THERAPEUTISCHE WERKING VAN EEN HOND

Wat doe je als de enige dame in ons gezelschap, niet bepaald actief van aard is? Daarnaast diabetes type 2 heeft, dus overgewicht en eigenlijk elke dag een rondje om de kerk moet maken??

Wij gaan stimuleren.

We begonnen met de tandem. Deze hadden ze gekocht om ma NIET te laten fietsen. Die zat lekker achterop, beentjes omhoog om maar niets te hoeven doen. Elke dag weer, fietsten ze hun moeder overal naar toe. Maar door het vele gewicht dat de fiets moest dragen, ging er regelmatig iets kapot. Was daar niet op berekend. Dan probeerden ze zelf het te repareren, met het gevolg dat er nog sneller iets aan was. Dus op een dag was het weer zover. Wij gaven aan dat er nu eens iemand naar moest kijken die er echt verstand van had. Dat vonden zij een goed idee en hebben we de fiets laten ophalen. Deze tandem is nooit terug gekomen. Aangezien ma ook een eigen fiets had zat er niets anders op dan zelf te gaan fietsen. Eerste stap gezet.

De tweede stap was een home trainer. In het begin vond ze dit geweldig. Maar al gauw was de nieuwigheid eraf en verzond ze smoesjes om niet te hoeven fietsen. Vaak zocht ze ruzie, want als ze ruzie hebben dan kunnen ze ineens van alle regeltjes en afspraken afstappen, hadden ze zelf bedacht. Dan ging ze uit wraak niet op de home trainer. Wij gaven dan aan dat ze zichzelf ermee heeft en niet ons. We maakten haar dus verantwoordelijk voor haar daden. Gevolg was dan dat ze weer ging trainen. Maar niet van harte en niet te lang.

Derde stap was een hondje. Hiermee moest ze dan gaan wandelen. Minimaal drie maal per dag. Dat leek ons een goede optie.  Niet te groot, maar gewoon een klein hondje. Ik ging op zoek op internet en had al gauw een hondje gevonden. Ik belde met de mensen, legde de situatie uit, dat het bedoeld was voor een zorgwoning en maakte een afspraak om te komen kijken. Helaas brak ik mijn been even tussendoor en belde ik hen op om de afspraak te verzetten. Ik kreeg toen te horen dat ze niet wilden dat hun hondje in een zorgwoning met "gekken" terecht kwam. Dit had ik niet zien aankomen, maar zegt meer over hen dan over ons. Opnieuw zoeken, dan maar.

We konden ons hondje ophalen, een paar weken voor haar verjaardag. Ondertussen verbleef het hondje bij mij, want je krijgt pas een cadeautje als je echt jarig bent. Maar ze ging wandelen. Helaas, ook hier, is de nieuwigheid er snel vanaf, vooral als er sneeuw ligt of het regent. Binnen een paar weken liep zij niet meer, maar moesten de anderen ermee lopen, om de beurt. En ma zat prinsheerlijk op de bank, uit het raam te kijken wanneer ze weer terug kwamen met haar hondje. Dat was niet de bedoeling. We hadden een stevig gesprek met haar. Ze kreeg een handtekeningen boekje en werd verplicht om dagelijks twee maal onder begeleiding haar hondje uit te laten. Voor het uitlaten kreeg ze een handtekening. Als er één handtekening mist, dan gaat het hondje een week uit logeren. Maar missen er twee, dan gaan we een nieuw baasje voor het hondje zoeken.

Resultaat: ze zit op de home trainer en gaat dagelijks twee maal met het hondje lopen. Onder andere door deze stimulans is ze de afgelopen jaren al meer dan 30 kg afgevallen.

DE ZEE

Ik kan me niet voorstellen dat er veel mensen zijn die nog nooit de zee hebben gezien. Toch zijn die er, ik ken er vijf. Het is heel moeilijk om je een voorstelling te maken van de zee. Zeker in Limburg, waar geen weids water is. Overal waar je kijkt, zie je de overkant.

Zeker als je niet verder komt dan ons dorp of enkele kilometers er omheen. Nauwelijks tv kijkt. Wat moet je je er bij voorstellen???

Maar er lag wel een wens, om de echte zee te zien, zoals ze het benoemden. Onze romanticus van de groep had er hele dromen over. Zijn lievelingsliedjes gaan altijd over zee, strand en de liefde. Griekenland heeft de voorkeur. Feilloos weet hij liedjes te vinden die daar over gaan.

Maar hoe de zee eruit ziet, geen idee. Dus plannen we een tochtje naar de zee, Scheveningen.
Daar weet ik parkeerplaatsen en  kunnen we naar de zee toelopen. Het waait en over de straat zie je het zand bewegen. Net alsof je geschuurd wordt. Het is een harde wind, waar je tegen in moet lopen. Ook dat fenomeen kennen ze niet. Ze vinden het maar vies, want het zand komt tegen je aan.

Je kunt de zee nog niet zien, waar we lopen. Want het loopt omhoog en je moet over een heuvel heen voordat je de zee kunt zien. Ze doen hun best om naar boven te lopen. Best moeilijk met de slechte condities.

Als we op de top komen, kunnen ze de zee zien. Strand en daarna de zee. Ze worden er stil van.
Ze kijken echt hun ogen uit. Terwijl we over het strand lopen, kijken ze over zee. "Wat is dat daar?" vraag er één. Hij wijst in de verte over zee. Daar zie je containerschepen, die zo klein zijn als een luciferdoosje. Ook daar kunnen ze zich geen voorstelling van maken, hoe groot die zijn als je er voor zou staan.

De overkant kan je niet zien. Door het minder mooie weer loopt bijna de horizon over in de lucht, met dezelfde tinten grijs. De golven worden woest op het strand gegooid. En je oren draaien overuren, want je hoort van alles, de zee, de golven, de wind en de mensen om je heen.

Onze romanticus staat langs me te turen naar de overkant. Hij zucht en kijkt me aan: "Wat is dit groot, wat veel water en wat is de horizon ver weg. Zijn wereld is vandaag groter geworden.

RIJBEWIJS HALEN

Laatst was er op face-book een oproep van ouders die graag wilden dat hun dochter op haar 18e verjaardag in een roze auto mocht zitten. Ze gaven aan dat het voor haar niet haalbaar was om een rijbewijs te halen. Wat was ze trots toen ze op die dag er in mocht zitten.

Een rijbewijs halen is een wens van bijna iedereen. Het mooiste cadeau wat ik ooit van mijn ouders heb gekregen. Voor mensen met een beperking is die wens net zo groot, of misschien nog wel groter omdat het iets is wat de meesten nooit zullen bereiken. Het is een droom naar de vrijheid. Gaan en staan waar je maar wil. De wereld wordt groter als je een auto hebt.

Ook voor onze zorgvragers een gewilde wens. De twee die uit huis geplaatst waren hebben deze wens in rook op zien gaan bij de instelling waar ze zaten. Daar werden ze begeleid in het verdriet dat het niet haalbaar is. Toch blijft het borrelen. En daar maken hulpverleners misbruik van.

Om ze op hun hand te krijgen, dat ze gingen meewerken in de geboden begeleiding werd hen beloofd dat als ze hun best deden dat ze dan hun rijbewijs mochten halen. Hoe bizar is dat??
Daar trapten ze dus met open ogen in. Ze gingen meewerken, en de hulpverleners dachten hen in de zak te hebben. Maar dat was van korte duur. En het gevolg was, toen ze er achter kwamen dat ze geen rijbewijs kregen, dat ze die hulpverleners niet alleen wantrouwden, maar ook voor bedriegers uitmaakten. En terecht!

Wij kregen te maken met die vurige wens en dat er toch mensen waren die gezegd hadden dat ze het wel konden halen. We hebben toen de theorieboekjes aangeschaft, met de cdrom waar je vragen kan oefenen. Hoe moeilijk was dat. We lieten ze in ons bijzijn de vragen maken. Wonderbaarlijk was er één die goed in gokken was, maar later als we de vragen echt gingen doornemen dan haalde hij het niet in de gevraagde tijd. De ander was niet in staat om de vragen te lezen en de derde wilde niet meewerken want hij had ons niet nodig. ( Angst dat het mis zou gaan). De laatste deed er heel lang over en werd heel boos toen er een driewieler te voorschijn kwam omdat hij daar op mocht rijden.
Hoe moeilijk is het. Er zijn heel wat tranen gevloeid.

Maar de belangrijkste reden begrijpen ze niet. Het feit dat ze medicatie en gedragsstoornissen hebben waarmee ze nooit een rijbewijs mogen hebben. Ze kunnen misschien best wel rijden, maar als ze boos worden dan hebben ze zichzelf niet meer onder controle. Dan vormen ze een gevaar voor zichzelf en hun omgeving. Maar het blijft moeilijk en het blijft borrelen.

OPVOEDKUNDE

Ze bestaan echt. Mensen die geen opvoeding hebben genoten. Mensen uit een sociaal arm gezin. Geen goede voorbeelden van normen en waarden. Alleen maar agressie, want dan lopen de hulpverleners weg en ben je van het probleem af.

En dan heb je ook nog een geestelijke beperking. Hoe moet jij nu weten wat hoort en wat niet hoort. De meeste mensen met een beperking hebben een opvoeding gehad en zeker als ze daarna beschermd gaan wonen dan wordt deze voort gezet. De meeste mensen gaan beschermd wonen in de tiener jaren of nog eerder. En sommigen blijven bij hun ouders wonen. Maar wat als je in de dertig bent, of in de zestig en je heb geen besef van waarden en normen. Vaak zegt men dat aangeleerd gedrag afleren net zo lang duurt als dat het is aangeleerd.

Hele boeken worden geschreven over hoe je moet opvoeden. Hele tv programma's worden er gemaakt. Denk aan Jo Frost. Wie kent haar niet met het stoeltje als je stout bent mag je hier op gaan zitten en je leeftijd in minuten je gedrag overdenken.
Bij ons zou dat betekenen dat iemand 60 minuten zou moeten zitten. Dat gaat dus niet werken.

Bij ons werkt het op gevoel. De meeste dingen bereik je door hun gevoel aan te spreken. Soms heb je daar geen woorden voor. Maar doe je dat met gedrag, net als hen. Want dat verstaan ze.Wie kent niet de uitdrukking: Ik ben niet boos, maar verdrietig. Dat snappen ze.

Het is zaterdag, zo'n tien jaar geleden, en ik had me voorgenomen om op ziekenbezoek te gaan. Hij woont in een grote stad in Duitsland. Leuk om even te winkelen, voordat ik er heen ga. Dat zagen ze helemaal zitten. Winkelen in Duitsland. Dat hadden ze nog nooit gedaan. Of ze mee mochten, onze zorgvragers. We besluiten om met twee auto's te vertrekken. Toen hadden we nog geen vervoersbusje. Met de afspraak dat ze ook meegingen op ziekenbezoek, ook een bekende van hen. Geen probleem.

We winkelen een tijdje, als één van de jongens een winkel ontdekt, met computerspullen. Heel geheimzinnig doen ze. De één probeert ons af te leiden, terwijl de ander daar iets gaat kopen. Het is een grote tas en ik vermoed dat er een spelcomputer inzit.  De vraag komt wanneer we naar huis rijden. Na het ziekenbezoek, natuurlijk. Conform afspraak. Aan de gezichten is af te lezen dat ze daar helemaal geen zin meer in hebben. Ze willen direct naar huis om met het nieuwe speeltje te gaan spelen.  Maar dat was niet de afspraak. We gaan op bezoek.

Heel eerlijk ben ik erg geschrokken hoe ze zich gedroegen. Nog nooit waren ze zo onbeschoft geweest. Ik schaamde me ervoor dat ik ze had meegebracht. Dit kon toch echt niet. Van mijn opmerkingen trokken ze zich niets aan. Ze hadden zich voorgenomen om zich zo te misdragen dat ik er voor zou kiezen om zo snel mogelijk te vertrekken.

Dat heb ik dus letterlijk genomen. Toen we in de auto zaten zei ik:"Dus jullie willen zo snel mogelijk naar huis?" Ze glimlachten van oor tot oor, hun plannetje was gelukt. We gingen vertrekken. Het liefst zo snel mogelijk.

Dat heb ik gedaan. Zo snel mogelijk. Bij elke stop stond ik boven op de rem. Ik reeds zo hard mogelijk, wat nog verantwoord was. Ik trok op met piepende banden, om vervolgens bij het volgende stoplicht weer zo hard mogelijk op de rem te staan. Ze schoten alle kanten op. Ik heb de hele rit niets gezegd, alleen hard gereden, geremd en opgetrokken. Midden op het kruispunt bij hun huis ben ik weer boven op de rem gaan staan en heb ze verzocht de auto te verlaten. Zonder pardon bent ik weggereden, zonder verder maar één woord te zeggen. Nou die waren snel thuis.

Binnen een uur stond de eerste voor de deur, of hij kon praten met mij. Want hun zagen wel in dat wat ze gedaan hadden toch echt niet kon. Zonder woorden, heb ik een stukje opgevoed. De één na de ander kwam langs om te praten en te beloven dat dit nooit weer zou gebeuren.
Het is ook nooit meer gebeurd. Zonder te praten hebben ze gevoeld dat dit toch echt niet kon.
Dikke knuffel, zand er over en we zijn verder gegaan.

VAKANTIE MUZIEK

We staan voor een stoplicht, die staat op rood. We moeten wachten. De bus schudt heen en weer. Zo erg dat er mensen op straat blijven staan om te kijken wat er bij ons gebeurt. Het raampje staat open, zodat ze kunnen horen dat er mee wordt gezongen op de door ons eigen gekozen muziek. En de bus, die schudt mee op het ritme van de muziek.

Een paar zorgvragers zetten hun gewicht in, om de bus te laten schudden. De mensen op straat moeten lachen. Het is een uitgelaten zooitje, als je er zo naar kijkt.
Wat die mensen zich niet realiseren, is dat deze mensen nooit vakantie hadden. Nooit verder kwamen dan ons dorp, of hooguit 10 km er om heen. Deze mensen hadden geen uitjes, geen vakantiegevoel en geen luxe bus, of auto, die hen overal naar toe bracht. Deze mensen hadden geen etentje, of een cadeautje kopen als souvenir. Deze mensen waren altijd bezig met het drama wat kunnen we nog kopen, nadat de biervoorraad is aangevuld. Alles stond in teken van de alcoholverslaving.

Moet je ze nu eens zien zitten. In onze vervoer-busje, rijden we overal naar toe. Als de vakantie aanbreekt, dan gaan we om de tafel zitten. Iedereen mag een plaats opgeven die ze willen bezoeken. Dan maken we een vakantierooster, met daarop de drie weken die ze hebben en op welke dagen er een uitje gepland staat.

Soms zijn de uitjes ver weg en zitten we veel in de bus. Niet getreurd. Ze houden van eerlijkheid en dus wordt er elk jaar een CD gemaakt om de busreis op te luisteren. Iedereen mag twee of drie liedjes opgeven en dan wordt de cd gebrand. Op de cd komt het jaartal te staan. Inmiddels hebben we al vijf van die cd's. Ieder zijn lievelingsgenre komt aan bod. Zo hoeven we geen ruzie te maken, dat er maar steeds naar één voorkeur moet worden geluisterd. Zijn de ritten lang, dan kunnen we inmiddels afwisselen.

