ACUTE BLINDEDARMONTSTEKING DEEL 4

Herstellende van een blinde darm operatie is het een vrolijke jongen. Hij was dus al een tijdje ziek.

De arts had gezegd dat hij het weekend niet had overleefd als we vrijdags niet gekomen waren.
Vaak geeft hij aan dat ik zijn leven heb gered. Dit geeft vertrouwen en biedt toekomstperspectief.

Dan komt er een moment dat hij zich moet melden in het ziekenhuis. Daar vervangen zij het verband en uiteindelijk komt er een pleister op.

Bij het woord pleister gaan er bij mij allerlei bellen rinkelen. Want ik herinner me nog dat op alle tenen en vingers pleisters zaten en zitten. Want dat gedrag is al weer terug. Ook heeft hij weer verband om zijn verzwikte enkel van jaren geleden. Dus het ligt in de lijn der verwachting dat ook op zijn buik de pleister blijft zitten. Tot er een dokter zegt dat het niet meer nodig is.

Dit vergt dus goede voorbereiding. In het ziekenhuis is mijn ervaring dat er nauwelijks aandacht is voor mensen met een beperking.  Ze zijn niet gewend om met die mensen om te gaan. Met sommigen lukt het en spreken we in moeilijke woorden, zodat we info kunnen geven. Maar bij deze arts was dat niet mogelijk.

De volgende kans was bij de arbo-arts. Daar moest hij ook komen. Dus heb ik een voorbereidend gesprek aangevraagd. Hem heb ik uitgelegd dat het belangrijk is dat er een dokter aangeeft dat het verband niet meer nodig is. Dit werd goed opgevolgd. Samen gaan we naar de arts.

We zitten in zijn kamer, aan de andere kant van het bureau. Feitelijk hoeft hij alleen maar zijn buik laten zien. "Zou je je even achter het gordijn je uit willen kleden? Je mag je onderbroek aanhouden, maar de rest moet uit." Hij trekt het gordijn dicht en knipoogt naar mij.

De arts gaat achter het gordijn kijken. En vraagt waarom hij verband heeft om de enkel, want daar zit niet de blinde darm. "Ik heb mijn enkel verzwikt" geeft hij aan. "Wanneer dan??"
Ongeveer 14 jaar geleden. "O, maar je hoeft maar zes weken er verband om heen te doen hoor, Maar laat maar eens zien. " zegt de arts "Ik zie het al. Dat is helemaal genezen, dus daar hoeft niets meer omheen" "Oké, dan weet ik dat" zegt zoonlief.

"Nou je buik" en de arts kijkt naar een enorme pleister over het litteken. "Die halen we er even vanaf, de wond is dicht, goed genezen dus ook hier hoeft niets meer op" zegt de dokter.
"Oké, dan weet ik dat ook" zegt zoonlief.

"Wat heb je toch allemaal op je vingers en tenen?"vraagt de dokter. Verschrikt kijkt zoonlief de arts aan. Dit gaat te ver. Dit brengt zijn veiligheid in gevaar. Hier is hij nog niet aan toe. Dus geeft ik aan dat we dat voor een ander keertje zullen oppakken.

Opgelucht gaat zoonlief weer mee. We hebben in ieder geval gewonnen, dat er op twee plekken geen verband of pleisters meer komen. Nu nog de 10 vingers en 10 tenen.
Daarvoor zullen we zijn veiligheidsgevoel moeten veranderen. Er moet iets anders voor in de plaats komen.

Dat is gebeurd, in de loop der tijd zijn ze verdwenen. Zijn veiligheid ligt nu in het begeleid wonen. Hij heeft ze niet meer nodig. Gelukkig.