OP TIJD KOMEN OP JE "WERK"

Het "werken"was wel leuk, maar zo vroeg opstaan was toch lastig. Samen met zijn vader had hij bedacht dat ze daar wel eens veranderingen in konden brengen. Ze wisten dat we bij het niet opkomen dagen, een kijkje gingen nemen bij de persoon thuis.

Hierop hadden ze het volgende bedacht. Hij zou op zijn oude vertrouwde manier op de uitkijk gaan zitten en hij zou pa wel even waarschuwen als we in aantocht kwamen. En dan hielden ze zich heel stil, zodat we zouden denken dat ze niet thuis waren.

Dus wij kwamen er aan. Klapperden met de brievenbus en luisterden aan de deur met de oren of er iets hoorbaar was. Nee, dus. Dus gingen we weer. Zij met een overwinningsgevoel, en denkende dat we wel op zouden geven. Maar helaas voor hen, kwamen we een uurtje later weer terug. En wat wil??
Ze stonden met z'n drieën net buiten om boodschappen te gaan doen. Dus ze konden niet zo snel in huis komen. We wisten van de hulpverlening dat ze er dan vandoor zouden gaan. Dat was ook het geval, en ze vluchten met z'n drieën een steegje in. Wij er achter aan. Maar opgesplitst. De een vanuit hun gezien achter hen aan en de ander naar de andere uitgang van de steeg.
Tja, das was even pech, want we hadden ze, ze konden geen kant op. Dus kozen ze er maar voor om met ons mee naar binnen te gaan en hadden we een gesprek over op tijd komen op je werk!

Een paar weken later hadden ze weer wat nieuws bedacht. Ze kwamen steeds een paar minuten later. Kennelijk waren ze ons aan het uit proberen. Wanneer zouden we aan de bel trekken?
Na een aantal dagen, steeds later komend, besloot ik dat ik de volgende dag gewoon vroeg bij hun aan de deur te gaan staan.
Ik rammelde met de brievenbus, hoorde wat gestommel, want ze hadden me niet zien aankomen. Ook wij hadden bedacht, dat het zo werkte en er waren meer wegen naar hun huis.
Maar ze deden niet open.

Ik reed naar de fabriek, niet wetende dat ik nu geschiedenis ging schrijven. Want dit verhaal komt nog jaarlijks boven borrelen. Nu wel met humor, maar toen was het spannend voor ze.
Ik liep de hal in, om te kijken of ik iets kon vinden, waarmee ik de deur open kon krijgen, of in ieder geval meer lawaai kon maken dan de brievenbus.
Het eerste wat ik tegen kwam was een beitel. Ik bedacht me geen moment, greep het ding en scheurde weer weg. Het personeel maakte zich zorgen wat ik ging doen. Want dit hadden ze nog niet meegemaakt.

Ik kwam weer bij de voordeur en rammelde weer met de brievenbus. Ze moesten toch nog één kans krijgen. Maar alles wat er gebeurde er kwam niemand naar beneden om de deur te openen.
Ik begon met de achterkant van de beitel op het raam te slaan. Eerst zachtjes en toen steeds harder. Opeen had ik een rond gat in het glas geslagen. Dat hielp. Pa kwam gelijk naar beneden en deed de deur open. Ik mocht naar binnen. Om mijn daad kracht bij te zetten, sloeg ik de deur dicht. Wat ik niet had zien aankomen dat door het gat de spanning van het glas was veranderd. Met een smak werd het glas in de deur op straat gelanceerd. In duizend stukjes.

Boven gekomen, gaf ik aan dat ze nog een kans kregen om te laten zien dat ze wel willend waren. En dat ik ze anders niet meer kon helpen.Ik wilde dat ze binnen een uur in werkkleding op de fabriek kwamen. En ze moesten zich aan de afspraken houden. Ik heb me omgedraaid en ben zonder nog iets te zeggen weggereden.
Ze waren binnen een uur op de fabriek. En pa is nooit meer te laat gekomen. En ik heb voor een nieuwe ruit gezorgd.

Zoonlief, wou wraak. Dus had hij aangifte gedaan bij de politie.
Niet dat hij het vertelde, maar ik werd gebeld door de gemeente. Die vroeg om uitleg. Het was al een paar weken later. En ik kon ook vertellen dat mijn actie ervoor gezorgd had dat ze inmiddels beiden op tijd kwamen. Dus de aangifte is door de gemeente nietig verklaard.

Maar op tijd komen voor zoonlief was, moeilijk. Wat ik daar op heb verzonnen vertel ik de volgende keer. Want na jaren strijd, komt hij nu op tijd.