Nadat Kees zijn zelf geschreven brief, die hij heeft opgesteld samen met een begeleider van de GGZ, heeft voorgelezen, kijkt hij me aan. 'Mooi hé?' zegt hij. Hierin stond geschreven waarom hij is opgenomen bij de GGZ. 'Maar ik heb nog een vraag aan jou.' terwijl hij met zijn vinger mijn kant op wijst.'En dat is?' vraag ik.
'Ik wil bakker worden, kan jij me helpen om dat te regelen?' 'Bakker????' herhaal ik. Ik vraag me af waar dit vandaan komt, want zijn lichaamshouding geeft dat niet aan. Een bakker moet hard werken en deze energie is niet te vinden bij de jongen die tegenover me zit. Het is een jongen uit Somalië die als vluchteling in Nederland is neer gestreken. Donker getint, met een bolle buik , met een verstandelijke beperking waarbij getallen, maten en hoeveelheden hem niets zeggen. Dus meel afwegen, dat gaat hem niet lukken.
'Waarom wil jij bakker worden?' vraag ik. 'Dat vind ik gewoon leuk, dus jij kan me helpen daarbij toch, misschien morgen?' zijn ongeduld is duidelijk merkbaar. 'Dan zullen we dat eens gaan onderzoeken als je bij ons woont.' geef ik aan. 'Oké, onderzoeken als ik bij jullie woon, maar dan gaan we gelijk kijken hé?'
Als klein meisje wist ik al vroeg wat ik wilde worden. Die droom heb ik kunnen verwezenlijken in een diploma en aansluitend een mooie internationale carrière. Wie heeft hierover geen droom ? Het begint vaak dat je wilt worden wat je vader of moeder voor beroep heeft. Ook bijzondere mensen hebben dromen. Kijk maar op de televisie, waar diverse programma's zijn om dromen te laten uitkomen. Ik denk maar aan Johnny de Mol. Bijzondere mensen met mooie dromen.
Ook daar gaat het wel eens mis. Want bijzondere mensen kunnen geen hotelmanager worden. Wel voor één dagje, maar niet je hele leven lang. Na het draaien van het programma, komt de werkelijkheid als een mokerslag aan. Want je droom is niet voor één dagje en eigenlijk is de droom nu voorbij en hebben ze geen droom meer. Dat is hard.
Toch zullen wij ook hen erop moeten voorbereiden dat ze niet naar een school kunnen om hotelmanager te worden, of zoals bij ons Kees die bakker wil worden.
Vanaf het moment dat hij bij ons is stelt hij keer op keer die vraag. Ook de begeleiders doen dan steeds hun best om uit te leggen waarom dat heel moeilijk is.
Vandaag komt hij weer met de vraag wanneer ik hem nu ga helpen. 'Heb jij al een diploma dat je kan laten zien dat je op een school hebt gezeten?' vraag ik. 'Nee dat heb ik niet, ik heb maar even op een school gezeten.' zegt hij. Kees denkt hierover na en komt een dag later bij me.
'Ik wil geen bakker meer worden, ik ga model worden zodat ik over een catwalk kan lopen. Ik laat mijn haar groeien ( nu heeft hij een kaal hoofd), mijn buikje moet afvallen en ik heb alvast wat foto's van mezelf opgestuurd bij de aanmelding.'zegt hij. Weer dat ongeduld.
'Waarom wil je dat worden?' vraag ik.
'Daar heb je geen diploma voor nodig. Dus kunnen we morgen even naar Amsterdam? Want daar heb ik me opgegeven en kunnen we een afspraak maken wanneer ik daar kan beginnen.'
We zullen nog wat geduld moeten hebben om hem uit te leggen dat dromen mooi zijn, maar dat niet elke droom uitkomt. Ik kan ook geen minister president worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten