Elk jaar hebben we weer Moederdag. Op de lagere school een mooi thema om werkjes te maken. Maar vanaf de pubertijd begint de commercie zich ermee te bemoeien en voelt het als een verplichting.
Wat zijn de moeders blij met de zelfgemaakte kadootjes. Zelf heb ik er steeds foto's van gemaakt, zodat je ook nog laten kan zien wat ze geknutseld hebben. Dat leek me fijner, in plaats van alles op zolder te zetten en er nooit meer naar omkijken.
Voor onze vrouwelijke zorgvrager is Moederdag ook iets speciaals. Ze heeft toch vier kinderen op de wereld gezet. waarvan er eentje dood geboren is. Als ze praat over de kinderjaren van haar kinderen, zie je haar ogen glanzen. Ondanks alle ellende die ze meemaakten. Toen der tijd was er ook hulpverlening, die ervoor gezorgd hebben dat er niets meer bij kwam na de derde jongen.
Toch is het voor haar een speciale dag. Een aantal jaren geleden had Bemoeizorg de zorg overgenomen. Die zich ernstig hebben vergist in de klus die er lag. Uiteindelijk hadden ze haar bij de jongens weggehaald. samen met de politie zijn ze haar komen halen. Ze werd overgeplaatst naar een crisiscentrum in Gennep.
Ze was verschrikkelijk verdrietig. Maar de zus die haar wou helpen, zag geen andere oplossing dan die werd ingegeven door bemoeizorg. Het werd haar zonen verboden om haar op te zoeken en ze mocht geen contact meer met ze.
Aan de ene kant was de aandacht die ze daar kreeg wel gewenst. Maar toen de witte broodweken voorbij waren wilde ze terug naar huis. De agressie nam toe. Ze gooide met tafels en stoelen en uiteindelijk kreeg ze een appartement in een flat, waar allemaal probleemgevallen zitten.
Ik kwam haar tegen, vlak voor een Moederdag. In de winkels lagen diverse lekkernijen om aan moeder te geven. Ook in de bloemenstalling stonden mooie grote bossen bloemen, met kaartjes eraan.
Ze stond daar te kijken. Ik sprak haar aan en vroeg hoe het ging. Ze was verdrietig, want de jongens mochten niet met Moederdag komen. Ik had medelijden met haar. Want eigenlijk had ze niets meer over. Geen man meer, geen gezin meer en geen kinderen meer.
Ik besloot ter plekke haar een bos bloemen te geven. "Zet die maar mooi in je huisje" zei ik. Ze ging beduusd, maar blij naar huis. Een klein gebaar, maar wel fijn.
Afgelopen kerst stond ik weer bij diezelfde bloemenkraam. Nu stonden er kerststukjes, van verschillende maten. Ik wilde er eentje uitzoeken voor thuis.
"He, ga je er eentje voor mij uit zoeken?" riep iemand achter mij. Ik draaide me om en zag de vriendelijke man staan. Hij zou zo graag bij ons op de dagbesteding willen komen, maar krijgt hiervoor geen toestemming omdat hij een niet aangeboren hersenafwijking heeft. Maar al jaren maakt hij vriendelijk een praatje en geeft steeds aan dat hij bezig is met het regelen van dagbesteding.
Ik besluit ter plekke om een kerststukje voor hem te kopen.
"Welke zou je willen hebben?"vraag ik. "Nee, ik maak maar een grapje" zegt hij.
"Maar ik niet, dus welke zullen we nemen" en ik kies er ééntje uit waar hij langer plezier van kan hebben. En zet het bij hem in het wagentje. "Fijne feestdagen"
"Waarom doe je dit nou?"vraagt de man. Ik geef aan dat ik weet dat hij het niet zo breed heeft en ook wel eens een keer iets positiefs mag krijgen zonder dat hij moet betalen. "Ik weet niet wat ik moet zeggen"zegt de man. "Dat hoeft ook niet" Hij loopt beduusd de winkel uit. Ik sta in de rij om te betalen.
Als ik buiten kom staat hij me op te wachten. "Dit heb ik nog nooit meegemaakt" zegt hij. "Ik weet gewoon niet hoe ik je kan bedanken". Ik lach en zeg"geeft maar en knuffel en een kus op de wang en ga maar lekker thuis genieten."
Nadat dit is gebeurd kom ik hem nog regelmatig tegen en iedere keer bedankt hij me weer. Vorige week zei hij dat het jammer was dat er een kerstplaatje op zat. Want straks is het Pasen.
Nou dat hebben we simpel opgelost. Een paassticker eroverheen en voila we hebben een paasstukje.
Ik wens iedereen een vrolijk Pasen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten