ACHTER DE GERANIUMS

De gemeente had gebeld. Of ik eens bij hen thuis wilde kijken. Want we hadden vader nu een aantal maanden aan het werk, maar er bleek ook nog een zoon te zijn. Een jongen van bijna twintig jaar. Zat al vanaf de lagere school thuis, achter "de geraniums". Ooit bij een inval van jeugdzorg, samen met de politie waren ze hem vergeten mee te nemen. Ze hadden hem niet kunnen vinden. Terwijl zijn broers uit huis geplaatst werden had hij zich verstopt achter een kast.

Hoe triest kan het zijn, dat een jongen gewoon achterblijft. Terwijl zijn broers het beter kregen omdat ze in een instelling werden geplaatst en goede verzorging kregen. Hij is even naar een middelbare school geweest, maar daar had zijn vader hem weer afgehaald. Logisch, want hij zat op een verkeerde school. Kon het niet aan, en bleef dus voortaan thuis. Zijn vader had hem een spelcomputer gekocht zodat hij overdag wat te doen had. Merkwaardig genoeg is er nooit meer iemand geweest, die zei dat hij leerplichtig was en naar school moest. Nooit hebben ze meer naar hem omgezien, behalve iemand van jeugdzorg. Maar die deed ook niets aan zijn situatie.

De eerste keer dat we daar gingen kijken, vonden we een schuwe jongen, die zich verschuilde achter een bank. De kamer was, zo wie zo, vreemd ingericht. Daar waar iedereen een gezellige zit maakt om een salontafel heen, stond hier een bank voor het raam, naast het raam aan de wand stond een kastje met zijn spelcomputer. En de ander bank stond zo tegen de muur dat als je daar op zat keek je tegen de achterkant van de eerst genoemde bank aan.
Hij had duidelijk angst. weer nieuwe hulpverleners. Hij had er al een paar uit huis geknikkerd.
Het enige wat we zagen was zijn hoofd die achter de bank ons aankeek. Van ogen tot kruin. En als je hem wat vroeg, dook hij naar beneden.

Bijna acht jaar zat hij daar, in zijn pyjama op de bank, zijn uitkijktoren. Want al spelende op zijn spelcomputer kon hij naar buiten kijken of het "gevaar" er al aankwam.
Om het gevaar te mijden, hadden ze de deurbel gesloopt en kon je dus niet aanbellen. Rammelen met de brievenbus was dus de enige optie om contact proberen te krijgen.

De pyjama zat onder de chocolade vlekken, Van het vele ijs wat hij kreeg voorgeschoteld. 'S morgens als ontbijt, en in de middag als lunch en vaak als avondeten puddingbroodjes. Het was dus begrijpelijk dat hij een heel slecht gebit had. Zwarte tanden, die zelfs soms bloedden. Dag in dag uit zat hij daar en kwam nauwelijks buiten.

We kregen hem zover dat hij op de fabriek met de benzine grasmaaier wilde rijden. Hij mocht het gras maaien. Dat vond hij helemaal geweldig. Ondertussen kreeg hij de werkplek van zijn vader te zien. Dat vond hij ook wel wat. Van werken had hij nog nooit gehoord. Zijn spieren moesten in beweging komen. Maar zijn nieuwsgierigheid is gewekt. Hij wilde wel komen.

Maar ja dan moet je wel kleren hebben, want je kunt niet in die pyjama gaan werken..
Dat vond hij wel wat. Nieuwe kleren. Dat hadden zijn broers ook gehad toen ze in de instelling terecht waren gekomen. Die zagen er nu verzorgd uit. Dus hadden we afgesproken dat ik met hem kleren ging kopen.

Wordt vervolgd........KLEREN KOPEN...