In het laatste jaar van de HAVO, ging ik samen met mijn moeder kijken in Groningen, waar de dichtstbijzijnde kunstacademie zat. Toen we daar kwamen vroegen ze mijn moeder, wat ze wilde gaan studeren. Bij de opmerking dat we voor mij kwamen, keken ze me aan en zeiden dat ik eerst maar een beetje groter moest worden. Zwaar beledigd ben ik naar huis gegaan. Natuurlijk ben ik klein van stuk, maar ik zat toch echt in het examen jaar. In Kampen hadden ze als enige een dagopleiding architectonische vormgeving. De foto hing al jaren op mijn slaapkamer. Iedereen verklaarde me voor gek. Ik zou de toelatingsexamen toch nooit halen. Zelfs mijn tekendocent lachte me uit en zei dat ik er nooit zou komen.
Na een spannende examendag kwam de enorme teleurstelling. Ik werd inderdaad niet aangenomen. Maar ze vonden mijn motivatie zo sterk dat ik een jaar begeleiding kreeg aangeboden, zodat ik het jaar erop nog een keer examen kon doen. Dat heb ik met beide handen aangegrepen. Een jaar lang elke vrije minuut, zat ik in Kampen. Toen het jaar om was werd ik zonder toelatingsexamen aangenomen. Omdat ik zo gedreven was. Maar elk jaar weer, was er een discussie, ik was niet kunstzinnig genoeg. En elk jaar weer wist ik met mijn motivatie en overredingskracht verderop te komen. Toen het stage jaar aanbrak en er weer eens flink gediscussieerd was, trok ik één conclusie. Ik ging stage lopen, dat was het werkelijke werk en niet het zweverige gedoe over kunst. Na dat jaar zou ik dan bekijken of ik door zou gaan. Ik liep stage bij een hele grote zorginstelling, voor verstandelijke gehandicapten. De technische dienst, die al die grote gebouwen moest onderhouden. Het was in een woord geweldig. 300 x meer gemotiveerd begon ik aan mijn eindexamen en liet me niet meer uit het veld slaan. Met vlag en wimpel haalde ik mijn examen.
Bij de diploma-uitreiking kreeg ik een boekje van een docent. Voorin had hij de volgende tekst geschreven:
Een Pioenroos bloeit uit eigen wilskracht alleen.
Hij vergeleek mijn wilskracht met die van een Pioenroos.
Toen ik een naam moest bedenken voor onze zorginstelling, had ik weer hetzelfde gevoel als toen. Er was niemand die geloofde dat het ging lukken om een wooninitiatief op te zetten. Niemand wou meewerken. Eerst zien dan geloven. Er was zelfs iemand die ons belachelijk wilde maken door te roepen: "en dan willen die ook nog een woning kopen, het is toch te zot voor woorden"
Het was weer diezelfde tegenwerking en ongeloof en dus moest ik aan de wilskracht van de Pioenroos denken. Onze wilskracht heeft ons hier gebracht, zoals we nu zijn. Inmiddels bestaat de woning 5 jaar en zijn de bijzondere mensen op hun manier gelukkig.
De PioenRoos staat symbool voor de wilskracht die we hebben, om elke dag ons werk te doen met veel plezier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten