DODENHERDENKING

Nee, ze deden nergens aan. Verkiezingen? Het zou hen weinig interesseren. De kaarten verdwenen altijd in de prullenbak. Demonstreren voor een betere cao, hadden ze nog nooit van gehoord. Koninginnedag of nu koningsdag dat was een dag waarop je thuis bleef. Maar er werd niets gevierd.
Kerstmis was voor de cadeautjes. Naar de kerk ga je bij geboorte, communie, trouwen en overlijden.
Dodenherdenking, waarvoor zou dat nu weer moeten.

Het is donderdag en het is kienavond. Al dagen maakte ze zich druk of er wel kienen zou zijn. Want het was tenslotte dodenherdenking. Ik ging er vanuit dat er wel kienen was en dat we dan twee minuten stilte zouden houden.

Dodenherdenking, kreeg een betekenis, nadat we bij herhaling uitlegden wat de inhoud daarvan was.
Zeker met de nieuwsberichten van tegenwoordig, kan je niet meer ontkennen dat er geen oorlog in de wereld is. Op een breedbeeld krijg je breed uitgemeten hoe dodelijke slachtoffers er bij liggen. Ontkennen heeft geen zin. Het is aan de orde van de dag.

We rijden naar de kienzaal. Zelf ben ik ook wel benieuwd of er werkelijk kienen is. In een kienzaal is het alleen stil als er nummertjes worden getrokken. Als we de straat inrijden begint ze opgelucht te roepen dat er al mensen zijn. Ik laat haar bij de ingang uit de auto stappen, om vervolgens een parkeerplaats te zoeken.

Als ik de zaal inloop, staat ze te zwaaien dat ze ergens twee stoelen heeft veroverd, waar we kunnen zitten. Het duurt nog een uur, voordat ze beginnen. Normaal starten ze om acht uur precies. Ik vraag aan de dames naast ons of ze weten of er aan dodenherdenking wordt gedaan. Niemand schijnt het te weten. Afwachten dus.

Het loopt tegen achten. De man die altijd achter de tafel zit van de trekking gaat zitten en pakt de microfoon. Hij roept op tot stilte, en heet iedereen welkom. Vervolgens verzoekt hij om twee minuten stilte.

Het is werkelijk zo stil. Daar krijg je kippenvel van. Om me heen zie ik heel veel dames die de oorlog werkelijk hebben meegemaakt. Waarschijnlijk denkt iedereen aan hun eigen herinneringen. Ik ben van na de oorlog en weet niet wat het is om de oorlog mee gemaakt te hebben. Ik wordt nieuwsgierig naar de verhalen van de mensen om me heen.

Na de twee minuten mogen we weer praten. De vrouw naast me vraagt of ik plaatsen weet in Groningen of Friesland. Natuurlijk ken ik veel plaatsen, ik kom daar vandaan. Ze verteld dat zij vanuit het zuiden daar in de oorlog heeft gezeten, omdat daar nog voedsel was.

Voedsel, het is zo normaal dat we elke dag eten hebben, maar voor deze dames is dat toch een andere belevenis. We mogen dankbaar zijn dat we nu geen oorlog hebben in Nederland.

Dodenherdenking, moet voortbestaan, opdat we niet mogen vergeten. En weet je, zelfs in de zorgwoning hebben ze twee minuten in stilte herdacht.