Zo krijgt u uw betalingsopdrachten het snelst door ‘SVB-systeem’

Als de - door u naar de SVB ingestuurde - zorgovereenkomst is goedgekeurd door de gemeente (Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 of Jeugdwet) of het zorgkantoor (Wet langdurige zorg), gaat de SVB over tot betaling. Een enorme operatie, die moeizaam verloopt. Wat moet u doen om uw betaling snel en goed door 'het systeem' te krijgen?

Dit schrijft Per Saldo. Merkwaardig genoeg zou je hieruit kunnen halen dat als de zorgovereenkomsten zijn goed gekeurd gaan ze tot betaling over. Mij werd door een medewerker van de SVB verteld dat hij contact had gehad met het zorgkantoor maar dat hij niet de indruk had dat het zorgkantoor hier binnenkort op terug zou komen. Vreemd. Wij hebben in 2012 van het zorgkantoor de opdracht gekregen om de hele administratie van 2011 en 2012 opnieuw te doen, omdat ze vonden dat het niet klopte. Om dit te kunnen doen moesten we ook van hen een nieuwe overeenkomst maken. Hierover hebben we een officiële hoorzitting gehad en aan de hand van die bespreking is tot eind 2012 gemaild. Toen werden zowel de overeenkomst als de manier van factureren goedgekeurd door de jurist van het zorgkantoor. Waarbij werd vastgelegd dat zowel 2011, als 2012 en ook 2013 op deze manier moest worden geadministreerd. Inmiddels is het 2015 en we doen het nog steeds op dezelfde manier. 

Hieruit kun je volgens mij concluderen dat we precies gedaan hebben wat ze van ons hebben gevraagd. Dus wat is nu de reden dat die betaling uitblijft??? Je zou denken dat het zorgkantoor het dus laat liggen. Zo wijst iedereen naar elkaar en gebeurt er nog steeds niets. Helaas.

Even Jezus meedelen dat het niet zo was bedoeld.

Het was een beetje uit de hand gelopen. Hij was boos omdat hij na, al een lunch van twee uur niet nog een boterham mocht. Hij realiseerde zich niet dat er over 2 uur het avondeten op tafel zou staan. Nee, hij had in zijn hoofd een dubbele boterham zitten en die moest toch echt nog gegeten worden.

Die boterhammen worden een waas en in een waas kan hij de dingen niet meer in de juiste volgorde zetten. Hij raakt dan even de weg kwijt. Eigenlijk omdat hij het niet begrijpt. Want hij heeft geen tijdsbesef. Hij eet altijd 6 boterhammen. Alleen normaal doet hij daar een uur over. Maar dat is wat hij niet begrijpt. Wat is tijd? Hij probeert zich aan de regels te houden en een regel is dat we drie keer per dag een maaltijd nuttigen. En bij die regel is nog nooit over tijd gesproken. De lunch is voor hem 6 boterhammen, en hij had er nog maar vier gehad. Dus zijn wereld klopt niet meer, als hij te horen krijgt dat de lunch voorbij is. In die waas trapt hij een keukenkast deurtje kapot.

Een tijdje later treurt hij om het deurtje. Want zo had hij het niet bedoeld. Nu is er wel eens gesproken met hem over de hemel en de aarde, over goed en kwaad en als je stout bent zou je in de hel kunnen komen. Voor hem zijn dit heldere beelden, waar hij zich aan vast houdt. Vanaf het moment dat hij dit had begrepen. Je moet dus proberen om niet stout te zijn. Een keukenkastje kapot maken was toch niet een goede actie. Hij overdenkt het geheel en komt tot de volgende conclusie: Kon je maar even naar de hemelpoort gaan en dan even tegen Jezus zeggen dat het niet zo bedoeld was. Dan zou hij hem vast vergeven.
Na een tijdje nadenken kwam hij tot de volgende conclusie. De begeleider die bij hem zat was in zijn ogen al heel oud en zou vast eerder dood gaan dan hij. Dus als hij dan dood ging, kon hij alvast met Jezus gaan praten dat het niet zo bedoeld was. Dus voor hem was het probleem opgelost. Ook al duurde dat dan nog een tijdje.

In januari kwam ineens een einde aan het leven van hun oma. Oma en Pake hebben de bewoners geadopteerd als kleinkinderen. Niemand had meer een oma en opa.Toch is daar behoefte aan en dus waren mijn ouders opgetrommeld om als opa en oma te fungeren. Al jaren zien ze hun als opa en oma. Maar nu werd oma ziek. Zo ziek dat we al snel doorhadden dat het niet lang ging duren.
Dus had onze vriend een verzoek aan oma. Als ze Jezus tegen zou komen, dan moest ze toch echt even zeggen dat het niet zo bedoeld was, om een deurtje kapot te schoppen en dat hij er heel veel spijt van had. Oma was erg serieus en heeft hem beloofd als ze daarboven aan zou komen gelijk even een gesprekje met Jezus zou aanvragen.

Onze lieve jongen kan weer glimlachen. Het is in ieder geval nu goed geregeld. Jammer dat oma niet even een berichtje kan sturen hoe het gegaan is.

Het ministerie van Volksgezondheid belt

Geloof het of niet, maar ik ben gebeld door het ministerie van Volksgezondheid.

Wat er vooraf ging:
Dinsdag kreeg ik in de gaten dat donderdag Het PGB met al zijn problemen weer eens in Den Haag werd besproken. Wat is er niet beter om ervoor te zorgen dat er mensen op de hoogte worden gebracht voor aanvang van het debat, van onze problemen. Dus woensdag ben ik aan de slag gegaan. Achter mijn laptopje, een brief opgesteld, Vervolgens iedere Kamerlid, die iets met zorg te maken heeft, gaan mailen. Ergens op de site van Per Saldo had ik ook nog mail adressen gevonden. Kort geschreven: Er zijn inmiddels een heleboel mensen op de hoogte gebracht.

Ja wel, er zijn zelfs Kamerleden, die serieus een mail terug sturen. In ieder geval krijg je van bijna iedere mail een ontvangstbevestiging. Dus je weet, er is iemand die er naar kijkt. De persoonlijke mails geven aan er iets aan te doen. Nou is dat iets wat ik al weken te horen krijg : ze zijn er mee bezig. Er wordt aan gewerkt en noem maar op.......

Maar gisteren werd ik gebeld door het ministerie van Volksgezondheid.   Projekt medewerkster van VWS. Ze luisterde aandachtig naar mijn verhaal. Gaf aan dat ze wilde helpen. Ze zou de helpdesk gaan informeren. Maar dat heb ik 4 weken geleden al gedaan. En Per Saldo hebben ook hun best gedaan. Van beide het ik woensdag nog bericht gehad, dat de SVB ermee bezig was. Maar ja, dat zijn ze al maanden. Een raar verhaal, volgens haar, die opgelost moet worden. Dus al mijn hoop is op haar gevestigd.

Uitroeien wooninitiatieven

In de wandelgangen heb ik regelmatig gehoord dat "men" van die wooninitiatieven af wil. Vooral als ze bestaan door het PGB. De regelgeving voor nieuw op te starten wooninitiatieven worden dermate streng dat het een grote drempel vormt om iets op te gaan starten. Ontmoedigen, zoals dat met een mooi woord heet. Niemand roept het hardop, maar iedereen voelt aan dat het vooral niet de bedoeling is dat er nog meer komen.

En wat doen ze met de bestaande wooninitiatieven. Die betalen ze niet uit. Als ze dat maar lang genoeg gaan volhouden, zullen er binnenkort geen wooninitiatieven meer zijn. Gevolg van dit beleid is dat de mensen met een, in ons geval, zeer extreme zorgvraag, weer in grote instellingen geplaatst moeten worden.

Stel je voor, wij hebben een gezin met 5 personen. Die mogen dan niet meer bij elkaar wonen. Want dit hebben we al meegemaakt. De instellingen willen ze zo ver mogelijk uit elkaar hebben. Waarom?? Omdat als je met één ruzie hebt, heb je met 5 ruzie. Dat kunnen ze niet handelen in grote instellingen. Dus moeten ze maar uit elkaar.

Of die ene jongen, die tot de 150 moeilijkste jongeren van Nederland behoort. Die moet maar weer opgesloten worden, zoals voorheen. De meeste tijd zat hij in een isoleercel. Of gewoon op de wc. Dan waren ze er ook van af. Is dat wat de maatschappij wil. Onschuldige mensen, omdat ze beperkt zijn opsluiten?? Nog even en we gaan terug naar oude tijden, dat de mensen als dorpsgekken werden afgezonderd aan de rand van een dorp. Of zoals er nu nog steeds mensen worden weggestopt zover mogelijk bij de familie vandaan. Uit het zicht uit het hart.

Al 3 maanden betaald de SVB niets uit.

Je kan de televisie niet aandoen, of luisterend naar de radio, of het gaat weer over HET PGB. En dan vooral om het niet uitbetalen van mensen in de zorg. Iedereen is ongerust, maakt zich zorgen, houden alles in de gaten, hebben gesprekken en maken onduidelijke afspraken. Maar één ding staat vast:

ER WORDT NOG STEEDS NIET BETAALD!!!!!

Het enige wat je ziet en hoort is dat er heel veel mensen mee bezig zijn, ze zijn er heel erg druk mee. Ik vraag me dan af, waarmee zijn ze dan druk? Want ja, iedereen weet nu wel dat er niet betaald wordt. En dat de systemen niet goed werken en dat er te weinig mensen zijn aangenomen, die het kunnen afhandelen. Maar wat doen we met de hulp-behoevende mensen, die zich schuldig voelen omdat ze hulp krijgen, die niet betaald wordt. Wat doe ik met het personeel, die ook graag hun huur willen betalen. Wat als ik straks de bank niet meer kan betalen. Die zijn keihard. Die verkopen zo de zorgwoning, onder je neus vandaan. Het is onrechtvaardig, dat de overheid dit zomaar op zijn beloop laat. Want het geld is er, en als je maar met je neus in de krant of op tv wilt, dan krijg je misschien een schamele voorschot.

Ik vraag me steeds af, wil ik dat wel. Wil ik het risico lopen dat ze met camera's komen en dat dan misschien wel een bewoner in beeld komt. Die begrijpt er niets van. Die behoor ik te beschermen. Maar zodra het in de publiciteit komt, valt er weinig te beschermen. En wordt je overgeleverd aan de grillen van de media, die dan bepaald hoe iets gezegd gaat worden.

Er komt een moment dat je geen keus meer hebt. Want dan kom je dus geld tekort om alles overeind te houden. Ik heb inmiddels al meer dan anderhalve ton tegoed. Wat denken ze wel, dat ik dit er wel even bij doe. Mijn eigen financier, omdat er geen andere keus is. Met de dag wordt ik somberder. Want hoe is dit toch mogelijk. In de zakenwereld, is dit een onmogelijkheid. Want er wordt gewoon hard afgerekend. Niet betalen. Dan kom ik het wel halen. Maar onze overheid, en de SVB die zijn god almachtig en die zijn kennelijk niet aan te pakken.

Er zit een advocaat op, die hoopt met een brief op hun DAS papier, wel iets te bereiken. Maar ik lees ook al berichten dat er een kort geding gaat komen. Kennelijk schrikt dat ook niet af bij de SVB. Nog meer werk, ze hebben toch al niets te doen.

De PioenRoos, waar komt de naam vandaan?

Deze vraag wordt me heel vaak gesteld. Ik was een jaar of acht en wist precies wat ik wou. Ik wilde iets creatiefs, de kunstacademie. Daar kon je architectonische vormgeving studeren en dat leek me het einde. Alles stemde ik daar op af. Ik ging op diverse hobbyclubs en op de middelbare school wilde ik alle vakken die daar mee te maken hadden. Dus ik had een aantal extra vakken, naast de verplichte vakken.

In het laatste jaar van de HAVO, ging ik samen met mijn moeder kijken in Groningen, waar de dichtstbijzijnde kunstacademie zat. Toen we daar kwamen vroegen ze mijn moeder, wat ze wilde gaan studeren. Bij de opmerking dat we voor mij kwamen, keken ze me aan en zeiden dat ik eerst maar een beetje groter moest worden. Zwaar beledigd ben ik naar huis gegaan. Natuurlijk ben ik klein van stuk, maar ik zat toch echt in het examen jaar. In Kampen hadden ze als enige een dagopleiding  architectonische vormgeving. De foto hing al jaren op mijn slaapkamer. Iedereen verklaarde me voor gek. Ik zou de toelatingsexamen toch nooit halen. Zelfs mijn tekendocent lachte me uit en zei dat ik er nooit zou komen.

Na een spannende examendag kwam de enorme teleurstelling. Ik werd inderdaad niet aangenomen. Maar ze vonden mijn motivatie zo sterk dat ik een jaar begeleiding kreeg aangeboden, zodat ik het jaar erop nog een keer examen kon doen. Dat heb ik met beide handen aangegrepen. Een jaar lang elke vrije minuut, zat ik in Kampen. Toen het jaar om was werd ik zonder toelatingsexamen aangenomen. Omdat ik zo gedreven was. Maar elk jaar weer, was er een discussie, ik was niet kunstzinnig genoeg. En elk jaar weer wist ik met mijn motivatie en overredingskracht verderop te komen. Toen het stage jaar aanbrak en er weer eens flink gediscussieerd was, trok ik één conclusie. Ik  ging stage lopen, dat was het werkelijke werk en niet het zweverige gedoe over kunst. Na dat jaar zou ik dan bekijken of ik door zou gaan. Ik liep stage bij een hele grote zorginstelling, voor verstandelijke gehandicapten. De technische dienst, die al die grote gebouwen moest onderhouden. Het was in een woord geweldig. 300 x meer gemotiveerd begon ik aan mijn eindexamen en liet me niet meer uit het veld slaan. Met vlag en wimpel haalde ik mijn examen.

Bij de diploma-uitreiking kreeg ik een boekje van een docent. Voorin had hij de volgende tekst geschreven:

Een Pioenroos bloeit uit eigen wilskracht alleen.

Hij vergeleek mijn wilskracht met die van een Pioenroos.
Toen ik een naam moest bedenken voor onze zorginstelling, had ik weer hetzelfde gevoel als toen. Er was niemand die geloofde dat het ging lukken om een wooninitiatief op te zetten. Niemand wou meewerken. Eerst zien dan geloven. Er was zelfs iemand die ons belachelijk wilde maken door te roepen: "en dan willen die ook nog een woning kopen, het is toch te zot voor woorden"
Het was weer diezelfde tegenwerking en ongeloof en dus moest ik aan de wilskracht van de Pioenroos denken. Onze wilskracht heeft ons hier gebracht, zoals we nu zijn. Inmiddels bestaat de woning 5 jaar en zijn de bijzondere mensen op hun manier gelukkig.

De PioenRoos staat symbool voor de wilskracht die we hebben, om elke dag ons werk te doen met veel plezier.

SVB betaald nog steeds niet uit, dan verkoop je toch gewoon je boot

Elke ochtend begin ik met op de bankrekening te checken of er al is betaald. De SVB moet nog van het hele jaar betalen. Iedereen zegt er mee bezig te zijn, maar ik merk er niets van. Het is inmiddels een achterstand die al 71 dagen voortduurt. Dus is het begrijpelijk dat je als je wakker wordt bekijkt of er al is betaald. Maar die handeling doe ik meerdere keren per dag en voor ik ga slapen kijk ik nog een keer. Het is frustrerend, want nog twee weken en dan gaat dit al over drie maanden.

Wij leveren zeer extreme zorg. Hebben de hoogste pakketten en bij ons zorgkantoor zijn we de zwaarste wooninitiatief, met de meeste begeleiding. Het is dus absoluut geen optie om de zorg niet te leveren. Dat zou onverantwoord zijn. Maar als ze niet gaan betalen dan komen de bijzondere mensen ook op straat te staan. Want niemand wil ze hebben. Ze zijn te moeilijk, daardoor zijn er geen instellingen zijn die ze nemen, als familie, zoals ze zijn.

Wij hebben een systeem ontwikkeld, die goed is voor hen. Waarbij ze floreren. Die methode zou verloren gaan. Al die jaren hard werken, allemaal voor niets. Dat mag niet gebeuren!!!!!!!!

 Dat doet me denken aan een reclamespotje. Van jaren terug. Weten jullie het nog. Een man ligt in bed met zijn vrouw en maakt zich druk om het feit dat er nog niet betaald is. Zij leest ontspannen een boek en hij vraagt of ze denkt dat ze gaan betalen. Zij maakt zich niet druk en doet het licht uit. Ga maar lekker slapen. Hij draait zich om en in het donker hoor je haar zeggen: "En anders dan verkoop je toch gewoon de boot"

autisme, het meest herkenbare lied van Stef Bos

STEF BOS - BREEK DE STILTE

Hij is een kind als vele kinderen
Hij is niet meer en ook niet minder
Maar als je praat dan zegt hij bijna nooit iets terug
Hij kan de hele dag verdwijnen
in een wereld vol geheimen
Hij is rusteloos en altijd op de vlucht
                                                                   Wij hebben ook zo'n bijzondere jongen
                                                                   Hij vindt het moeilijk om te praten
                                                                   Als hij praat is het van de hak op de tak
                                                                   Hij leeft in een eigen wereld en kijkt altijd
                                                                   wantrouwend om zich heen
Hij leeft alleen maar in gedachten
En hij lijkt op iets te wachten
Maar de trein waarop hij wacht komt nooit voorbij
Er bestaan geen medicijnen
Die de stilte doen verdwijnen
En er zijn nog zoveel kinderen zoals hij
                                                                  Hij is in gedachten een politieagent
                                                                  Hij wacht op later als hij groot is
                                                                  Want dan is hij hoofd van de politie
                                                               
Als we ze volgen in hun dromen
Om te ontdekken waar ze wonen
Misschien vinden we de weg dan naar hun hart
Als wij proberen mee te reizen
En ze de weg naar buiten wijzen
Misschien vinden ze dan de woorden op een dag
                                                                    In zijn hoofd zitten kamers
                                                                    Sommige deuren zitten op slot
                                                                    Sommige deuren kunnen open
                                                                    Dit kan hij heel levendig vertellen
                                                                    Maar we kunnen er niet bij
                                                                    Door die muren om hem heen
Breek de stilte
Breek de stilte
Sloop die muren om ze heen
Woord voor woord en
Steen voor steen
Breek de stilte
Breek de stilte
Sloop die muren om ze heen
Woord voor woord en
Steen voor steen
                                                                  Dit is onze taak
ze zijn in oorlog met de wereld
ze bouwen muren om zich heen
oooh Maar laat niet los
Geef niet op
Laat ze nooit alleen

SVB,"TREK HET RECHT" en de "HELPDESK HERVORMING LANGDURIGE ZORG"

Als je slim bent, wordt je lid van Per Saldo. Elke budgethouder zou zich moeten aanmelden. Nu is dat best moeilijk want ook dat kost weer geld. En er is al zo gekort op de inkomens van mijn bijzondere mensen. Dus één is lid en zelf ben ik ook lid als zorgondernemer.


Per saldo biedt goede ondersteuning aan budgethouders, organiseren veel op het gebied van PGB en heel belangrijk : ze hebben een stem in Den Haag.

Toen ik niet terug werd gebeld door de SVB, en er geen betalingen werden gedaan heb ik contact gezocht met Per Saldo. Die komen dan meteen in actie en sturen de zaak zelf door naar de SVB. Dat heeft effect. In ieder geval ben ik terug gebeld. Na de tweede mail, ging er ook daadwerkelijk iemand bij de SVB ermee aan de gang. Tijdens dat telefoongesprek werd me duidelijk dat er een betaalgrens is. De mensen van de SVB mogen maar uitbetalen tot €5.000,= euro. Dus als de facturen hoger zijn blijft het liggen. Ook gaf de man aan dat wooninitiatieven een groot probleem zijn en ze niet weten hoe ze daarmee om moeten gaan. Hetgeen volgens mij betekent dat het gewoon blijft liggen.

Inmiddels zijn er nieuwe bestuurlijke afspraken gemaakt en zal Per Saldo alleen meldingen van individuele budgethouders doorzetten naar de SVB. De helpdesk hervorming langdurige zorg moet voor de zorgondernemers de zaken waarnemen. En jawel die hebben ook al contact met me opgenomen en inmiddels het dossier nogmaals naar de SVB doorgezet.
Helaas heeft dit nog niet tot een betaling geleid. Ik kan constateren dat iedereen er zeer druk mee bezig is, maar het is inmiddels al weer 10 maart en we zitten dus al 11 weken zonder geld.
Eens bedenken wat de volgende actie kan gaan worden. Misschien wel de rechtsbijstand.

mijn PGB, mijn SVB en mijn DgiD en NU???????

                                                                                                                   

Mijn bijzondere mensen, zijn zo bijzonder dat ze door de rechter een bewindvoerder en een mentor hebben toegewezen gekregen. Heel erg fijn voor ze, omdat ze zelf niet veel kunnen regelen. Maar volgens mij is hierover niet goed nagedacht bij de bedenkers van Mijn DigiD, mijn SVB en mijn PGB.

   Mijn PGB

Om van het systeem gebruikt te kunnen maken, moet je je aanmelden met vaak de basis van je DigiD. Maar hoe moet dat dan als je niet in staat bent om zelf je DigiD aan te vragen? Ook ben je niet in staat om te begrijpen wat iemand bedoeld als die zegt dat iemand anders dat aanvraagt.

Volgens mij is het strafbaar als iemand anders dat gaat aanvragen en gebruiken, zonder de toestemming van de persoon in kwestie. Ik heb nog niemand gevonden die zegt dat dat wel mag. De bewindvoerder geeft aan dat ik dat maar zelf moet doen, op mijn eigen verantwoording.
Daarnaast is er geen familie die het mag of zou kunnen doen. De mentor is er voor de zorgbehoefte en de bewindvoerder heeft nu niets meer te maken met het PGB.

Dus als er iets niet klopt in de gegevens, of er is een betalingsachterstand. Wie kan dat dan wijzigen of actie ondernemen? Eigenlijk niemand. Als je hierover belt met de instanties, krijg ik als antwoord : wie bent u, om hierover vragen te stellen. Want ik heb geen stem. Ik ben geen mentor en geen bewindvoerder.

MAAR IK BEN WEL DEGENE DIE DE ZORG VERLEEND EN DIE GRAAG BETAALD WIL WORDEN.

Of zie ik dat verkeerd???

Mijn bijzondere mensen, begrijpen niet waarover dit gaat. Ze kijken mij met grote ogen aan als ik mopper over de instanties. Die grote ogen die dan vragend kijken zo van: je blijft toch wel hier en je gaat toch niet weg Hé???
Natuurlijk niet ik laat ze nooit alleen. NOOIT!!

De andere wereld van bijzondere mensen.

De bijzondere mensen die wij begeleiden hebben een hele andere kijk op de wereld. Hun begrip is heel anders. Telkens weer kom ik dingen tegen dat ik denk: oké zo kijk jij er tegen aan. En dus moet ik mijn begeleiden daar op aansluiten. Het werkt allemaal anders als in een doorsnee gezin en toch ook weer niet.

voorbeeld in een doorsnee gezin.
Eén van mijn begeleidsters heeft een dochter die onlangs jarig was en in haar kinderjaren zit. Ze had toen een geurtje gekregen. 

Van de week wilde ze naar de wc en gaf aan dat het flesje mee moest naar de wc. Moeders zag dat niet zo zitten en gaf aan dat het flesje op tafel moest blijven staan. Nee gaf dochterlief aan dat flesje moet mee want anders kan ik niet naar de wc. Moeder een beetje geïrriteerd vond toch echt dat ze het geurtje niet nodig had als je moest plassen. En dat geurtje moest en zou mee, antwoordde de dochter. Moeders begon na te denken en vroeg toen waarom dat flesje mee moest. "nou" zei de dochter: " deze is bedoeld voor op de wc. Kijk maar er staat op het flesje eau de toilette".
Een geweldig leuk voorbeeld van hoe een kind kijkt naar de dingen en ze bijna letterlijk neemt.
Voor haar een leuk leermoment en later een leuke herinnering, Als je het kan onthouden. want hoe vaak hebben we niet van deze momenten waarvan we denken: dit moeten we onthouden voor later als ze groot zijn.

Maar onze jongens blijven hangen in de kinderjaren. Hebben andere leermomenten en worden in hun hoofd nooit volwassen.  Ik maak dus regelmatig dingen mee die de doorsnee gezin alleen in de kinderjaren meemaken. Zo probeerde ik laatst één van de jongens uit te leggen dat het geen goed idee is om cola bij het ontbijt te drinken. Ik probeerde hem te laten begrijpen dat cola niet zo gezond is. Maar die dag was hij niet zo voor rede vatbaar. Dus gooide ik het op het feit dat ik deze discussie al meerdere malen had gevoerd met andere bewoners. want ja wie wil er geen cola bij het ontbijt? Ik gaf aan dat we na die gesprekken gezamenlijk afgesproken hadden dat we geen cola of andere frisdranken bij het ontbijt en lunch drinken. Dus was mijn conclusie: dit is dus een standaard regel in dit huis. Dit is natuurlijk toch een beetje van bovenaf. Dat voelde de jongen ook.Hij reageerde boos: "Hoezo standaard? " Ik wilde het nog eens uitleggen. maar hij bleef maar roepen : " Hoezo standaard?" Ik keek hem onbegrijpelijk aan en met zijn boze donkere ogen kijk hij mij aan en zei : "hoezo standaard??? Op mijn fiets zit een standaard!!!

SVB betaald uit, leve het PGB. dus niet!!

Alles zou goed komen, wordt er al weken geroepen in Den Haag. In december had ik al in de gaten dat er van alles fout zou gaan. Natuurlijk is alles op tijd ingeleverd, de zorgcontracten met bijbehorende zorgbeschrijvingen. Want dat bewijst de reacties van de SVB. Die waren ook al in december aan het reageren. Alleen ze deden het verkeerd.

De mensen in de PioenRoos vallen onder de WLZ. De beschikkingen van het zorgkantoor waren ook al gemaakt in december, en die geven de WLZ aan. En toch gaat alles fout. De SVB denkt dat ze bij de gemeente moeten aankloppen. Eén bewoner is zoek geraakt en daar komen geen brieven voor. En nog erger, er wordt niets uitbetaald. Nou ja, dat wil zeggen ik heb 1 betaling gehad. Halverwege januari kwam er een betaling voor diegene die zoek was en die dus kennelijk is teruggevonden.

Let wel een betaling van €0,19 eurocent.

Hoe zou ik die moeten verdelen over 14 begeleiders, die ieder hun eigen kosten in de maand hebben. Hoe moeten ze de huur betalen en kunnen ze wel boodschappen halen?  €0,19 eurocent, wat voor kosten zijn er gemaakt bij de SVB om deze betaling door te laten gaan en wat voor kosten moet ik maken, want die negentien cent moet wel door de boekhouder geboekt worden. Ik zal daarbij ook nog moeten uitleggen waar dit voor is bedoeld.

En dan te bedenken dat het inmiddels maart is en dat die betaling de enige betaling van dit jaar is.
extreme zorg??? Toch maar leveren, want onze mensen kunnen er niets aan doen. Misschien kunnen ze een tijdje logeren op het kantoor van het ministerie van volksgezondheid. Of hebben jullie een beter idee om ze te laten betalen??? Ik houd me aanbevolen.

ONS MOTTO

"Waarom zou je die mensen zo begeleiden?"

                                           "Waarom steek je daar tijd in?"

Wordt me vaak gevraagd. Als ik daarover nadenk kom ik steeds bij hetzelfde uit. Ik kan niet tegen onrecht. Ik zie mensen om me heen die onrecht worden aangedaan. Bij mij gaat dan een beschermfactor werken. Ik wil de mensen beschermen. Daar kan ik heel ver in gaan. Dan wordt ik vergeleken met een moedereend die haar kloek bij elkaar wil houden en haar leven er voor zal geven. Maar als ik er mee bezig ben wil ik dat ze een leuke dag hebben, ik wil ze veiligheid bieden. Die mensen hebben al zoveel vervelende dagen gehad. Daar wil ik iets aan doen.

 Daarom ben ik een dagbesteding begonnen en later de zorgwoning. Toen ik een versje tegen kwam dacht ik:
                  " dit wordt ons motto." 
dit is mijn doel, mensen een leuke dag bezorgen.