2 x 4 stukjes wc papier kreeg hij mee, op zijn kamer in de vorige instelling. Wc-papier en een po. Dan ging de deur op slot en kon hij er niet meer uit. Het was dan de bedoeling dat hij ging slapen.Een kamer met een bed vast aan de muur. Een kast, ook vast aan de muur. Een tv achter pvc beschermd tegen vernieling. Evenals de camera, die in de nacht over hem moest waken.
Dat was het, met een po en 2 x 4 velletjes wc-papier. Als hij dan in de nacht naar de wc moest, kon dat op de po.
De eerste nachten bij ons in huis merkten we dat hij in paniek raakte als de deur dicht ging. Hij dacht dan dat we hem gingen opsluiten. Dit was niet het geval, maar de angst zat diep. Wij hadden ook geen po, maar gewoon op de gang een toilet. Daar kon hij in de nacht gewoon naar toe.
Maar de 4 velletjes, die bleven. Dat was er zo ingesleten, dat we hierin mee zijn gegaan. Hij had veel begeleiding nodig bij de toiletgang. Dus pakten we alvast 4 velletjes voor hem.
Maar dan kwam het, want die velletjes moesten zo gevouwen worden dat de "ruwe" kant naar binnen gevouwen zitten. Nu zie ik geen ruwe kant, maar hij bedoelde dat de kant waar de afdruk van afbeeldingen omhoog geperst zijn. Ja je moet goed kijken, om welke kant het gaat. Want anders kreeg hij "geschuurde" billen.
Dus elke keer, weer goed kijken. Want anders moest het overnieuw en dat kostte weer tijd. En bij elke nieuwe begeleider moest dit worden uitgelegd en voorgedaan.
Maar na een tijdje, weet je als begeleider hoe het moet.
Dan zit ik thuis op de toilet. Gedachteloos scheur ik 4 velletjes af en begin alvast te vouwen. Ik ben me ineens bewust wat ik doe. Volgens mij ben ik geen autist, maar op een of andere manier neem je die gewoonte over. Ik kan me niet eens herinneren hoeveel ik anders pakte. Vreemd is dat. Deze handeling doe ik dus al mijn hele leven lang, zonder er bij na te denken en nu weet ik niet eens hoeveel velletjes ik altijd pakte.
Ik raak het niet kwijt. Als ik weer op de toilet zit, pak ik bewust 3 of 5 velletjes. Want ik ben toch niet autistisch?? Ik doe mijn best om het niet te zijn. Wat een rare gewoontes houden wij er op na.
Maar onze autist, pakt nog steeds 4 velletjes. Soms heeft hij de angst dat er niet genoeg velletjes zijn voor de nacht. Dus zijn oplossing was, ik leg alvast wat stapeltjes klaar. Dit werd ook een gewoonte. Al snel waren een paar stapeltjes niet genoeg Na een uur op de wc te hebben vertoefd, met de deur op slot, kwam hij naar buiten.
Zo we kunnen een paar weken vooruit..............................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten