Je kunt nauwelijks van te voren bedenken wat er gaat gebeuren als er in een groep, als de onze, iemand komt te overlijden. Naast alle verdriet en tranen zie je in ons geval, omdat het om een familie gaat, dat onmiddellijk de rangorde in de groep wordt aangepast.
Samen overleggen ze en maken ze een nieuwe indeling.
Bijzondere mensen hebben ook verdriet, en rouwen op hun manier. Het komt ook bij hen binnen. Ook zij hebben behoefte aan een aandenken, herinneringen ophalen, kaarsjes branden en een foto willen hebben. Elke dag er nog even bij stilstaan. Want elke dag kom je wel iets tegen wat te maken heeft met de overledene.
Net als ieder ander zitten we midden in de rouwfase. Het gemis is enorm. Onze jongste zorgvrager, die geen deel uitmaakt van het gezin, ziet het verdriet. Dat is heel moeilijk. Ook hij is verdrietig en realiseert zich wat er om hem heen gebeurt. Als hij op een ochtend naar beneden komt, omdat hij hoort dat wij er ook zijn, spreekt hij zijn gedachten uit.
"Het is niet eerlijk dat hij is overleden. " zegt hij verdrietig.
"Hij was nog veel te jong, wie overlijdt er nou op 62 jarige leeftijd? Dat kan toch niet."
"Je hoort toch pas dood te gaan als je heeeeeeeel oud bent?"
Dit is voor hem een dilemma, want Nico is 66 jaar en pake is al in de zeventig. Daar zeggen we steeds van dat ze heel oud zijn. Maar dat komt nu niet zo gelegen, want dan gaan ze misschien ook snel dood. Het betekent voor hem dat de leeftijdsgrens moet worden opgeschoven. Anders wordt de bedreiging te groot.
Hij wijst met zijn vinger heen en weer en heeft de oplossing gevonden:
"Je bent pas echt heel oud als je honderdvijfentwintig jaar bent. "
Probleem opgelost.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten