Er worden nog meer onderzoeken gestart. Nieuwe medicijnen gegeven, zoals prednison en antibiotica. Er worden flesjes gevuld om iets op kweek te zetten.Op zijn deur hangt een plakkaat dat niemand onbeschermd naar binnen mag. Voor de deur van zijn kamer staat een kar met van alles: handschoentjes in verschillende maten, desinfecterende gel, mondkapjes en diverse schorten en jassen voor eenmalig gebruik.
Als blauwe smurfen komen ze binnen. Als ze iets vergeten mee te nemen, moeten ze alles uit doen op de kamer en in de prullenbak gooien. Dan lopen ze de gang weer op, pakken wat ze nodig hebben en kleden zich dan weer om als smurf.
De nacht is afschuwelijk. Onze zorgvrager kan geen rust vinden en is aan het fitnessen. Telkens trekt hij de slangen uit zijn neus en krijgt dan te weinig zuurstof. Dus elke keer weer stop ik ze terug en spreek hem toe.
De volgende ochtend is hij uitgeput. In de war en stelt me de vraag of ik weet wat er achter de deur zit op de kamer. Hij bedoeld de badkamer. "Nee hoor," zegt hij "dat is ook een kamer en er ligt een gehandicapt meisje." Ik doe de deur open en laat hem zien dat er een wc staat. Hij blijft bij zijn verhaal. Ik kijk niet goed, volgens hem.
Bij de artsenronde meld ik zijn verwardheid. Ze overleggen en passen de medicatie aan. Hij is door gebrek aan zuurstof gaan hallucineren. Heel langzaam krabbelt hij op. Na twee dagen, kan hij weer aan de tafel zitten.
Ik haal de krant voor hem. Hij probeert wat te lezen en bladert door de krant. Hij komt bij de rouwadvertenties. Hij veert op en zegt: "Eens even kijken of ik er al in sta."..............
Na vijf dagen mag hij weer naar huis. Er is niets gevonden. Er is niets veranderd. Hij blijft verward, en kan geen minuut stil zitten, daardoor put hij zich uit en kan hij in de nacht niet slapen. Hij moet thuis maar herstellen, wordt ons meegedeeld. Alleen waarvan dan?????....................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten