Hij draait zich om en loopt uit de situatie en smijt de deur achter zich dicht. Terwijl ik nadenk over wat ik heb gezegd, komt de volgende binnen. Iets te hard roept hij; "Wat heb jij gezegd?"
Je ziet aan hem dat hij wil begrijpen waarom zijn broer zo doet.
Dit is niet de eerste keer. In de loop der tijd heb ik geleerd om er niet meteen achteraan te gaan. De boodschap moet landen. Ook als het verkeerd binnen komt. In onze signaleringsschema kan je vaststellen dat zijn pannetje helemaal vol zit. Door alle gesprekken die we al hebben gevoerd hebben we afgesproken dat als het pannetje vol zit, ga je even uit de situatie.
Het is een vorm van vluchtgedrag, omdat hij even de wereld niet aankan. Maar het is inmiddels een gecontroleerd vluchtgedrag. Om te voorkomen dat zijn pannetje gaat overlopen.
Op zulke momenten vlucht hij naar een plek die voor hem op dat moment veilig is. Dat is een mooie plek. We hebben namelijk een kennel. Door omstandigheden hadden we een puppy herdershond voor een bepaalde periode. Een mooie gelegenheid om uit te proberen of een hond in een zorgwoning een plekje kan hebben. Voor de hond hadden we bij de dagbesteding een kennel aangeschaft. Vaak zat de hond daar overdag, als het in de fabriek te druk was.
Onze zorgvrager ging dan bij hem in het hok zitten. Daar kreeg hij aandacht van de hond en kon hij zijn situatie verwerken. Dat is bij hem de eerste fase. Weglopen en nadenken.
De tweede fase is vaak een vorm van boosheid. Niet boos op degene die wat heeft gezegd, maar boos op zichzelf omdat in de meeste gevallen de boodschap verkeerd begrepen wordt. Dat is frustrerend voor hem.
Als hij is afgekoeld komt hij in de meeste gevallen terug. Dan gaan we om de tafel zitten en leg ik uit wat er is gezegd. Vaak op verschillende manieren en controlerend of hij me nu wel begrijpt. Het is een mooi systeem, die voorkomt dat de situatie uit de hand gaat lopen.
Samen zijn we er blij mee. Zeg nou zelf wij begrijpen de wereld ook niet altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten