing voor hen natuurlijk als motivatie werd gebruikt.

Geld in de pocket houden, dat beviel ze wel. Toch kon je merken dat haren knippen te maken heeft met vertrouwen (kan ze het wel),  angst (zie ik er straks verknipt uit), maar vooral dat haren een onderdeel van jouw lijf is. Je raakt iemand aan als je de haren knipt. Dat is eng.

Ik gaf aan, dat als het mislukte ik de kapper zou betalen om het te herstellen. Ook daar moest over nagedacht worden. De eerste die over de brug kwam was onze vrouwelijke zorgdrager. Zij liet toe dat ik mocht knippen. Het was de moeilijkste, want zij had een geknipt modelletje met permanent.

Dus ik kocht een kam, kappersschaar, tondeuse en een speciaal gevormde omslagdoek waar de haren in worden opgevangen. Ik ging aan de slag en het eindresultaat was goed gelukt, al zeg ik het zelf. Door haar goed te knippen en te verzorgen in de loop der jaren, kwamen we er achter dat ze helemaal geen permanent nodig had. Ze heeft hele mooie krullen van zichzelf. Ik zou zo willen ruilen.

Zijzelf was zeer tevreden en grapte naar de anderen dat zij nu geld had bespaart. Dat het niet zo vanzelfsprekend is dat bleek wel bij de anderen. Die moesten er nog een nachtje over slapen. Maar daar vertel ik de volgende keer over.....................