SCHIPHOL

Het was echt een verlangen van hen om een keer bij Schiphol te kijken. Al die vliegtuigen, dat leek hen wel wat. We spreken over ca 10 jaar geleden. Nog geen vervoersbus, dus om iedereen mee te kunnen nemen moesten we met twee auto's.

Dit was het allereerste uitstapje voor ze. Het eerste wat hen te binnen schoot, als we vroegen:  wat zou je nu eens willen bekijken of doen???

Schiphol, was een wereldreis. Zo ver weg waren ze nog nooit geweest. Al dagen van te voren waren ze gespannen. Ze konden zelfs geen voorstelling ervan maken hoe lang twee uur in de auto rijden is. Twee uur, dat hadden ze nog nooit gedaan. Twee uur, wat is dat???

Buikpijn kregen ze. Zo hoog liep de spanning op. Niet kunnen slapen en op de ochtend van de dag, kwamen er braakneigingen bij. Als je ze zag zitten, zou je niet denken dat er iets leuks op het program stond. Helemaal naar de andere kant van Nederland. Alsof ze naar de tandarts moesten.

Eén werd er echt ziek van, en zag het helemaal niet meer zitten. Toch maar doorzetten, was onze motivatie. Anders kom je nooit nergens. Ik vond dat we een reis-pil moesten hebben. Ik bedacht ter plekke dat een rennie goed voor de maag is. Dus misschien ging het werken als placebo. Dus gaf ik hem er eentje een uur van te voren en vlak voor het vertrek nog één.

Daar gingen we, op reis, ...........wereldreis. Ze keken hun ogen uit en steeds kwamen er opmerkingen als : "kijk daar rijdt een trein"  "Kijk daar, een legerauto" "kijk daar een boot in het water"' Alles was nieuw. Ook de snelheid op een snelweg, wouw wat gaat dat snel.

Maar zo snel als op de snelweg, zo snel liepen ze op Schiphol. Als paarden met hoofdkleppen op. Ze zagen niets en wilden niets liever dan weglopen. Zoveel mensen, zoveel lawaai en zo groot allemaal.
Ze konden het niet aan. Konden niet rustig kijken. Wilden nauwelijks gaan zitten. En waren zo blij dat we weer terug gingen. Binnen twee uur stonden we weer buiten om te vertrekken. Dit was te groot, dit moesten ze verwerken.

Toen we terug waren, konden ze niet eens vertellen wat ze hadden gezien. Eigenlijk niets. De spanning zakte weg, maar er bleef geen leuke herinnering over. Wazig zaten ze voor zich uit te kijken. Dat hen dit was overkomen. Wat een teleurstelling, het duurde dagen voordat ze hier overheen waren.

Na een paar maanden kwam toch die wens weer naar boven. Of we er nog een keer naar toe konden. Nu wisten ze wat hen te wachten stond. Ze werden toch nieuwsgierig wat er allemaal te zien was.
Dus gingen we weer die kant op.
Maar nu konden ze genieten. Een hele dag hebben we er rond gelopen. Ze zijn in een cockpit geweest. Want ergens staat een halve vliegtuig waar je in mag. We hebben gekeken naar opstijgende vliegtuigen en naar de landingen. We hebben foto's gemaakt, zodat ze later er nog een keer naar konden kijken. Wat een beleving. Wat een ervaring, ook voor ons, want het lijkt zo makkelijk een uitje. Maar er gebeurt nogal wat, als je naar de andere kant van Nederland afreist.