NET ALS IN DE FILM.......

"Ik bel je zo terug" snel gooi ik de hoorn erop en loop naar de dagbesteding. Er moet iemand naar de woning toe, het gaat daar mis.
De begeleider komt in actie. Is helaas op de fiets, waardoor kostbare minuten verloren gaan.

Ik bel terug. Ze is naar kantoor gegaan. Regel één bij een escalatie, eigen veiligheid staat voorop.
"Hoor je dat? " vraagt ze me. Het geluid komt vanuit de keuken. Het is moeilijk vast te stellen, wat er werkelijk gebeurd. "Oh, hij slaat de hele keuken kort en klein" roept ze ontzet. Voor de zekerheid laat ik nog iemand er naar toegaan.

Moeilijke situatie, Je bent wachtende op hulp. Eén van de honderdvijftig moeilijkste jongeren van Nederland gaat uit zijn dak. Bijna twee meter lang, schoenmaat 52 en hele grote handen. Hij is behoorlijk sterk. Eens in de zoveel tijd gaat het een keer mis. Zijn ziekenhuisopname heeft sporen nagelaten, maar ook zijn verjaardag ligt in het verschiet. Allemaal stressfactoren, die zomaar kunnen opspelen.

Als de hulp aanwezig is, wordt de jongen uit zijn situatie gehaald. Vreemde ogen dwingen, dat werkt als er ineens een andere begeleider het overneemt. Ik besluit om ook even pols hoogte te gaan nemen.
Ik loop het huis binnen en hoor allemaal geluiden van scherven die bij elkaar geveegd worden.

In de woonkamer zie ik al scherven liggen. Als ik de keuken in loop is de grond bezaaid met scherven, scherven en nog eens scherven. In de pakkamer hetzelfde aanblik. Alleen hier heeft hij nog staan dansen op een vol pak chocolademelk. Met het gevolg dat delen van de muur en de spierwitte vitrage vol met spetters zitten van chocolademelk.

Ik haal opgelucht adem, het valt mee. Dat wil zeggen hij heeft het hele servies kapot gemaakt. En één glazen deurtje van de keuken in geslagen. Hierbij heeft hij wat sneetjes in zijn hand opgelopen, en nadat alles wat in die kast stond aan gort was, is hij gestopt.

"Jammer dan," geef ik aan. Ik was bang dat hij de kasten  kapot zou maken, maar dat is gelukkig niet gebeurd. Servies kan je sneller vervangen.

De volgende dag zit hij op de dagbesteding. Is er weer beter aan toe en heeft enorme spijt van wat hij had gedaan. "Wanneer krijg ik nieuwe schoenen?" vraagt hij aan mij als ik binnen kom.
"Ik heb net weer een nieuw servies gehaald, mijn portemonnee is leeg." geef ik als reactie.
"Sorry, sorry "zegt hij met de bijbehorende handgebaren. "Dat snap ik ook wel."

Boos worden heeft geen zin, want vaak gebeuren dergelijke dingen in een vlaag van verstandsverbijstering. Zeggen dat je beurs leeg is heeft meer effect. Of de gordijnen even laten hangen, zodat hij er aan herinnerd wordt, dat heeft een betere uitwerking dan boos worden.

Als ik weer op kantoor zit, wordt er op mijn deur geklopt. Daar staat hij met een schuldig snuitje en in zijn handen zijn portemonnee. "Mag ik binnen komen?"' vraagt hij timide. Na drie keer bevestigd te hebben dat dat mag, stapt hij symbolisch over een hele grote drempel die er niet is. Maar dat is een drempel, omdat ze niet zo maar steeds op kantoor mogen komen.

"Ik kom even afrekenen, met jou. Ik vind het wel zo netjes om het nieuwe servies te betalen. Ik heb er  heel veel spijt van." Ik kijk hem aan en weet dat er net in de keuken gesproken was over zijn verjaardag en dat mijn portemonnee dan nog wel steeds leeg zou zijn. Dus dat hij geen cadeautje van mij hoefde te verwachten.

Hij attendeert mij erop dat ik nog niets alles vervangen heb. Ik heb nog een hele kast met kopjes, glazen, puddingschaaltje en theeglazen over het hoofd gezien. Als hij eerlijk is dan is het ook compleet.  Ik ben nieuwsgierig waarom hij het steeds per stuk heeft gebroken en niet in één keer de hele stapel. Dus ik vraag hem daarnaar.

"Weet je dat dan niet??" vraagt hij verbaast. Dat doen ze bij de Kameleon ook. Dus ik deed het net als in de film.................