DE WERELD VAN HET KIENEN

Ik zit aan een tafel en kijk rond. Ik schat dat er ca 95 procent vrouwen zitten. De rest zijn mannen. Op één hand te tellen. De vrouwen zijn stukken ouder dan mij. Met een mooi gekamde kapsels, meestal geverfd.  Met hun zondagse kleren aan en gouden sieraden om. Voor hen liggen zakjes snoep, chips of chocola.

De kienplaatjes mogen niet ontbreken en iedereen is naar voren geweest om de kienkaarten te kopen. Het is rumoerig in de zaal. Hier en daar wordt er ruzie gemaakt, omdat er iemand anders op jou stoel zit. Soms wordt er om gevochten. Om de tijd te doden zijn ze aan het kaarten. Want wil jij op de goede plek zitten dan moet je toch echt anderhalf uur van te voren aanwezig zijn. Met jassen en tassen proberen ze hun plek veilig te stellen.

Het is afwachten tot het kienen begint. Het lijkt wel een kippenhok, want iedereen loopt te kakelen. De ober loopt langs de tafels, om zijn frisdrank te verkopen. Wat een lawaai. Ik wordt er knettergek van. Zit op mijn mobiel te kijken om de tijd te doden. Tegenover mij zit onze vrouwelijke zorgvrager. Ook met zondagse kleren, babbelend met de buren. Ze kan niet afwachten.

Ze kan namelijk kienen!!!. Voor een analfabeet is dat iets bijzonders. We dachten dat ze het niet kon. Want in het begin legde ze steeds de plaatsjes op de verkeerde nummers. Zij hoorde bv het getal achtenveertig, dus voor haar kwam eerst de acht 8 en dan de 4 van veertig. 84. Dat ging dus stelselmatig fout. Tot we ontdekten, dat als ze op het scherm van de omroeper het getal kon zien, dan ging het. Met een kleine kaart wel te verstaan. Maar het kan.

Zodra de omroeper begint te praten, wordt het rustiger in de zaal. Hij heet iedereen welkom en geeft de spelregels aan. Nog niet alles begrijp ik, want hij heeft het steeds over een speciaal nummer. En dat dat belangrijk is hoor ik aan de reactie van de zaal als dat nummer wordt omgeroepen. Maar wat er dan gebeurd? Geen idee.

Net zoals de eerste keer dat ik mee was. Het ene na de andere nummer werd in een rap tempo omgeroepen. Ik had begrepen dat je iets moest doen als je een volle kaart hebt. Ik begreep dat je snel moest zijn, nog voor het nieuwe nummer werd omgeroepen. Dus mijn kaart was vol en ik vroeg aan de groep wat ik nu moest doen. Iedereen begon te gillen, maar het nieuwe nummer was al geroepen. Niets dus. Helaas pindakaas.

Verder heb ik geleerd dat je geen trui met wijde mouwen moet aantrekken, want die schuiven over de kaart zo de plaatsjes eraf. Ook heb ik geleerd dat je niet teveel van die plaatjes in de handen moet houden. Want als je er één per ongeluk op de kaart laat vallen, dan weet je niet meer waar wat ligt. Tijd om dat uit te zoeken is er niet. Want het volgende nummer wordt al weer aangekondigd. Ook heb je geen tijd voor je telefoon en moet je vooral niet met de ober gaan praten, omdat je dorst hebt.

Ja... Kienen is nog niet zo eenvoudig. Zolang er nog niet wordt gekiend, kakelen ze dus maar door. Maar zodra de man begint met het eerste nummer, dan kun je een spelt horen vallen. Iedereen tuurt naar de kaarten. Iedereen hoopt iets te winnen. Want de prijzen zijn hier goed. Voor de pauze krijg krijg je €10,= bij een volle regel en €20,= bij een volle kaart. Na de pauze, terwijl je zit te kauwen op een bitterbal van de zaak, krijg je €15,=  en bij een volle kaart €40,=. En de allerlaatste ronde is zelfs €300,= de hoofdprijs.

Onze zorgvrager heeft zelfs een keer de hoofdprijs gewonnen. Hoe mooi is dat?...