DE 24KITCHEN VAN BERGEN

Zelf hou ik enorm van koken en experimenteren met recepten. Maar de maaltijden die zij nuttigden zagen er heel anders uit.

Als moeder niet kan lezen en schrijven, hoe moet ze dan weten hoe je iets klaar moet maken. De tv zender 24kitchen bestond toen nog niet. Dus kon je het niet namaken.
Dat werkte als volgt. Als je iets maar lang genoeg kookt in water dan wordt het vanzelf gaar. Dus braad een stuk vlees in een pak boter en giet er daarna een paar liter water bij en laat het maar pruttelen.

Of de spaghetti ala mama. Doe een pak spaghetti in kokend water en laat het een paar uur koken.
Giet het af en doe er een fles tomatenketchup bij. Klaar is Kees. Zo simpel werd er gekookt.
En als ze geen zin in koken hadden dan werden het puddingbroodjes. Eten en toetje in één.
Als vader dan naar huis belde om te vragen wat er vandaag op het menu stond en hij riep: "Nee toch niet weer" dan wist je dat het de puddingbroodjes waren. Maar let wel, vaak gebeurden dingen uit nood, want het weekgeld zat vooral in bierflesjes. Dus een extraatje was bij hun 20 frikandellen in de frietpan, en dan zoveel mogelijk eten, want morgen zag het er weer heel anders uit.

Ik wilde ook hier een handje helpen. Bedacht simpele gerechten, zoals nasi, bami, spaghetti en maakte er met foto's een boodschappenlijstje van. Ze kon dan de foto in de winkel erbij houden en dan wist ze wat ze mee moest brengen. Vervolgens had ik de recepten uitgewerkt in pictogrammen vorm. Maar ook hier stuitte ik op problemen. Want klokkijken kon ze niet. Dus om te bepalen wanneer het gaar was, was al een kwestie van weken herhalen om een kookwekker te bedienen.

Dus gingen we voorlopig elke vrijdag  de recepten samen maken. In het weekend kwamen de twee uit huis geplaatste zonen ook. Die brachten dan weekend geld mee, voor de maaltijden. Daar kon pa zijn drank van kopen en hadden wij wat geld om op vrijdag boodschappen te kunnen doen.

Samen doken we de keuken in. Door voor te doen en te oefenen kookten we dan voor 5 personen de maaltijd voor de avond. Een leuke bezigheid en iedere keer ging ik tevreden naar huis, als de pannen klaar stonden voor het opwarmen van de maaltijden.

Er gingen een paar weken voorbij. Nu weet ik wel dat je van deze mensen niet mag verwachten dat ze met complimentjes komen. Maar ik had toch wel een enkele opmerking verwacht van de maaltijden die ze op de vrijdag kregen. Dat week toch behoorlijk af van de normale kost.
Maar ik hoorde niets. Dus knoopte ik op een gegeven moment een gesprekje met vader aan. Ik vroeg hem eerst of hij al die puddingbroodjes niet zat was. Nou dat was, bromde hij. Hij was altijd al een zwart kijker, maar hij mopperde toch wel veel op de vrouw, dat ze niet kon koken. Hij begreep het dus niet helemaal, waarom ze niet kon koken.

"Maar"zei ik "de maaltijden op de vrijdagen, die bevallen toch wel??"
"Welke maaltijden?"vroeg hij verbaasd. 'Nou, die ik samen met moeder op de vrijdagmiddag aan het koken ben" was mijn antwoord.
Wat bleek, moeders had de pan al leeg, voordat de rest van de familie thuis kwam. Dan had ze keurig afgewassen en niemand had door dat er gekookt was. En die moeten zich dan staande houden in onze maatschappij.