BOWLEN EEN TOPSPORT

Bowlen is een topsport! Ja echt hoor. Ik vind het een topsport, zeker als je niet een goede conditie hebt en toch mee wilt doen.

Nu is bowlen vaak een groepsspel. Met meerdere personen speel je het spel. Het spel om een bal over een lange baad te laten rollen in de hoop maximaal 10 kegels om te gooien. Om de beurt mag je gooien. Een gezellige aangelegenheid waar je samen speelt, kletst, onder het genot van een hapje en een drankje.

Onze zorgvragers mogen om de beurt een uitstapje maken. Een uitstapje geeft de mogelijkheid voor een zorgvrager om één op één begeleid te worden, even buiten de groep te zijn. Het geeft vaak momenten waar open gesprekjes plaats vinden. Waar ze zichzelf durven en mogen zijn. Ze mogen zelf uitkiezen wat ze willen. Er wordt samen gegeten en een leuke activiteit gedaan. Dat kan het theater, bioscoop, wandelen, bowlen etc etc zijn.

Er zijn vaak dagen dat ze kiezen voor bowlen. Voor mij houdt dat in dat ik dan regelmatig op de bowlingbaan sta. Heb dus al enige ervaring, maar mis vaak de kracht om ze allemaal om te gooien. De zorgvragers hebben meer kracht en dat brengt mij in de problemen, want ik winnen..... ho maar.
Vaak plan ik een baan als er door een andere instelling ook banen gehuurd zijn. Dat is leuk, want dan kan hij de jongens ontmoeten, waarbij hij in huis heeft gezeten. Ze maken dan vaak even samen een praatje.

Het bowlen is dus een topsport. Als je met twee man dit spel speelt, dan ben je vaak aan de beurt. Met mijn leeftijd en slechte conditie ga ik op de bowlingbaan staan. Helemaal voorbereid. Van te voren pijnstillers genomen, met bril anders kan ik de kegels niet meer helder zien staan, aan het einde van de baan. Met een brees om mijn pols en mijn elleboog, sla ik mijn slag.

Maar het is uitputtend. Want hij gooit steeds een strike. Je weet wel: in de eerste gooi meteen alles omgooien. Dus ik ben sneller aan de beurt. Hij steeds één keer gooien en ik steeds twee keer. Tijd om op adem te komen krijg ik niet. Net als ik zit, met een kloppend hart en hijgend, ben ik al weer aan de beurt. De punten schieten omhoog. Ik probeer tijd te winnen, door de lichtste, gele, bal te nemen en dan te moeten wachten tot de bal weer terugkomt.

Daar heeft hij een oplossing voor. Zolang niet alle banen bezet zijn, pakt hij de gele ballen voor mij. Ik kan dus meteen door. Hij hoeft niet naar de wc, ik wel, natuurlijk om even uit te blazen. Maar dat kan je niet om de 5 minuten doen. Dus zit ik weer te puffen. De bril blijft nauwelijks op mijn neus zitten, want de zweetdruppels maken mijn neus glad.

Een praatje met de andere groep geeft me wel wat tijd. Maar hij wordt nog fanatieker, want hij wil niet onderdoen voor zijn vrienden. Dus gooit hij nog beter. Ik vraag hem of hij naar huis wil lopen, als grapje. Dus gaat hij gek doen, om mij te laten inlopen. Hij gooit dan bv de bal tussen zijn benen door, achterste voren op de baan, maar wel raak. Of hij neemt een andere bal, blijft haken met zijn vingers in te kleine gaten en ik kan nog net de bal ontwijken want hij vliegt mijn kant op, in plaats van de baan op.

Probeer maar eens een spel te spelen en je wilt niet winnen. Dat is moeilijk. Ik gooi niet hard maar wel recht. En dan heb ik hét weer. Bij de laatste keer gooi ik een strike, wel ja ik mag nog een keer opnieuw, Ik gooi in twee keer weer een spare en mag dus nog eens. Ik ben kapot. Mijn bril valt van de neus, mijn haren voelen plakkerig en daar waar hij zijn broek op hijst om nog een keer te gooien, plakken mijn kleren aan mijn lijf. Mijn spieren zijn uitgewerkt en ik ben blij dat de tijd om is.


Maar hij........................

Even eruit.............................
Even alle aandacht voor hem.................
En hij heeft gewonnen...........
Hij heeft de tijd van zijn leven......................en daar ging het om!!