Voor de PioenRoos is het de eerste keer dat we een bewoner verliezen. Als begeleider ben je nauw betrokken bij de groep. Het is maar één zorgwoning met zes bewoners. Elke dienst ben je bij dezelfde bijzondere mensen. Dat schept een band.
Dan komt het moment dat we inzien dat het niet lang meer gaat duren. Als begeleider wil je er alles aan doen, om de laatste dagen voor de zieke bewoner het zo comfortabel mogelijk te maken. Je leeft mee en je bent erg betrokken.
Toch leeft er elke dag ook een angst. Een angst dat je steeds denkt: als het maar niet tijdens mijn dienst gebeurt. Een hele normale natuurlijke reactie. Zelf dacht ik steeds, als het niet anders is, dan maar tijdens mijn dienst. Ook hoop je niet dat het tijdens de nacht gebeurt, want je wilt er alles aan gedaan hebben. Het was overdag en in mijn dienst. Hoe moeilijk is het om de jongens op de hoogte te brengen. Het was hartverscheurend. Je bent er dan voor hen en je wordt vooral geleefd. Want er moet van alles geregeld worden. In deze tijd zie je de saamhorigheid van het team groeien. Samen beleven we deze tijd.
Als team willen we ook afscheid nemen en iets zeggen bij de crematie. Hoe moeilijk het ook is, toch stond het team er om een brief voor te lezen, die door hen samen is gemaakt.
Lieve Henk.
We hebben je leren kennen als een eigenwijs brombeertje. Een brombeertje met een hartje van goud. Je leefde voor en genoot vooral van jouw gezin. Je genoot van het werken in de fabriek en niet te vergeten, je was gek op chips en drop. Wij zijn met z'n allen ook van die drop gaan houden want elk jaar kregen wij als bedankje van jou allemaal een grote zak drop.
Waar Henk ook erg van hield was het spel driehoeken. Henk was dan ook de master en hij was bijna niet te verslaan. Dat was goed aan zijn gezicht te zien als hij weer eens won. Hij straalde dan van oor tot oor en je moest het nog lang aanhoren dat je had verloren.
Wat was het altijd genieten om je 's morgens vroeg de keuken binnen te zien lopen met een goedemorgen en dan even tijdens 'de stilte voor de storm' naar je mooie verhalen te luisteren over vroeger. Of samen een zoekspel achter je laptop te doen. En maar lachen als wij het voorwerp niet konden vinden met die prachtige glinstering in je ogen en jij het natuurlijk allang had gezien.
Na je cva moest je veel inleveren. Dit ging je steeds meer beseffen en dat liet je ons dan ook duidelijk weten. Hoe vaak we wel niet te horen kregen "ik doe wat ik zelf wil, Den" of je stak een middelvinger op. Dat was heel normaal. Maar toch wist je dat het goed voor je was wat we deden.
Vaak onder protest en het sluiten van je ogen deed je jouw oefeningen of fietste je. In gedachten fietste je dan de hele wereld over. Uiteindelijk toch weer blij dat je het gedaan had, want ja Henk het lopen ging dan weer stukken beter. Zelfs zo goed dat je stukjes alleen kon en durfde.
Ook wilde je graag een stukje met jouw vrouw lopen. Hier genoten jullie samen van. Zo trots als een pauw waren jullie en een super team samen. Wij natuurlijk filmen want dit moesten we allemaal weten, inclusief Nico en Alida.
Lieve Henk alles hebben we samen gedaan, samen met jou en je heerlijk gezin. Wij als team zijn trots dat wij daar een deel van konden zijn. Je laat unne lege rooie prost achter, maar jou lieve Henk zullen wij voor altijd in ons hart meedragen. Bedankt Henk..... we zullen goed voor jouw jongens en vrouw zorgen. Hoie wah......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten