Ze staan in de keuken. Met water in de wasbak probeer ik ze goed te houden. Twee bossen bloemen heb ik gekocht. Want ze waren met z'n tweeën en ze zouden vandaag ook met z'n tweeën terug komen.
We hebben een teamdag gehad. In de ochtend met twee trainers. Praten over en werken aan, communicatie. Hoe belangrijk is dat? De hele dag ben je aan het communiceren. Ik schreef laatst al dat taal machtig is. Het aller duidelijkst werkt het voorbeeld dat je met twee mensen één hand tegen de hand van je medemens houdt. En dan krijgt de één de opdracht om tegen de hand van de ander aan te duwen. Resultaat is dat de ander terug gaat duwen. Maar dat is niet opgedragen. Zo werkt het met communicatie ook. De één duwt en de ander duwt onmiddellijk terug.
Maar vandaag hadden we de afsluiting. We zouden onze profielen krijgen en de daarbij behorende groepsprofiel. Ik was zo blij dat onze groepsprofiel goed in elkaar zit. Onze groep heeft potentie. We zijn er nog niet, maar we zijn goed op weg.
Als afsluiting had ik voor de trainers een bos bloemen gekocht. Alleen er was maar één trainer aanwezig. Dus hield ik een bos bloemen over. Het is grappig wat er dan gebeurt. Niemand wist waarom ik twee bossen had gekocht. Maar toen de vergadering voorbij was gingen mensen invullen, wat er met die bloemen moest gebeuren.
Ik had ook na lopen denken wat ik met die bos zou gaan doen. Maar weet je op een teamvergadering, waar bijna alle medewerkers zijn, zomaar bloemen geven aan één persoon? Ik wil niemand voortrekken. Want ja degene die haar baby kwam laten zien, die had het natuurlijk kunnen krijgen. Maar dan denk ik: degene die vorige week heel dapper is geweest, om tegen me in te gaan die heeft er ook één verdient. En ja degene die er een zware studie bij gaat doen die heeft er ook één verdient. O ja degene die steeds lastig wordt gevallen kan ook wel een hart onder de riem gebruiken. En wat van degene die het nu heel moeilijk heeft met een komend verlies, of degene die vrijwillig heel veel uren maakt, of..... of.......... of...........
Ik kan genoeg redenen bedenken, voor alle medewerkers. Maar ik heb maar één bosje bloemen over.
Ik moest nog even een boodschap in het dorp doen en nam de bloemen mee in de auto, en onderweg bedacht ik mij: de eerste die ik tegen kom in het dorp, waarvan ik denk die kan het wel gebruiken die krijgt van mij de bloemen. Ik kom aangereden en zie daar degene staan die ook al eens een kerststukje heeft gehad. Dat is toevallig, maar wel iemand die past bij mijn profiel.
Ik loop naar hem toe en geeft hem de bos bloemen. Zijn gezicht klaart op en vraagt waarom. Ik geeft aan dat ik die bos over had gehouden en nu op zoek was naar iemand die een hart onder de riem kon gebruiken. Hij kijkt me blij aan en zegt: "Je wilt niet weten hoe blij ik ben met dit gebaar, ik had dit echt even nodig." Hij vertelt in notendop wat hem de afgelopen week is overkomen en dat hij bang was dat er kanker bij hem geconstateerd zou worden, maar dat dit niet het geval was. Hij was zo bang geweest afgelopen week, daar moest hij van bijkomen. Had niemand waarmee hij kon praten. En nu dit. Ik krijg een dikke zoen op de wang en ik zie een blij gezicht.
Deze bos bloemen, was vandaag goud waard. Zoveel mensen die ik kan bedenken, en ik denk dat alle medewerkers als ze dit lezen het met mij eens zijn dat we er goed aan gedaan hebben door de bloemen te geven aan iemand in het dorp, die nu een goed gevoel heeft gekregen. Want wie in de zorg werkt, kan al heel blij zijn met een klein gebaar van dankbaarheid. Dat zijn onze bloemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten