ADVIES: WORD NOOIT ZIEK RONDOM DE FEESTDAGEN

"Het is niet goed, het is niet goed." zegt hij terwijl hij mijn kantoor binnen komt met behulp van een kruk, herstellende van een beenbreuk. Bange ogen kijken me aan. "Wat nou dan??" vraag ik. "Ben je voor de echo naar het ziekenhuis geweest?" "Ja en het is niet goed en ik moet nu weer terug als ik mijn hondje heb onder gebracht en mijn spullen heb gepakt."


Deze zorgvrager valt onder de WMO. Er wordt van hem verwacht zoveel mogelijk zelfstandig te doen. Dus rijdt hij met zijn 25KM karretje 18 km verder naar een ziekenhuis. Een wereldreis met zo'n wagen.

"En wat zeiden ze daar bij de echo, weet je al iets?" vraag ik. "Ik weet niets, ze zeggen niet veel, alleen dat ik naar de SEH moet. Hij staat te trillen. Vorige week had hij bloed moeten geven en toen belden ze in de avond op om hem te vertellen dat het niet goed was. Voor hem moeilijk om te snappen, voor mij onbegrijpelijk dat ze bellen met de mededeling dat het niet goed is maar ze doen verder niets. Dat is nu onze gezondheidszorg.

"Wil je met me mee gaan?" vraagt hij. "Natuurlijk, als jij zorgt dat je hondje is ondergebracht en je dan  naar huis gaat om je spullen te pakken dan bel je maar en kom ik je halen." Dat geeft een beetje verlichting, hij staat er nu niet alleen voor.

Dan moet je weten dat van de elf mensen uit zijn gezin er nu nog vier leven. De anderen zijn allemaal aan een of andere vorm van kanker overleden. Zijn ene zus heeft nu chemokuren, maar is gelukkig aan de beterende hand. Maar het is duidelijk waar hij nu aan denkt. "Ik ben de volgende."

We lopen naar de SEH. Terwijl we daarheen lopen vraag ik me af waarom wij op een gewone woensdagmiddag naar de SEH moeten. Want de internist heeft dat aangegeven. Maar op een doordeweekse dag wordt je toch gewoon opgenomen als er iets is???
Het is de woensdag voor hemelvaart. Ze draaien hier dus al op volle toeren een weekenddienst. Wat is dit voor zorg???

We wachten op een kamertje bij de SEH. Eerst kwam er een broeder die bloed af nam en wat vragen stelde en zei dat het een ontsteking was, waarschijnlijk. Toen kwam er een assistent dokter die zei dat hij het zo zou vertellen maar eerst nog wat vragen had en wat onderzoeken wou doen. Met bange ogen kijkt hij de man aan. Waarom zeggen ze niet gewoon wat er is?? Dit lijkt zo vanuit de hoogte. Na de vragen en onderzoeken verteld hij dat er een beginnende ontsteking in de galblaas zit en diverse steentjes. Maar dat er nu eerst een arts moet komen die plan de campagne gaat maken. En hij laat ons weer alleen. Hij zucht van verlichting. Geen kanker dus.

Terwijl we wachten bedenk ik me dat we met Pasen ook hier waren met de zorgvrager die een epilepsieaanval had gekregen. Leuk met Pasen. Dan zijn alle artsen vrij en moeten dus opgeroepen worden om te komen. Toen was het een neuroloog die, zo leek het, net van de golfbaan kwam. Hij begon te tieren wat voor onzin dit was dat hij naar het ziekenhuis was gebracht. Waarop een heftige discussie volgde tussen de begeleider en de neuroloog. Die ons verwenste. Wat we wel niet dachten. Toen we aangaven dat we hun eigen protocollen volgden, hield hij zijn mond. Maar de zorgvrager gaf aan dat hij beter dood kon gaan dan op deze manier behandeld te worden.

Ik google wat op internet om te zoeken wat een galblaasontsteking is. Daar wordt je ook niet vrolijk van. Er staat zelfs bij als je er te lang mee wacht om het te behandelen dan kan er kanker komen. Nou daar is hij net gevoelig voor. Dus moet er iets gebeuren, na inmiddels twee weken steeds naar het ziekenhuis gaan met klachten. Wel drie keer komen ze kijken en vragen of hij nog nuchter is en hoeveel hij weegt. Dat duidt erop dat ze willen gaan opereren. Want er zijn twee oplossingen, medicatie in een beginstadium of het verwijderen van de galblaas. Als ze terugkomen geeft de arts aan dat omdat hij nu even geen pijn heeft, hij naar huis mag. Maar als het pijn gaat doen moet hij onmiddellijk terugkomen. Want dan wordt hij geopereerd.
En maandag heeft hij weer een afspraak staan, die bedoeld was voor de uitslag van de echo en dan gaan we een plan van aanpak maken.

Ik kijk de arts aan en bedenk me dat ze eigenlijk nu zouden moeten opereren, maar omdat meneer geen pijn heeft stellen ze het uit. Want ja het zijn weer de feestdagen, want inmiddels is het avond en morgen is het hemelvaart. Ze zijn dus niet bereid om nu aan het werk te gaan. Dus ik hoop dat hij het uithoud tot maandag anders moet er weer iemand van de golfbaan gehaald worden.
Advies: word nooit ziek rondom de feestdagen, want dan zijn de artsen aan het golven.