APPELSTROOP MET IJZER

Heel veel mensen hebben ijzer tekort. Vaak ben je dan erg moe en lusteloos. Je kunt dat vaststellen door een bloeddruppel in een meetapparaat. Kom je te kort dan schrijft de huisarts staaltabletten voor.
Kom je in de gevarenzone dan volgt een bloedtransfusie in het ziekenhuis.

Onze zorgvrager was al ettelijke keren opgenomen in het ziekenhuis. Dat lijkt heel simpel, maar er zal begeleiding mee moeten in een dergelijke toestand. Eenmaal in het ziekenhuis gaan ze eerst weer opnieuw meten of het wel waar is dat je ijzer tekort hebt. Meestal duurt dat een dag. Dan de volgende dag gaan ze overleggen, als de zaalarts aanwezig is. Dat is meestal rond de middag. Die neemt de beslissing dat er een bloedtransfusie moet komen.. Dat wordt dan de volgende dag ingepland. Of als je geluk hebt al in de middag. Dat mag dan weer niet te snel gaan, dus gaat het de volgende dag na meten weer door. Al met al heb je geluk als je de derde dag al naar huis mag aan het einde van de dag. Meestal is dat pas na de metingen van de volgende ochtend en dan duurt het nog een halve dag, voordat de papieren zijn ingevuld en je naar huis mag.

Als dit gemiddeld om de drie, vier maanden moet plaatsvinden, dan is dat een hele klus. Telkens weer.
Nu heeft mijn vader ook steeds chronisch ijzer tekort. Maar dat heeft hij opgelost door regelmatig een boterham met appelstroop te eten. Want daar zit heel veel ijzer in. Dus bedacht ik me, zou dat ook werken bij onze zorgvrager??  Hoewel die waarden veel slechter waren dan bij mijn vader.

Op internet had ik een meter gekocht, die dat kan meten, met een druppel bloed. Vlak na een ziekenhuisopname, waar ook gemeten was zijn we begonnen. De metingen waren vergelijkbaar.
Dus gingen we appelstroop op de boterhammen doen. De metingen stegen iets, maar niet voldoende.
Na de daarop volgende ziekenhuisopname besloten we om de appelmoes in de medicatie te vervangen door appelstroop. Binnen een paar weken hadden we het ijzer op pijl. Wat een verademing. In plaats van 4 staaltabletten (max) per dag krijgt hij er nu 2 aangevuld met appelstroop.

Sindsdien meten we wekelijks en passen de hoeveelheid aan, als het gaat zakken en daardoor werden ziekenhuisopnames bespaard. Tot het voorval dat hij inwendige bloedingen kreeg. Blauwe plekken op de meest vreemde plekken. De huisarts wilde eerst zien of er iets gebroken was, maar dat was niet.
Maar toen we de bloedwaarden gingen controleren was de waarde in de gevarenzone en zou hij een transfusie moeten hebben. We belden opnieuw met de huisarts, die gelijk kwam kijken.

Op naar het ziekenhuis dus, maar we moesten even wachten op de begeleider die met hem mee zou. Inmiddels was het al lunchtijd. Maar meneer had geen honger. Dan maar appelstroop dacht de begeleider die er op dat moment aanwezig was. Bijna een halve pot ging naar binnen. Kon toch geen kwaad, dan kiezen we voor de zekerheid.

In het ziekenhuis begon het normale riedeltje weer. Eerst meten, want dat is weten. Alleen tot onze verbazing was de waarde zo gestegen dat hij hiervoor niet meer hoefde te worden opgenomen.
Onze methode werkt dus heel goed. En onze zorgvrager, die vaart er wel bij. Lang leve de appelstroop.