Al een paar dagen zag zoonlief er niet florissant uit. Als je hem er op aansprak was er niets aan de hand. Uiteindelijk bleef hij thuis. Ziek, en lag op de bank.
"Dit kan niet langer" riep de vader "Jullie moeten iets doen"
"Beschrijf eens wat hij heeft, of doet " zei ik. Want dat er iets was wist ik ook, maar wat???
"Hij ligt maar op de bank en heeft buikpijn. Hij wil niet eens meer naar boven om te slapen."
"Oké,"zei ik "Dat is alarmerend. Heeft hij koorts?"
"Hoe kan ik dat nou weten?" keek de vader me hopeloos aan.
"Nou dat kun je voelen of meten met een thermometer."
"Denk jij dat wij die kunnen betalen, die hebben wij niet, dus ik weet het niet, maar je moet nu meekomen naar huis." drong de vader aan.
"Maar wat dan, ik ben geen dokter" zei ik "we zullen misschien wel naar een dokter moeten"
"Dat gaat hij nooit doen, want hij is bang voor een dokter en is er nog nooit geweest. Denk maar niet dat hij daar heen gaat." Pa werd hopeloos en liep rondjes in mijn kantoor.
"Als ik zeg dat we naar een dokter moeten, dan gaat hij wel mee" zei ik overtuigend.
"Denk het niet" zei pa onzeker. "Maar," gaf ik aan " we zullen het moeten voorbereiden, dat hij niet te veel kans krijgt om moeilijk te doen."
Ik belde naar onze huisarts en legde uit dat ik een jongen had die niet alles begreep en bijzonder was. Maar nu even echt ziek was en dat iemand naar hem moest kijken.
"Kom maar meteen dan zullen we kijken " zei de assistente.
"Ja, maar dan zullen we direct naar de onderzoekskamer moeten kunnen, want er bestaat een risico dat hij de boel gaat afbreken door de angst" merkte ik serieus op.
De afspraak liep, ik zou naar hun huis en proberen hem mee te krijgen en als we aankwamen dan konden we gelijk doorlopen naar de onderzoekskamer.
Samen met pa rijd ik naar hun huis. Daar staat moeder al op de uitkijk, voor het raam en opent de deur. Ik loop naar boven en zie een hoopje ellende op de bank liggen.
"Hé man, wat ben jij aan het doen? Je laat me toch niet in de steek hé? " zeg ik en zie dat er echt iets ernstigs aan de hand moet zijn. Want je herkent hem niet weer terug.
Hij murmelt wat. "Kom" zeg ik "We gaan nu naar de dokter, ik heb alles geregeld en we gaan meteen naar het kamertje naast de wc" Ik pak hem beet en hij gaat zitten. "We gaan nu naar beneden en je gaat bij mij in de auto zitten en dan rijden we naar de dokter."
Hij is te ziek om te protesteren. We rijden erheen en binnen een minuut ligt hij op de onderzoekstafel. In verband met zijn privacy, ga ik op de gang zitten wachten. Er loopt een dokter naar hem en die verzoekt me om erbij te komen want hij zegt niets meer. Ik geef antwoord op een paar vragen. Vervolgend verzoekt ze me mee te komen naar haar spreekkamer.
Zeer boos kijkt ze me aan en zegt "Weet jij wel dat die jongen zwaar ondervoed is?"
Ik kijk haar verbaast aan, vooral omdat hij een buikje heeft, zou ik daar nu niet aan denken.
Maar ze zegt het alsof het mijn schuld is dat dat zo is. " Tja , je zou verwachten dat de huisarts toch een beetje op de hoogte is, van wat er in dat gezin afspeelt." geeft ik haar van repliek. "Maar volgens mij hebben we nu een ander probleem, of niet?" ik kijk haar verwijtend aan.
"Ja een acute blindedarmontsteking, en hij moet onmiddellijk naar het ziekenhuis " zegt ze onvriendelijk. "Nou dat zullen we dan maar doen, ik breng hem wel" geef ik aan.
"Krijg je hem wel zo ver?" zegt ze. 'Ik wel, zorgt u er maar voor dat ze ons daar opwachten"
Zoonlief gaat mee en samen rijden we naar het ziekenhuis.................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten