"Wanneer neem je nou eens een mannelijke begeleider aan?" vraagt hij voor de zoveelste keer."Die zijn moeilijk te vinden, dat weet je toch? " is standaard mijn antwoord.
Toen hij bij ons kwam, moesten we in één keer de begeleiding verdubbelen. Want hij had één op één begeleiding nodig en we hadden er maar één op de groep staan. Nou is het onmogelijk om in eens het team te verdubbelen. Ook is het niet altijd makkelijk om de juiste personen te vinden. Dat betekent dat er wisselingen plaats vinden.
En wisselingen is nou net iets waar hij moeilijk tegen kan. In de eerste maanden was het zelfs zo, als er een bezoeker kwam, dook hij onder de grootste tafel op de dagbesteding en kwam er de eerste uren niet meer onder vandaan.
Wisselingen betekent voor hem dat hij afscheid moet nemen van de één en weer moet wennen aan een ander. Dat is heel moeilijk, voor de hele groep trouwens. De nieuwelingen hebben het de eerste maanden best moeilijk. Ook al doe je je best, je wordt behoorlijk getest en bent regelmatig de slechtste begeleider, volgens hem, die ik heb kunnen vinden. Het voorstellen en inwerken van een nieuwe begeleider wordt dan ook met behulp van een stappenplan doorgevoerd.
En de bewoners, die testen. Want door de begeleiding te testen, kijken ze of de begeleider er werkelijk voor hen is. Of jij de veiligheid en bescherming kunt bieden, die ze nodig hebben. Een fles ammoniak aan je mond zetten is geen zelfmoordpoging, maar is om te kijken of de begeleiding hen tegenhoud om te drinken. Dan pas ben je te vertrouwen.
Naar mate hij langer bij ons verbleef, begon hij er aan te wennen, dat er ook bezoekers komen die niet voor hem kwamen. Maar al snel kreeg hij in de gaten dat er weer een sollicitatieronde aan de gang was.
Iedere keer vroeg hij of ik mannelijke begeleiders wilde zoeken voor hem. Hij ging zelfs helpen zoeken. Weken is hij dan bezig om begeleiders van de vorige instelling te zoeken op internet. Want hij weet er wel een paar. We hoeven ze alleen maar te zoeken en dan kan ik ze direct aannemen.
Voor hem lijkt het heel simpel. Maar het zoeken alleen al was een ware tocht op internet. Hij bedacht van alles om op te zoeken. Hij kwam er achter dat je namen ook verschillend kunt schrijven, dus werd de zoektocht alleen maar gecompliceerder. Ze waren niet te vinden.
Toen vond ik er één. Een mannelijke begeleider. Normaal laat ik de nieuwe begeleiders eerst de werkplek zien, zonder de bewoners erbij. Want dan kom je als nieuweling niet meteen in hun beschermde omgeving. Nadat de begeleiding en de bewoners aan elkaar hebben kunnen wennen op de dagbesteding, komt de volgende stap in de woning.
Maar deze keer had ik wat minder mogelijkheden en de begeleider wilde toch de woning zien. Het was vakantie en dan zijn de bewoners de gehele dag in huis. Onze zorgvrager was bij de rondleiding op zijn kamer bezig. Hij zou onder de douche gaan. Dus gingen we snel naar boven, om hem toch nog even te kunnen voorstellen aan de nieuwe begeleider.
Wat was hij blij. Eindelijk een man. Hij zag het meteen zitten en was wonderbaarlijk open en vriendelijk. Gaf zelfs meteen een hand.
Nadenkend waarom hij zo gefixeerd is op een mannelijke begeleider, moest ik denken aan een boek die ik heb gelezen. Mannen komen van Mars Vrouwen van Venus. Hierin worden mannen en vrouwen met elkaar vergeleken. De conclusie is dat mannen anders handelen dan vrouwen.
Wat heeft onze zorgvrager er nu aan? Wel in dat boek wordt aangegeven dat vrouwen praten over problemen om te praten en mannen oplossingsgericht zijn en de problemen onmiddellijk willen oplossen.
Daar zit het geheim van zijn wens. Hij is nogal technisch ingesteld, en kan vele problemen hebben. Een mannelijke begeleider gaat net als hij op zoek naar een oplossing. Een vrouwelijke begeleider doet dit minder, zeggen ook vaak dat ze niet technisch zijn. Mannen kunnen hem helpen bij programmeren, computers uitleggen, een racebaan maken en zijn in zijn ogen zijn alleen mannen heel technisch.
Daarmee zullen we het, als vrouwelijke begeleiders, moeten doen.............
Geen opmerkingen:
Een reactie posten