zondag 28 mei 2017

TOPPERS 2017

Ik zie op mijn mobiel dat het 30 graden is. De zweetdruppels voel ik op mijn voorhoofd. Of die nu komen van de warmte of van de angst kan ik niet beoordelen. Waarschijnlijk allebei. Ik zit net op stoeltje 65 in vak 424 van de Arena. Ik kijk de diepte in, want we zijn een van de eersten. Ik heb de trap en het gangpad overleefd. Ook al weet je van te voren dat het diep is, het went nooit met hoogtevrees.

Wat eraan vooraf ging:
"Kijk" zegt een van de begeleiders op de vraag hoe je aan tickets kunt komen voor de toppers. "Je gaat naar VakantieVeiling.nl en je biedt. Dan houd je de biedingen in de gaten en kijkt hoever je kunt gaan." De zorgvrager zit met zijn neus op het beeldscherm. Dit is interessant. "Chips, nu hebben we twee kaarten." zegt de begeleider. De zorgvrager glundert. "Echt, is het echt?" vraagt hij. "Ja, nu hebben we een probleem, want ik wil daar helemaal niet heen." zegt ze. "O maar ik wel." zegt de zorgvrager "Ik vraag Alida wel."

Tja, en daar zit ik dan. Bij de toppers. Wat een uitdaging. Ik ben al naar vele voorstellingen geweest, maar zo groots nog nooit. Het is ook heel anders wanneer je zelf naar zoiets wilt gaan. Nu heb je verantwoording, want je begeleidt iemand naar het feest.

Zeker toen een paar dagen geleden in Manchester een aanslag was. Dan ga je wel nadenken. Dus moet je voorbereiden. Ik zet de drie broers aan tafel en wil een paar afspraken maken. In een omgeving met misschien wel meer dan 100.000 bezoekers kan je gemakkelijk iemand kwijt raken. Na ons uitje vorig jaar in Amsterdam wil ik dat proberen te voorkomen.

Ik begin maar eens de site te bestuderen, waar je allemaal aan moet denken. Zoals het niet mee mogen nemen van eten en drinken in de arena. En besluit het volgende af te spreken, waarbij belangrijk is dat ze goed begrijpen wat de bedoeling is. Duidelijkheid geeft veiligheid!!

Je blijft naast elkaar lopen. Gaat dat niet, dan loop je voor mij uit zodat ik je kan zien.
Wordt het te druk dan neem ik je bij de hand.
Op een roltrap ga je voor me uit.
Raken we elkaar toch kwijt dan blijf je staan waar je bent.
Je neemt een opgeladen telefoon mee, en ik ga jou bellen, niet andersom.
Dan stel ik vragen om te kijken of ik kan achterhalen waar je staat.
Voor de zekerheid krijg je een kaartje met mijn naam en mobiele nummer, dan kan iemand je helpen.
Nooit gaan lopen, want dan wordt het moeilijker.
Bedenk dat het dus heel druk kan zijn.
Als we aankomen dan ga ik in de parkeergarage zo dicht mogelijk bij de uitgang staan. Want dan hebben we geen file als we eruit willen. ( Ik krijg ervaring met parkeergarages na afloop van een voorstelling) Ik maak een foto van de plek waar we staan met herkenningstekens. We lopen langs de muur, om bij de uitgang te komen, zodat we ook terug weten waar we langs zijn gekomen.
Als we naar de wc moeten spreken we een plek af waar we elkaar weer ontmoeten, vlak voor de toiletingang.
We gaan eerst de omgeving herkennen. Waar is de ingang die wij moeten hebben, hoe ziet de omgeving eruit. Kunnen we de weg terug vinden als we eruit moeten na afloop. Welke richting kan je het beste lopen, om bij de auto terug te komen.
We kijken waar we kunnen eten, en we zorgen dat we genoeg drinken krijgen. Om niet onwel te worden bij de hitte.
Ik koop alvast een uitrit-kaart, om later niet in de file te hoeven staan om te  betalen. ( wat achteraf niet eens had gehoeven, maar oké)

Dan breekt de dag aan. Een hele warme dag wel te verstaan. We vertrekken vroeg, om alles rustig te kunnen doen. Het is er gezellig. Je kunt uitgebreid mensen bestuderen. Prachtige kleren hebben sommigen aan. Het verbaast me dat er veel moeite voor wordt gedaan, door de bezoekers. Het is leuk en heel druk.

Maar we zijn goed voorbereid. Ik zit en ben blij dat ik zit en was niet van plan om nog op te staan, tijdens de voorstelling. Ik moet er niet aan denken dat je steeds langs mensen moet lopen om bij de trap te komen. Er is voor elke stoel precies genoeg ruimte voor één persoon. Dus een tweede die moet passeren moet een beetje overhellen naar de diepte. Ik kan dan niet de leuning van de stoel vasthouden. Maar ik zit en we moeten nog even wachten voor het begint. Mijn schoenen plakken aan de vloer, alsof je kauwgum aan de zool hebt. Het is leuk om zo rond te kijken. Op grote schermen word je bezig gehouden. Dan duurt het wachten niet zo lang.

"Ik moet plassen." zegt de zorgvrager. "Oké, geen probleem." zegt ik. "Dan gaan we er even uit en naar beneden, waar de toiletten zijn." Met een aantal zweetdruppels erbij, zitten we weer en ik blijf zitten.

Het is een heel spektakel. Wat een show. Het volkslied zingen met ca 100.000 anderen, nog nooit gehoord. Ook één minuut stilte, voor de mensen in Manchester, maakt indruk. Het was een hele mooie dag en leuk om een keer meegemaakt te hebben. Onvoorstelbaar dat de toppers zoveel mensen op de been krijgen. Toppie zeggen wij dan altijd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten