DE KLEENEX HULP

Wie kent ze niet. Volgens mij heeft iedereen wel zoiets in huis. Maar volgens mij heeft ook iedere professional ze staan.

Ik zit onrustig op de stoel. Als ik naar rechts kijk, zie ik twee laaiende donkere ogen. M'n ex. We zitten bij een professional op verzoek van de rechter, om over de kinderen te praten. We moeten wachten. Terwijl ik rondkijk zie ik een kamer, waar twee schermen staan om afscheidingen te maken. Achter de één staat een bureau en de andere een behandeltafel. Wij zitten in het "praathoekje".
Een lage tafel, met comfortabele zitfauteuils. Op de tafel staat een glaasje met suikerzakjes, een glaasje met  koffiemelk zakjes en er staat een doosje met papieren zakdoeken. Ik probeer te bedenken waar die voor zijn. Zie even de logica niet. Ben ook nog nooit in een dergelijke ruimte geweest.

Dat verandert later als ik in tranen zit en de psycholoog me de doos toeschuift. Oké, daar zijn die dus voor. Handig denk ik nog.

Probleemdrinkers kunnen van de drank af als je hun problemen weet op te lossen. Dit riepen we al jaren en al jaren werd er tegen in gegaan dat dat een onmogelijkheid was.
Maar we losten de problemen op, en kijk aan: inmiddels is hij al bijna 9 jaar sober. Geen druppel meer gedronken. Toen hij daar voor koos, kwamen we bij een GGZ psycholoog terecht. Want volgens hen moest hij praten. Praten over de problemen. Maar voor iemand die bijzonder is en door epilepsie ook nog een aantal hersenbeschadigingen had opgelopen, was praten geen ding. Maar ja, je moet een traject in dus zaten we wekelijks bij iemand die wou praten.

Het is weer een kamertje, waar een lage tafel met lage stoelen staan. Op het tafeltje staat een glaasje met suikerzakjes, een glaasje met koffiemelk, een glaasje met roersstaafjes en je raad het al een doos met papieren zakdoekjes. En die hebben we nodig. Want in de gesprekken komt toch wel wat emoties los. Dus wordt weer het doosje zakdoeken naar hem toegeschoven. Maar gespreksstof is er niet veel. Hij kan alleen maar huilen en de één na de andere zakdoek wordt uit het doosje getrokken.

Uiteindelijk werd er besloten om hem te testen. Die uitkomst hadden we ook nodig om te kijken of hij recht had op een plekje in de zorgwoning. De andere familie leden waren al getest en konden in de zorgwoning. Bij hem was dat moeilijk in te schatten. Want ja, we kenden hem alleen onder invloed.
We hadden geen idee. Omdat we zijn handelen altijd hebben gerelateerd aan de dronkenschap wist je eigenlijk niet wat er op een nuchtere situatie uit zou komen.
Een beetje schrik hadden we wel. Want stel dat zijn IQ boven de zeventig zou uitkomen. Dan kon hij niet in de zorgwoning wonen. Dan hadden we dus een big probleem.

We worden gebeld door een GGZ medewerkster, die een afspraak wil om de testuitslag toe te lichten.
Dus we zitten voor de zoveelste maal in een kamertje aan een tafel, met suiker en melk en natuurlijk het doosje. Ze begint te stotteren. Vindt het zichtbaar moeilijk om ons het mee te delen. Ik heb de indruk dat ze elk moment in tranen uit kan barsten. Dus duw ik het doosje met zakdoeken haar kant op.  Ze snuit haar neus en stottert verder. Ik begin een vermoeden te krijgen wat de uitkomst is. Probeer me in haar situatie voor te stellen, hoe het is om iemand die al 50 jaar als "normaal" door het leven gaat nu te moeten vertellen dat je verstandelijk beperkt bent. Dat is moeilijk. Kennelijk heeft ze schrik voor de reacties. Ik weet niet wat ze al heeft meegemaakt, maar erg zeker is ze niet.

Wat ze niet weet is dat wij heel erg hopen dat zijn IQ onder de zeventig zit. Het is misschien de wereld op z'n kop. Ik begrijp ook alle ouders die een dergelijke uitspraak voor hun kiezen krijgen honderd keer moeten slikken. Maar in onze situatie met een zorgwoning op het oog, om de familie weer samen te voegen, zou het heel erg zijn als de vader er niet bij mag komen wonen.

Ik ga haar helpen. We moeten iets negatiefs ombuigen naar iets positiefs. Terwijl zij met moeilijke woorden de test probeert te omschrijven val ik haar in de rede. "Het enige wat we willen weten is zijn IQ" geef ik aan. Ze begint nog harder te stotteren. Ze probeert het antwoord te omzeilen door uit te gaan leggen dat er twee soorten zijn. "Ja dat weet ik wel, ik lees het rapport later wel door en als ik vragen heb dan bel ik wel. Dit is niet het eerste rapport en ik weet hoe het werkt. Dus kom nu maar met het IQ, want dat is wat we nu willen weten" een beetje geërgerd ben ik wel.
Ze is echt bang. Ze draait het rapport mijn kant op en laat me zien wat het gemiddelde is. Ze durft het niet hardop te zeggen. Ik heb medelijden met haar.

Hij kijkt van de één naar de ander. Snapt er helemaal niets van. Ik heb hem wel uitgelegd dat alles afhankelijk is van deze uitslag of hij bij ons mag wonen of niet. Zijn grote ogen kijken me vragend aan. "Jippie" roept ik blij: "je mag bij ons komen wonen. Het zit onder de zeventig."
Hij vraagt nogmaals om de bevestiging dat hij bij ons mag komen wonen. Het gezin weer compleet. Hij begint te juichen. Steekt zijn handen in de lucht. "Echt waar?"roept hij steeds heel blij.

De mevrouw is volledig de weg kwijt. Dit had ze natuurlijk niet verwacht. Ze weet het niet meer. Terwijl wij de ruimte verlaten, duw ik haar de doos papieren zakdoekjes in de hand.
"Kom maar even bij" zeg ik vriendelijk. "Dit maak je nooit meer mee." Ze is sprakeloos.....