EEN AUTIST EN EEN VERJAARDAG

"Ik wil geen gebak!" vervolgens vliegt het gebak de kamer door. Hij is nog maar net twee weken hier. Alles moet nog wennen. In een hoekje van de woonkamer staat een klein bureautje waar een spelcomputer op staat. Daar is hij bezig. In de keuken wordt een verjaardag gevierd. Hij zit te grommen, om zijn ongenoegen te uiten.

Waarom hij niet van verjaardagen houdt is voor ons een raadsel. Maar duidelijk is het wel. Het is een jongen die aan de rand van de groep kan leven. Een dergelijk druk festijn, gaat niet. Een paar weken later was zijn verjaardag. Maar we mochten er niets mee doen. Wel kwam zijn vader en familie, maar het verjaardagsgevoel, wat de anderen wel hadden, was er niet.

Het jaar erop keek hij, zoals we dat noemen, de kat uit de boom. Maar als er werd gezongen, dan zat hij op zijn kamer, met de handen voor de oren. Nieuwsgierig werd hij wel. Hij vroeg wat er allemaal gebeurde met een verjaardag. We versieren de avond ervoor de woonkeuken. Op de dag zelf is er een feestelijk ontbijt, mogen ze een uitje kiezen en voor het avondeten mogen ze ook kiezen wat ze willen eten. Buiten de deur of thuis. EN DAN: om acht uur begint het feestje. Twee weken van te voren maken ze op de dagbesteding een uitnodigingskaart, en om acht uur beginnen we met zingen, gebak, dan de cadeautjes en afsluitend hapjes.

Iedere keer als er een verjaardag was, keek hij rond wat er allemaal gebeurde. Hij kende iemand die bij feesten en partijen de muziek verzorgde. Dat leek hem wel wat. Natuurlijk niet in de keuken, maar in de woonkamer had hij zijn cd speler neergezet, met grote boxen voorzag hij het feest van muziek. Geweldig vond hij dat. Hij deed mee, aan de rand van de groep.

Toen hijzelf een jaar later jarig werd, wilde hij naar de Mac Donald en iedereen moest mee. Wat een vooruitgang.
Zo trots als een pauw, zat hij in de groep bij de Mac. En thuis om acht uren, mochten we niet zingen, maar er waren cadeautje voor hem. In de keuken kreeg hij ze. Maar op zijn kamer, alleen, pakte hij ze uit.

Hij groeide. Wilde zijn best doen en ging zelfs mee naar de plaatselijke restaurant. Voor mij had hij op mijn verjaardag, naast een cadeautje een mooie kaart gemaakt. Door zijn handschrift zijn die vaak moeilijk te lezen. Midden in het gezelschap ging hij mij de kaart voorlezen. Alle ogen op hem gericht. Dat we dat de dagen erop moesten bekopen met een vermoeide jongen die zijn gedrag af en toe niet onder controle kreeg, namen we op de koop toe. Want hij ging vooruit.

Het moment brak aan dat hij ook uitnodigingskaarten wilde maken. Weken van te voren was hij ermee bezig op de dagbesteding. Hij wilde zoveel mensen uitnodigen dat er dus ook heel wat kaarten gemaakt moesten worden. Hij keek er naar uit. Wilde de hapjes en taart uitzoeken. Maar we mochten natuurlijk niet zingen.

Wij vonden de vooruitgang verpletterend. In de keuken om acht uur, alle stoelen waren bezet, begonnen we toch te zingen. Hijzelf zong zijn longen uit z'n lijf. Er kwamen steeds meer mensen. Ze moesten zelfs staan, want we hadden niet genoeg stoelen. En wat zat hij te glunderen. Het was de verjaardag van zijn leven. Met zijn familie, mentor, buren en begeleiders. Iedereen was gekomen.
Het was geweldig, maar hij ging toch echt nooit meer zingen.

Gisteren was er weer één jarig. Hij ging onder de douche, want dan hoefde hij niet te zingen.
In zijn pyjama met badjas kwam hij de keuken binnen. Het was al niet meer zo druk. Ging toch even zitten en had een kaart en een cadeautje. "Maar" zei hij "nou heb ik niet meegezongen".  Uit volle borst, met een zuivere stem zong hij in zijn eentje voor de jarige.

Hoezo niet zingen............................