WAAR ZIJN DE BANANEN??

Laat ik eerst beginnen bij mijzelf en iets vertellen van vroeger. Wij woonden boven de winkel en ik had een kamer die direct toegang had naar de winkel. Soms had ik zin in iets lekkers, meestal in de vroege ochtend uren. Dan sloop ik naar beneden, koos iets uit waar ik zin in had en ging dat vervolgens op mijn kamer oppeuzelen. Heerlijk, maar ik had steeds één probleem. Waar liet ik de verpakking?
Daar had ik het volgende op gevonden. Ik verstopte dat achter in mijn kledingkast. Dan zag ik het niet meer, en geen haan die er naar kraaide.

Totdat mijn moeder een keer mijn kast ging uitmesten. Helaas was het toen einde oefening en kreeg ik een paar klappen van mijn vader. By the way: de enige keer dat hij me heeft geslagen.
Ik had het verdiend en heb het nooit meer gedaan. Ik heb geleerd.

Bij onze zorgvragers ligt dat toch anders. Niet altijd leren ze van hun fouten of streken. Dan vallen ze in herhaling en doen ze het de volgende keer gewoon opnieuw. Maar soms leren ze wel iets.

Wij zitten voor drie weken in de zorgwoning. Elk jaar een repeterende periode. Al het personeel is dan op vakantie. Een efficiënte oplossing, zolang we het kunnen volhouden. De zorgdragers kijken er steeds naar uit. Voor hun is dit "de ultieme vakantie."

Voordeel dat je er constant bent, is dat je ook steeds in hun nabijheid bent. Ze kunnen dan niet veel streken uithalen. Doen ze dat wel, vallen ze snel door de mand. Maar zoals we altijd pretenderen, begeleiden we niet van bovenaf. Dus krijgen ze niet meteen op hun donder.

Ik trek de la open, Een tros bananen en nog meer fruit. Tijdens de vakantie is het ritme toch een beetje anders. We eten dan minder fruit. Ik denk na over wat we met het fruit kunnen gaan doen.
De volgende dag kijk ik weer. Tot mijn verbazing ligt er nog maar één banaan. Ik denk aan vroeger. Want waar laat je de schil??

Ik zoek overal, maar kan niets vinden. Merkwaardig. Kennelijk beginnen ze me door te krijgen.
Maar de volgende dag is er geen banaan meer. Ik ben wel zo nieuwsgierig wat er mee gebeurd is.
Maar ik moet een goed moment afwachten. Dat moment komt in de middag. Ze hebben een opruim uurtje en zijn van alles aan het opruimen. Waaronder de fruitla. Het fruit wordt beoordeeld op rotte plekken. Ik zie ze daar staan en roep ineens: "Weet je wat raar is? Alle banen zijn zomaar verdwenen en ik kan ze helemaal niet meer vinden."

Niemand reageert op mijn woorden. Ze gaan allemaal door met hun ding.
Een uurtje later sta ik in de keuken om het eten voor te bereiden. Een van de zorgvragers zit aan de grote tafel in de woonkamer te borduren.

"Jij vroeg toch straks waar de bananen gebleven zijn?" zegt ze terwijl ze stuurs naar haar borduurwerk kijkt. "Ja, dat klopt."zeg ik "Ik vind het maar raar."
"Ik zal maar eerlijk zijn, die heb ik allemaal opgegeten." Ze kijkt me met grote ogen aan en ik zie de afwachtende houding. Wordt ze boos of niet?  vraagt ze zich af.
"Nu snap ik waarom de suikerwaarden ineens omhoog gaan in de ochtend." geef ik aan.

We spreken af dat ze voortaan even aangeeft dat ze een banaan pakt en het niet meer stiekem doet.
Ze is opgelucht dat er geen straf volgt. Hopelijk heeft ze iets geleerd. In ieder geval durft ze het te zeggen.

Eerlijkheid duurt het langst........zullen we maar zeggen!!