Het is mooi om te zien hoe ze dit zelf hebben bedacht. Geen gezeur over de muzieksmaak. Iedereen accepteert zonder te mokken de smaak van een ander, want je weet dat jij ook jou muziek te horen krijgt.

Zo gaan we de vakantie in. En zo staan we dan stil voor een stoplicht en kan iedereen in de omgeving meegenieten van ons deinende busje, op de ritme van de muziek en de schorre keeltjes die proberen mee te zingen. Geweldig, de vakantie is begonnen......................

ADVIES: WORD NOOIT ZIEK RONDOM DE FEESTDAGEN

"Het is niet goed, het is niet goed." zegt hij terwijl hij mijn kantoor binnen komt met behulp van een kruk, herstellende van een beenbreuk. Bange ogen kijken me aan. "Wat nou dan??" vraag ik. "Ben je voor de echo naar het ziekenhuis geweest?" "Ja en het is niet goed en ik moet nu weer terug als ik mijn hondje heb onder gebracht en mijn spullen heb gepakt."


Deze zorgvrager valt onder de WMO. Er wordt van hem verwacht zoveel mogelijk zelfstandig te doen. Dus rijdt hij met zijn 25KM karretje 18 km verder naar een ziekenhuis. Een wereldreis met zo'n wagen.

"En wat zeiden ze daar bij de echo, weet je al iets?" vraag ik. "Ik weet niets, ze zeggen niet veel, alleen dat ik naar de SEH moet. Hij staat te trillen. Vorige week had hij bloed moeten geven en toen belden ze in de avond op om hem te vertellen dat het niet goed was. Voor hem moeilijk om te snappen, voor mij onbegrijpelijk dat ze bellen met de mededeling dat het niet goed is maar ze doen verder niets. Dat is nu onze gezondheidszorg.

"Wil je met me mee gaan?" vraagt hij. "Natuurlijk, als jij zorgt dat je hondje is ondergebracht en je dan  naar huis gaat om je spullen te pakken dan bel je maar en kom ik je halen." Dat geeft een beetje verlichting, hij staat er nu niet alleen voor.

Dan moet je weten dat van de elf mensen uit zijn gezin er nu nog vier leven. De anderen zijn allemaal aan een of andere vorm van kanker overleden. Zijn ene zus heeft nu chemokuren, maar is gelukkig aan de beterende hand. Maar het is duidelijk waar hij nu aan denkt. "Ik ben de volgende."

We lopen naar de SEH. Terwijl we daarheen lopen vraag ik me af waarom wij op een gewone woensdagmiddag naar de SEH moeten. Want de internist heeft dat aangegeven. Maar op een doordeweekse dag wordt je toch gewoon opgenomen als er iets is???
Het is de woensdag voor hemelvaart. Ze draaien hier dus al op volle toeren een weekenddienst. Wat is dit voor zorg???

We wachten op een kamertje bij de SEH. Eerst kwam er een broeder die bloed af nam en wat vragen stelde en zei dat het een ontsteking was, waarschijnlijk. Toen kwam er een assistent dokter die zei dat hij het zo zou vertellen maar eerst nog wat vragen had en wat onderzoeken wou doen. Met bange ogen kijkt hij de man aan. Waarom zeggen ze niet gewoon wat er is?? Dit lijkt zo vanuit de hoogte. Na de vragen en onderzoeken verteld hij dat er een beginnende ontsteking in de galblaas zit en diverse steentjes. Maar dat er nu eerst een arts moet komen die plan de campagne gaat maken. En hij laat ons weer alleen. Hij zucht van verlichting. Geen kanker dus.

Terwijl we wachten bedenk ik me dat we met Pasen ook hier waren met de zorgvrager die een epilepsieaanval had gekregen. Leuk met Pasen. Dan zijn alle artsen vrij en moeten dus opgeroepen worden om te komen. Toen was het een neuroloog die, zo leek het, net van de golfbaan kwam. Hij begon te tieren wat voor onzin dit was dat hij naar het ziekenhuis was gebracht. Waarop een heftige discussie volgde tussen de begeleider en de neuroloog. Die ons verwenste. Wat we wel niet dachten. Toen we aangaven dat we hun eigen protocollen volgden, hield hij zijn mond. Maar de zorgvrager gaf aan dat hij beter dood kon gaan dan op deze manier behandeld te worden.

Ik google wat op internet om te zoeken wat een galblaasontsteking is. Daar wordt je ook niet vrolijk van. Er staat zelfs bij als je er te lang mee wacht om het te behandelen dan kan er kanker komen. Nou daar is hij net gevoelig voor. Dus moet er iets gebeuren, na inmiddels twee weken steeds naar het ziekenhuis gaan met klachten. Wel drie keer komen ze kijken en vragen of hij nog nuchter is en hoeveel hij weegt. Dat duidt erop dat ze willen gaan opereren. Want er zijn twee oplossingen, medicatie in een beginstadium of het verwijderen van de galblaas. Als ze terugkomen geeft de arts aan dat omdat hij nu even geen pijn heeft, hij naar huis mag. Maar als het pijn gaat doen moet hij onmiddellijk terugkomen. Want dan wordt hij geopereerd.
En maandag heeft hij weer een afspraak staan, die bedoeld was voor de uitslag van de echo en dan gaan we een plan van aanpak maken.

Ik kijk de arts aan en bedenk me dat ze eigenlijk nu zouden moeten opereren, maar omdat meneer geen pijn heeft stellen ze het uit. Want ja het zijn weer de feestdagen, want inmiddels is het avond en morgen is het hemelvaart. Ze zijn dus niet bereid om nu aan het werk te gaan. Dus ik hoop dat hij het uithoud tot maandag anders moet er weer iemand van de golfbaan gehaald worden.
Advies: word nooit ziek rondom de feestdagen, want dan zijn de artsen aan het golven.

ACUTE BLINDEDARMONTSTEKING DEEL 4

Herstellende van een blinde darm operatie is het een vrolijke jongen. Hij was dus al een tijdje ziek.

De arts had gezegd dat hij het weekend niet had overleefd als we vrijdags niet gekomen waren.
Vaak geeft hij aan dat ik zijn leven heb gered. Dit geeft vertrouwen en biedt toekomstperspectief.

Dan komt er een moment dat hij zich moet melden in het ziekenhuis. Daar vervangen zij het verband en uiteindelijk komt er een pleister op.

Bij het woord pleister gaan er bij mij allerlei bellen rinkelen. Want ik herinner me nog dat op alle tenen en vingers pleisters zaten en zitten. Want dat gedrag is al weer terug. Ook heeft hij weer verband om zijn verzwikte enkel van jaren geleden. Dus het ligt in de lijn der verwachting dat ook op zijn buik de pleister blijft zitten. Tot er een dokter zegt dat het niet meer nodig is.

Dit vergt dus goede voorbereiding. In het ziekenhuis is mijn ervaring dat er nauwelijks aandacht is voor mensen met een beperking.  Ze zijn niet gewend om met die mensen om te gaan. Met sommigen lukt het en spreken we in moeilijke woorden, zodat we info kunnen geven. Maar bij deze arts was dat niet mogelijk.

De volgende kans was bij de arbo-arts. Daar moest hij ook komen. Dus heb ik een voorbereidend gesprek aangevraagd. Hem heb ik uitgelegd dat het belangrijk is dat er een dokter aangeeft dat het verband niet meer nodig is. Dit werd goed opgevolgd. Samen gaan we naar de arts.

We zitten in zijn kamer, aan de andere kant van het bureau. Feitelijk hoeft hij alleen maar zijn buik laten zien. "Zou je je even achter het gordijn je uit willen kleden? Je mag je onderbroek aanhouden, maar de rest moet uit." Hij trekt het gordijn dicht en knipoogt naar mij.

De arts gaat achter het gordijn kijken. En vraagt waarom hij verband heeft om de enkel, want daar zit niet de blinde darm. "Ik heb mijn enkel verzwikt" geeft hij aan. "Wanneer dan??"
Ongeveer 14 jaar geleden. "O, maar je hoeft maar zes weken er verband om heen te doen hoor, Maar laat maar eens zien. " zegt de arts "Ik zie het al. Dat is helemaal genezen, dus daar hoeft niets meer omheen" "Oké, dan weet ik dat" zegt zoonlief.

"Nou je buik" en de arts kijkt naar een enorme pleister over het litteken. "Die halen we er even vanaf, de wond is dicht, goed genezen dus ook hier hoeft niets meer op" zegt de dokter.
"Oké, dan weet ik dat ook" zegt zoonlief.

"Wat heb je toch allemaal op je vingers en tenen?"vraagt de dokter. Verschrikt kijkt zoonlief de arts aan. Dit gaat te ver. Dit brengt zijn veiligheid in gevaar. Hier is hij nog niet aan toe. Dus geeft ik aan dat we dat voor een ander keertje zullen oppakken.

Opgelucht gaat zoonlief weer mee. We hebben in ieder geval gewonnen, dat er op twee plekken geen verband of pleisters meer komen. Nu nog de 10 vingers en 10 tenen.
Daarvoor zullen we zijn veiligheidsgevoel moeten veranderen. Er moet iets anders voor in de plaats komen.

Dat is gebeurd, in de loop der tijd zijn ze verdwenen. Zijn veiligheid ligt nu in het begeleid wonen. Hij heeft ze niet meer nodig. Gelukkig.

ACUTE BLINDEDARMONTSTEKING DEEL 3

 

Toen we bij de huisarts aankwamen was het ongeveer 3 uur in de middag. Inmiddels is het al acht uur in de avond en we wachten nog steeds.

Hij is helemaal gereed voor de operatie. Je merkt dat hij steeds zieker begint te worden.
"Ik ga naar oma toe" geeft hij aan. 'Ik dacht het niet" reageer ik onmiddellijk." Oma is in de hemel en daar hoor jij nog niet. Jij hoort bij ons en je mag ons niet in de steek laten."

Deze zin wordt nog jaren herhaalt. Dit is hem heel erg bij gebleven. Iemand die aangaf hem nodig te hebben. Dat is nog nooit tegen hem gezegd.
Rond middernacht wordt hij gehaald voor de operatie. Ik ga naar huis en geef aan dat ik er morgen weer zal zijn.

Ik loop de zaal op, waar hij ligt na de operatie. Hij heeft al drie personen op bezoek.  Zijn moeder en zijn broers. Er is een hoop lawaai. Iedereen wil wat vertellen en ze praten allemaal door elkaar, waardoor ik geen enkel gesprek kan voeren.

Zoonlief is al aardig opgeknapt. Er kan zelfs een lachje af. Er komt een verpleegster de zaal op. "Ik wil graag een intake gesprek voeren, wie kan er even meelopen?" vraagt ze.
Moeders staat onmiddellijk op om mee te lopen. "Nee" zegt zoonlief "Ik wil dat Alida meegaat."
Alsof er een bom ontploft begint moeder te krijsen. "Ik ben de moeder en ik ga mee."
"Dat gaat niet gebeuren, Alida gaat mee." duidelijker kan het niet zijn.

Ik loop mee en voer het intake gesprek.

Vorig jaar heb ik een keer gevraagd toen we weer op dit onderwerp uitkwamen, waarom hij destijds wilde dat ik mee ging voor het intake gesprek.
"Omdat mijn moeder dat niet kan, en dan komt het niet goed"