De Herfst en zijn waarheid

Met zijn tong een stukje uit de mond is hij zeer geconcentreerd aan het werk. Met zijn grote dikke vingers pakt hij heel voorzichtig de kleine eikeltjes. Hij is bezig met een kunstwerkje. Samen met de begeleiding had hij net een mooie heide wandeling gemaakt.

De herfst kleur mooi rood, In het bos zijn leuke dingen te vinden om een herfststukje te maken. Alles wordt bekeken en beoordeeld of het goed genoeg is om mee te nemen. Zo mogen er geen wormpjes of spinnetjes aan zitten. Het hoedje van de eikel moet erop zitten en mag er niet afvallen. Na de keuring gaat het de tas in en lopen ze verder. Na een tijdje vindt hij dat er genoeg is verzameld.

Nu is hij druk bezig. Hij heeft een plankje gepakt en heeft een glimlach van oor tot oor. Dit wordt iets voor Nico en Alida zegt hij vrolijk. Hij plakt en elk onderdeel wordt tot op de millimeter neer gezet.
Alles moet op dezelfde afstand worden geplakt. Zorgvuldig worden de namen in het plankje gegraveerd, zodat iedereen kan lezen wie dit zijn.

Trots laat hij zijn werkje aan mij zien. "Speciaal voor jullie gemaakt" zegt hij vol vuur. "Zal ik vertellen wat ik heb gemaakt?" zijn guitige ogen kijken me aan en ik zie dat hij veel te vertellen heeft. "Ik luister" zeg ik en hij gaat er speciaal voor zitten. "Die twee in het midden dat zijn jullie, maar dat kan je wel lezen want ik heb jullie namen erbij gezet" zegt hij. Dat klopt want dat het staat er duidelijk. Ik wordt nieuwsgierig naar de 3 rode besjes, die ook op het plankje zijn geplakt. Het zijn twee grote en één klein besje in het midden. Ze zijn zorgvuldig kaasrecht langs elkaar geplakt en met gelijke tussen ruimte. Als ik vraag krijg ik een zeer verbazend antwoord. "Kijk"zegt hij: "de twee grootsten dat zijn jou kinderen. De bovenste is de oudste en de onderste is de jongste." Oké dat kan ik volgen, maar wat is die kleine in het midden dan? Want ja ik heb inderdaad twee kinderen,
"kijk" zegt hij weer en hij kijkt me met zijn bruine ogen aan:"Dat is het kindje wat niet ging groeien"
Ik kijk hem met grote ogen aan. Hoe kan hij dat nou weten? Mijn ogen lopen vol met tranen. Tussen de oudste en de jongste heeft een zwangerschap gezeten, die niet heeft mogen voortduren. Maar dat is al wel 17 jaar geleden. Als ik hem dat vertel knuffelt hij mij omdat ik verdrietig ben. Ik had er nog nooit met iemand over gesproken. Dus hij kon het van niemand gehoord hebben. Als ik hem vraag hoe hij dat weet haalt hij zijn schouders op en zegt:"Ik weet dat gewoon."