NAAR BED ZEI DUIMELOT

Het was een hele bijzondere jongen. Heel erg autistisch. Om hem hierin te ondersteunen waren er steeds terugkerende programma's met pictogrammen. Elk programma kende een aantal stappen. Voor elke stap kreeg hij voldoende tijd om die te kunnen maken. Om vervolgens de volgende stap te gaan doen. Bij het einde van zo'n programma was er dan een doel bereikt. Door zijn autisme had hij veel ondersteuning nodig.  Regelmatig nam de begeleiding het over, omdat het te moeilijk was.

Zo hadden ze een programma voor het naar bed gaan. Het begon met de boodschap dat het tijd was om te gaan slapen. Dan gaf je hem tijd om aan het idee te wennen dat hij zo direct naar zijn kamer moest gaan. Dit werd na tien minuten herhaald, zodat hij de kans kreeg om af te ronden waar hij mee bezig was. In de volgende tien minuten werd er aanstalten gemaakt dat hij onderweg ging naar boven.

Bovenaan gekomen was het de bedoeling dat de pyjama aan ging. Dus eerst de kleren uit, allemaal op hetzelfde plekje neerleggen zoals altijd. Dan de schoenen op de plank precies in het midden tussen twee paar andere schoenen. Vervolgens naar de badkamer om de tanden te poetsen. Eerst zelf poetsen en de begeleiding poets altijd na, want dat was best moeilijk. Mond spoelen en weer terug naar de kamer.

Bed openslaan, gaan liggen en vervolgens was de laatste stap het zetten van de wekker. Dat luisterde heel nauw, op de juiste minuut plannen, wanneer de wekker morgen afgaat. Dit deed de begeleiding voor hem, want een wekkerradio is best ingewikkeld met al die knopjes. Als laatste vroeg hij dan of de wekker echt was gezet. Pas als de begeleiding zei dat ze er zeker van was dat hij aanstond, ging hij goed liggen om in slaap te vallen. Elke avond werd door hem afgesloten met: "Slaap lekker en droom maar van fijne dingen."

Op een dag was het bijna bedtijd toen de begeleiding weg werd geroepen voor ondersteuning bij een andere begeleider. Om de jongen niet alleen achter te laten had ze de hulp van iemand gevraagd, om even de jongen te ondersteunen. Ze zou zo terug zijn. Het "zo" werd even langer. De hulp wist gelukkig wat hij moest doen.

Naar boven, pyjama aan, tanden poetsen en in bed leggen. Alles volgens het stappenplan. Uiteindelijk lag de jongen in bed en vroeg de hulp om de wekker te zetten.  "Dat kan ik niet hoor, daar heb ik geen verstand van." antwoordde de hulp.

De jongen stapt uit bed begint met zijn wijsvinger wijs te schudden en zeg: Oké, ik leg het je één keer uit, maar de volgende keer moet je het wel zelf doen."

Voortaan zet hij dus zijn eigen wekker.


met dank aan de begeleidster LD van de jongen.