Ik kom uit een muzikale familie en beleef muziek als onderdeel van je leven. Als ik de muziek opzet die ik tijdens mijn studententijd beluisterde dan kom ik weer in die sfeer. Als ik liedjes hoor op de radio uit de jaren zeventig, dan beleef ik weer de tijden van de pubertijd. Als ik verdrietig ben dan zet ik muziek op om er uit te komen en weer blij te worden.
Als ik in de auto alleen ben dan staat mijn lievelingsmuziek knoeper hard en jubel ik mee. Niemand die last van me heeft als ik een valse noot zing. Muziek is emotie. Je hele lichaam doet mee en je voelt de trillingen van de muziek, zijn instrumenten en je hartslag gaat sneller. Je kunt je uitleven, uitschreeuwen en wie heeft er geen buren gehad die de muziek veel te hard hadden staan en het was jou smaak niet. Kortom muziek is leven en het leven zit in jou. Muziek is durven, durven mee te zingen of alleen. Muziek is kennen, want als je het vaak draait ken je alle liedjes uit je hoofd. Samen met mijn vader moest ik tijdens de afwas oefeningen doen. Om je stembanden te trainen, je longen lucht te geven en vooral dat je leerde de melodie vast te houden terwijl je vader een tweede stem zong.
Toen de kinderen kleiner waren draaide ik ook mijn muziek in de auto. Ja ze kenden alle liedjes en ze waren te klein om aan te geven dat het niet hun smaak is. Op een dag kwam zoonlief terug van school. Helemaal blij. Hij had een vraag geweten die niemand wist. Ze hadden muziekles en de juf had de vraag: Wat wil Carolientje ?? "Omdat ik altijd naar die muziek van jou moet luisteren in de auto, wist ik als enige van de hele klas het antwoord." zei hij trots. Een liedje van Willeke Alberti en het antwoord is een man. Hoe blij hij was. Want niemand had een moeder die zoveel muziek in de auto draaide.
Wij hebben geen isoleercel bij ons in de zorgwoning, en ook niet op de dagbesteding. Wij zijn tegen eenzame opsluiting, waar die bijzondere mensen hun "zonden" moeten overdenken. Oké, dan sneuvelt er maar een servies, maar om ze dan op te sluiten gaat mij te ver. Ik heb een betere oplossing voor als er iemand ontspoort, of uit zijn dak gaat. Zeker toen we begonnen met de professionele hulp, was dit een hele goede oplossing.
Ik had ze geleerd dat muziek heel belangrijk was. Iedereen had wel een paar liedjes die ze mooi vonden. Al pratende merkte ik dat ze net zo veel voelen op muziek als ik. Het kon hen een beter gevoel geven. Zonder dat ze de betekenis kenden, zoals ik die aan muziek geef, gaven ze gevoelsmatig diezelfde betekenis aan muziek als ik. Niet alleen de melodie, maar ook konden de teksten soms een diepere betekenis hebben voor ze.
Zo heeft er één een liedje, die hij opzet als hij boos is op mij. De hele dag door staat dat liedje op repeat. Op een gegeven moment vertelde hij mij de betekenis van dat liedje en vooral hoe ik het moest begrijpen. In de tekst staat een zin dat hij zijn eigen weg gaat. Dat was zijn uitleg aan zijn broers. Zo van ze zoekt het maar uit, ik ga mijn eigen weg. Maar het refrein gaf aan dat hij er altijd voor me zou zijn. Dus legde hij uit, als je dit liedje hoort, dan weet je dat ik boos ben, maar ik zal je nooit alleen laten. Alleen mag niemand dat weten.
Ik heb van alle zorgvragers een CD gevraagd met hun lievelingsmuziek er op. Als er dan één bij mij in de auto zit dan draaien we de CD die is uitgekozen. Als ze bij mij in de auto zitten zijn ze meestal blij. Want ze mogen met mij mee. Dat geeft een veilig gevoel.
Van dat gevoel heb ik gebruik gemaakt. Als er eentje uit zijn dak ging, even van het padje was, of helemaal geflipt. Dan nam ik ze bij de hand. Zette ze bij mij in de auto en we gingen rijden. Afhankelijk van de ernst, waren de ritjes langer of korter. Ik zei dan niets, deed hun muziek op en zette die zo hard dat we echt geen gesprek konden voeren. Na een half uurtje waren ze dan weer een beetje rustig en kon je weer een gesprek voeren.
Doordat je dan geheel op elkaar bent aangewezen, want er zit verder niemand bij je in de auto, kon je gaan uitzoeken wat er was gebeurd. Kon je een gesprek voeren, hoe we de situatie konden verhelpen en verbeteren. Maar sterker nog was de mogelijkheid die ze van mij kregen om mee te zingen op hun lievelingsmuziek. Dat was voor hen een hele overwinning. Hard op zingen, en je hoefde je niet te schamen. Samen brulden we mee op de muziek. Bewoog hij zachtjes mee op de deining van het ritme, want de bas had ik versterkt. Dat voel je dan echt van binnen. En dat maakte blij!!
Zo keerden ze terug op aarde, met de beide benen op de grond. Met een glimlach naar de toekomst. Zonder afgezonderd te zijn in een isoleercel. En weet je? We hoeven niet meer in de auto, om ze rustig te krijgen. Ze gaan naar hun kamer en zetten heel hard de muziek aan. En als ze zover zijn, om je uit te leggen waarom het even niet ging. Dan komen ze praten. Hoe geweldig is dat?..............
Geen opmerkingen:
Een reactie posten