THE LION KING

Hij staat voor het raam te wachten als ik kom aanrijden. Snel komt hij naar buiten en stapt bij me in de auto. Een intense geur van parfum vervuld de auto. Het lijkt wel of er een halve fles aan gespendeerd is.

Vandaag is hij DÉ kapitein. Met zijn verjaardag heeft hij bij de dump zichzelf een nieuwe titel toebedeeld. De kapitein insignes staan op zijn schouders. Trots laat hij ze me zien. Mooi hoor.

We gaan rijden, het is zijn uitje vandaag. We zijn op weg naar Scheveningen, om daar the lion king te gaan bewonderen. Hij heeft er zichtbaar zin in. Maar zodra we de rijksweg oprijden, wordt het het stil in de auto. Het is reusachtig spannend voor hem. Gelukkig hebben we geen reispillen meer nodig, zoals vroeger. Maar de spanning stijgt, naar mate we dichter bij ons doel komen.

Het is spannend omdat je niet weet wat er gaat gebeuren. Hij weet niet precies meer waar we heen gaan. Zal het er druk zijn?? Wat gaan we eten?? Je ziet hem malen. Het blijft dus stil in de auto, met als achtergrondmuziek zijn cd met onze lievelingsmuziek erop.

Als we aankomen in Scheveningen zie je dat hij het herkent. We parkeren weer in dezelfde garage. 'Nou niet meer tegen de stoeprand aan gaan rijden als we naar huis gaan hé? zegt  hij. Ja dat was de vorige keer een beetje mis gegaan. We lopen richting zee. "Ik heb nu wel mijn id kaart meegenomen" zegt hij " en ik wil niet meer eten in het Italiaanse restaurant." Hij refereert aan de vorige keer, toen we in het restaurant net aan ons diner waren begonnen. Er kwam een inval, met diverse politieagenten, de marechaussee, mensen met oordopjes in en mensen met koffertjes in de handen. Het was een heel spektakel, en ze begonnen achter in de zaak mensen te controleren.  Ze vroegen om de id kaart. Dit leidde tot een nerveuse zorgvrager, want die had zijn id niet meegenomen. Maar ze kwamen niet voor ons, maar waarschijnlijk voor illegale personeelsleden.

We struinen de eetgelegenheden af. Hij weet precies wat hij wil eten, kipsaté. Dat staat gelukkig op elke menukaart. Omdat we nog even tijd over hebben lopen we door het overdekt winkelcentrum. We lopen de Hema in en op ons af komt een wat oudere meneer. Hij  bekijkt ons op afstand, loopt recht op ons af en gaat in de houding staan en geeft een militaire groet.  Meteen gaat hij ook in de houding staan en geeft een groet terug, klikkend met zijn hakken en een tik op zijn pet. De man wenst ons een fijne dag en loopt verder. "Zag je dat?" vraag hij me, achterom kijkend waar de man naar toe loopt, alsof hij in een droom zit. Hij glundert helemaal.

We komen bij een restaurant, waar ze een verrassingstas  hebben voor in de pauze, bij de musical. Dat wil hij wel. Als we klaar zijn met het eten, vraagt hij de bediening netjes om de rekening. Ik ben verbaasd, want dat doet hij nooit. "Ja"  zegt hij verklarend "Ik wil weten wat er in het tasje zit."Hij is zo nieuwsgierig dat hij onmiddellijk kijkt wat er in de tas zit, terwijl ik de rekening betaal. Na van alle bedieningsmeisjes afscheid te hebben genomen, vertrekken we naar het theater.

Hij gaat dansend de roltrap af. Is helemaal in zijn sas en heeft er nu veel zin in. "Kunnen we even langs de auto lopen?" vraagt hij " Want ik wil even de tas wegbrengen." "Maar die is toch voor in de pauze" geef ik aan. Hij wil perse dit bewaren voor thuis, zodat iedereen kan zien dat hij een tasje heeft gekregen. Oké, we lopen naar de auto en vervolgens naar het theater.

Het is een prachtige musical, veel spektakel en een mooi verhaal. Na afloop gaan we weer naar de auto. We rijden al snel de snelweg op. Het is elf uur en het zal wel even een tijdje rijden zijn. Het is weer stil in de auto. Je ziet dat hij de dag aan het verwerken is. Met ons cdtje op de achtergrond tuffen we stilzwijgend naar Limburg. Je hebt nu niet de indruk dat het leuk was. Daar is het te vroeg voor.

Morgen............ dan horen we hoe het was.......................