Een warm boek om te lezen. Een moeder die een weg zoekt in de wereld van de zorg. Om het beste voor haar kind te vinden. Haar kind, die zo gewenst is.Dan verandert je hele wereld, als je ontdekt dat jou kind bijzonder is. Je kan lezen dat het zelfs, als professional uit deze bijzondere wereld, het moeilijk is om dan in je privésfeer ermee te moeten omgaan.
Het is niet alleen "een moeten omgaan", maar het is een oer-gevoel die zorgt dat je ervoor gaat. Een drang waar je het bestaan niet van wist. Je wilt alleen het aller aller beste voor jou kind. Hoe moeilijk is het om aan te geven dat je hulp nodig hebt. Dat het zwaar is om vol te houden.
Ik zeg altijd: je bent in de trein gestapt, die heb je op gang gebracht en van een rijdende trein stap je niet af. Het is enkel spoor en je kan alleen maar recht vooruit. Hoe fijn is het als je medepassagiers hebt, die meehelpen en meeleven. Dan kan je dankbaar zijn dat je gedragen wordt, op moeilijke momenten.
Ik herinneren me een gesprek met Inge, waar we het hadden over hoe moeilijk begeleiden is. Dan vind je herkenning. We hadden het over winkelen. Hoe vaak zie je in een winkel een peuter die stampvoetend zijn zin probeert te krijgen en uiteindelijk op de grond gaat liggen brullen, om duidelijk te maken wat hij wil.
Als je dan, op dat moment, kijkt naar de omgeving dan zie je de mensen wel kijken. Maar het wordt redelijk geaccepteerd bij een peuter. Die moet nog leren, is vaak de reactie.
Maar kijk eens om je heen als je met een jong volwassene hetzelfde meemaakt. Ogenschijnlijk ziet niemand iets aan hem. Is groter dan jijzelf, met het lichaam van een volwassene. Maar in zijn hoofd is alles anders, alleen dat zie je niet aan de buitenkant.
Moet je dan eens horen wat er voor commentaar komt, als hij hetzelfde gaat doen als die peuter die ik net beschreef. We hebben het beide meegemaakt. Ik kan zeggen dat het vervelend is als mensen dan afkeurend naar je kijken. Zelfs er wat van zeggen. Ze menen het beter te weten. "Moet dat nou zo nodig" als je probeert hem mee te krijgen. Of soms er boven op zit, om zijn armen en hoofd vast te houden om hem te beschermen tegen de zelf-beschadiging die ze zichzelf dan willen aandoen. Door met zijn hoofd op de grond te bonken.
Dat zijn momenten, die een negatieve weerslag hebben. Ook bij mij, als begeleider, is dit voelbaar.
De kracht van het boek is dat je kunt meelezen dat je ook positieve krachten hebt. Doorzetten om het beste er van te maken. Ook wij streven dat doel na. Nogmaals ik ben geen moeder van een bijzonder kind. Maar ik ben van mening dat onze kracht van het goede resultaat, bij de Pioenroos, zit in het feit dat we bijzondere mensen ook als individu zien. We zijn allemaal mensen. En slimmer zijn betekent niet dat je een beter mens bent.
Als moeder heb je geen keuze. Als begeleider is die er wel. Het aller ergste vind ik dat er op de scholen zelfs wordt aangeleerd, dat je als begeleider je "professioneel" moet gedragen. Je bent pas professioneel als je afstand bewaard, je vooral geen band met hen hebt en het als je werk ziet wat je vooral niet mee naar huis moet nemen. Het zijn cliënten, patiënten, bewoners of zorgvragers. Noem maar op. Afstandelijke woorden om de afstand te bewaren. Woorden waar ik moeite mee heb om ze zo te noemen. Ook zij hebben een roepnaam gekregen, net als ons.
Het zijn ook mensen, individuen, personen die er mogen zijn. Die er toe doen. Mensen met een gevoel, ook al kunnen ze dat niet altijd uiten of zeggen. Is iemand die de wereld niet goed begrijpt, minder waard dan wij,.... ik,.... jij????
Wij zien ze als mensen, die serieus genomen willen worden. Die net als wij af en toe een knuffel willen hebben. Naast ze staan en ze bij de hand pakken. Helpen om de wereld om ze heen uit te leggen. Van ze te houden. Dat is wat we doen. Dat is wat ze voelen. We zijn er voor hen. Wie aan ze komt, krijgt met mij te maken! punt!.....!
Het boek kan je bestellen op Inge haar website. Het is een aanrader.
https://ingealtenburg.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten